Królowa serc.

Matka Króla, jest Królową.

Od chwili kiedy z wysokości krzyża Maryja stała się naszą Matką, jest Królową naszych serc. Stała się Nią z woli Zbawiciela, swojego Syna.

Od wieków Naród Polski nazywa Ją Bogurodzicą, podkreślając Jej królewską godność.

Ciągle towarzyszy wspólnocie Kościoła, od chwili Wieczernika. Jest  z Apostołami. Otrzymała te same dary. Aby tak jak Oni głosić chwałę swojego Syna. A głosi ją na swój sposób: jest obecna ze swoimi dziećmi przez kolejne wieki. My nazywamy ją Królową Polski. Ten sam tytuł nadają Jej Portugalczycy. Takim samym szacunkiem otaczają Maryję mieszkańcy Bałkanów. Ale nie tylko, Królową nazywa Ją cały świat.  Apostołowie  dzisiejszych czasów głoszą orędzie Zbawiciela, Ona po prostu jest z nami. W Lourdes nazwała siebie Niepokalanym Poczęciem, aby pomóc Kościołowi zrozumieć Siebie. Pomogła Ojcom Soborowym uchwalić tajemnicę Jej poczęcia, którą wyraźnie objawiła św. Bernadecie. W Fatimie dzieci dowiedziały się, że jest Królową Różańca, która to modlitwa ma uratować świat od nieszczęść. Wreszcie w Medjugorie nazwała siebie Królową Świata. W te wszystkie miejsca dziś pielgrzymują  wierni, aby spotkać się z Królową, Jej oddać swe serca, które Ona przedstawi Swojemu Synowi Zbawicielowi świata.

Na tej mapie szczególnym miejscem jest Jasna Góra. Gdzie pielgrzymują Polacy i nie tylko, aby polecić się Jej  królewskiej opiece Dobrej Matki. U stóp maryjnego tronu modlimy się wypraszając łaski dla siebie, potrzebujących, dla Ojczyzny naszej kochanej i dla całego Kościoła Świętego.

Na głowie Królowej jak zapisał św. Jan  wieniec z dwunastu gwiazd. To  symbol pokoleń całego Izraela, a dziś także Wspólnoty Europejskiej, dla której, oby też była Królową.

Ks. Henryk

Jedyna taka.

Historia Jej życia jest przepełniona Łaską Bożą. Bóg Ją wybrał od samego poczęcia, a Ona zawsze była otwarta na Jego wolę, na Jego słowa.

Tajemnica niepokalanego poczęcia, była łaską uprzedzającą ofiarowaną Jej przez Boga. To Maryja niedotknięta grzechem pierworodnym miała stać się Matką Syna Bożego.

Dlatego święta Elżbieta nazywa Ją: błogosławioną między niewiastami. Zaskoczona wizytą, wita Jej  tytułując: „Matką Pana Mojego”.

Gdy Bóg wysyła Anioła Gabriela do skromnego domu w Nazarecie Maryja jest gotowa przyjąć Jego wolę, mimo niepokojów i obaw z tym związanych.

Uniżona Służebnica Boga przyjmuje Jego słowa świadoma, że jej zgoda będzie szczególnym uwielbieniem Boga. Bo oto Bóg Zbawca otacza Ją swoją łaską.

Pełna napięcia i niepokoju oczekuje rozwiązania tajemnicy, którą Stwórca Jej powierzył.

Betlejemskie narodziny stały się dla Niej i Józefa, czasem realizacji wielkich tajemnic, nie tylko ich życia, ale całej ludzkości, która tak jak Oni przyjmuje je z wielką radością.

Tę Nowonarodzoną Radość ofiarują Panu Bogu nie tylko, z obowiązku ale i z radością swoich serc. Otaczają miłością, aby to szczególne Życie rozwijało się dla Boga i ludzi.

Ta troska jest ciągłym poszukiwaniem Jego słów, Jego obecności, nie tylko w świątyni jerozolimskiej, ale na drogach Jego nauczania i czynienia cudów. Ciągle idzie za Nim. Jest nie tylko Matką, ale i Słuchaczką Jego słowa. A tym samym Jemu najbliższą osobą.

Towarzyszy Mu w najtrudniejszych  momentach Jego życia. Przeżywa z Nim chwile męki i cierpienia.  Staje się Współodkupicielką, dla nas wzorem i przykładem życia z Bogiem.

W osobie św. Jana Apostoła Zbawiciel powierza każdego z nas Maryi – stajemy się Jej dziećmi a Ona naszą Matką.

I od tej chwili ciągle nas prowadzi na spotkanie ze swoim Synem. Stajemy się Jej potomstwem na wieki. Potwierdzeniem tej relacji, była obecność Maryi w wieczerniku w momencie zesłania Ducha Św. Ona jest z Kościołem, jest z nami. Dla naszego umocnienia z ciałem i duszą wzięta do nieba.

Ks. Henryk

… i zaczęli …

Pobożni Żydzi byli bardzo przywiązani do Jerozolimy i kultu Jedynego w tym miejscu. Święta Paschy, były tymi najważniejszymi w całym roku i w ich życiu. Ale do tego miejsca wracali przy każdej okazji. Radosną wizytą były  święta Szawuot – czas pierwszych zbiorów. Z dumą i radością przynosili pierwsze plony swojej pracy przed ołtarz Pański, dzieląc się tymi owocami z kapłanami świątyni. Święta te przypadały 50 dni po uroczystości Paschy. Stąd przez wiele wieków używano w Kościele  pojęcia Pięćdziesiątnicy. Na ten czas przyozdabiano domy zielonymi gałązkami, a wnętrza dekorowano papierowymi wycinankami. Spożywali wtedy, głównie potrawy mleczne.  Radością był chleb wypiekany z nowego ziarna, błogosławiony przez kapłanów w świątyni. Te radosne święta stały się świadkiem Zesłania Ducha Świętego na Apostołów zgromadzonych w wieczerniku. Jeszcze zalęknieni, niepewni jutra oczekiwali obiecanego przez Nauczyciela – Pocieszyciela. Wicher Jego łaski, ognie Jego mądrości, dar języków, którym zostali obdarzeni stał się ich mocą, siłą, odwagą, mądrością, energią apostolską, dzięki której zaczęli głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Zbawicielu. Wobec tej przemiany nie byli obojętni pobożni  Żydzi przebywający w Jerozolimie. Przybyli  tłumnie pod wieczernik. Tam działy się rzeczy zdumiewające. Zobaczyli Apostołów i nad ich głowami płonące ogniki. Usłyszeli każdy swój język, rozumiejąc każde słowo. I co było najbardziej szokujące, usłyszeli od miejscowych, że to zwykli, prości Rybacy z Galilei. Fascynująca była nauka, którą głosili, prostymi słowami docierającymi w głąb serc i umysłów. Chłonęli te Boże słowa. I co najważniejsze chcieli je przekazać innym, by i dla nich stały się radością.

Ks. Henryk

Uniósł się …

Te drogę znali wszyscy uczniowie. Często nią przechodzili w obie strony. Znali każdy kamień i każde drzewko. A ponieważ ciągle byli w drodze, dlatego i w drodze się z nimi chciał pożegnać. Nie szedł z nimi. Przez kobiety prosił, aby poszli w tę stronę. Czas po zmartwychwstaniu był już zupełnie inny. Kiedy szli w wyznaczonym przez Niego kierunku, On sam pojawił się między nimi, jak zawsze witając się słowami: pokój wam. Te słowa i jego Osoba przynosiły spokój w ich serca. Zatrzymali się. Nie znali powodu spotkania. Ale był z nimi i to było najważniejsze.

Na pamiątkę tego spotkania pierwsi chrześcijanie pozostawili znak. Dziś jest to niewielka rotunda z kamienia, z otwartą kopułą w stronę nieba. Wewnątrz mieści się tylko kilka osób. Budowla jest pozostałością większej świątyni wybudowanej około roku 376. w arabskiej części Jerozolimy.

Ewangeliczne relacje z wniebowstąpienia są bardzo lakoniczne. Wiemy, że krótko z nimi rozmawiał, wyznaczając im bardzo konkretne zadania i cele, które będą realizować. Idźcie i nauczajcie, kto uwierzy i przyjmie chrzest ten będzie zbawiony. Z tego miejsca ich pobłogosławił. I na ich oczach uniósł się do nieba. A wysłani Aniołowie zapewnili, że powróci.

Na pamiątkę tego wydarzenia oo. Franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej w tym miejscu od północy do rana w dzień wniebowstąpienia odprawiają Msze święte w intencji nas wszystkich. Aby nadzieja kolejnego spotkania ze Zmartwychwstałym, była nam zawsze bliska.

Uniósł się w niebo. Wrócił do Ojca. Wstąpił na niebiosa. Zasiadł po prawicy Boga. Jego Człowieczeństwo złączyło się z chwałą Boga. Ale też i pozostał z nami, aż do skończenia świata.

Ks. Henryk

Gdzie jest, jak Go tu nie ma? Świadków tego wielkiego wydarzenia z życia Jezusa nie ma. Nikt nie widział, nikt nie słyszał. Rozeszła się wieść: powstał z martwych. Zanim jeszcze do tego doszło, spróbujemy opisać reakcje tych, którzy byli najbliżej. Aniołowie przekazali tę wieść zdumionym i zszokowanym kobietom. One pierwsze dowiedziały się i usłyszały to słowo: zmartwychwstał!!! Tak do końca, chyba nie rozumiały tego nowego pojęcia w historii ludzkości. Dlatego Aniołowie powtarzają to w sposób bardziej zrozumiały: nie ma Go tu! Zaczyna się więc poszukiwanie Nauczyciela. Kobiety przygotowane, aby zatroszczyć się o pośmiertną doczesność Jezusa pojawiają się bardzo wcześnie przy grobie. Widok już z daleka przeraża je. Grób jest otwarty! Pierwsza myśl, ktoś ukradł ciało, które chciały namaścić wonnościami według zwyczajów. Aniołowie próbują je uspokoić. I proszą, by powiadomiły Apostołów. Nie od razu się to udaje. Są w szoku. Chyba dopiero wtedy gdy minie, idą do nich z tą wiadomością. Apostołowie usłyszawszy wieści. Pędzą w stronę grobu. Najpierw dociera najmłodszy św. Jan, ustępuje pierwszeństwa św. Piotrowi. Dopiero on potwierdza niesamowity fakt: nie ma Go tu, zostały płótna na kamieniu grobowym. Ciekawe, kto z pierwszych świadków zwrócił uwagę na siedzących przy grobie skamieniałych żołnierzy, którzy mieli pilnować grobu. Ich widok też musiał zastanowić pierwszych świadków, ale oni szukali Jezusa. Kiedy oniemiali rzymianie wracają do rzeczywistości, ku swojej obronie przyjmują wersję zawistnych członków Wysokiej Rady: wykradli Go uczniowie i nie robią tego za darmo. Odpowiedzią na pytanie jest Jego obecność wśród Apostołow.

Ks. Henryk

Chwała życia wiecznego.

Śmierć na Golgocie wydawała się być końcem misji Nauczyciela z Nazaretu. Jedni pytali się dlaczego tak krótko doświadczaliśmy Jego mocy i chwały, dumnie nazywali siebie Jego uczniami. Inni zacierali ręce, tak jak i dziś. Wreszcie mamy święty spokój, nie nęka naszych sumień swoimi naukami, możemy robić tak jak chcemy, nie ma presji, jest wolność!!! Byli i tacy, którzy nie stracili nadziei. Biegli jak szaleni w kierunku pustego grobu, a serca waliły z miłości, którą dla nich pozostawił. Przez Jego zmartwychwstanie w pełni objawiła się Miłość Boga do człowieka. Bóg chce nas obdarzyć pełnią swoich darów, podzielić się swoim istnieniem wiecznym. Każdego chce przygarnąć do Siebie, zafascynować czasem, który się nie kończy w swojej radości. Jak Maryja doświadczyła Jego nowego życia. Matka od nowa! Bogurodzica nowej rzeczywistości. Ta, której macierzyństwo pokonało śmierć. Ile nadziei wlewa tym samym w serce każdej matki. Te nowe treści Jej życia są związane z tradycją chrześcijańską. Bo przecież tak często przebywali wszyscy razem na tym samym miejscu – Ona także. Tak pięknie obrazuje to ikonografia chrześcijańska wszystkich wieków ukazując Maryję w Wieczerniku, gdy zstępuje Duch Prawdy. Ona bierze udział w sprawowaniu Pamiątki Wieczerzy Pańskiej. Ona jest Matką pierwszych Wspólnot, uczniów i dzieci swojego Syna. Jej łączność z uczniami i z Synem zostaje podkreślona przez tajemnicę Wniebowzięcia. Kiedy z ciałem i duszą zostaje wyniesiona do chwały niebieskiej.  Bo jak to Sama wyśpiewała w domu Elżbiety: Bóg wywyższa pokornych i łaskę im daje.

Ks. Henryk

Śmierć, koniec słabości, początek mocy.

Czas męki i śmierci Pana Jezusa, to szczególny okres kiedy wypełniały się  starotestamentalne proroctwa zawarte w psalmach i w większości u proroka Izajasza. Zbawiciel przez zawiść został zaliczony w poczet złoczyńców. Ale i wtedy stał się Zbawcą Dobrego Łotra, który jako jedyny żyjący usłyszał słowa pełne nadziei: jeszcze dziś będziesz w raju. Słowami nadziei chciał się też podzielić Jezus z tymi, którzy stali pod krzyżem, ale Jego słowa zostały zgaszone przez uczonego w Piśmie. Początek psalmu 22, wydaje nam się dziś słowami wyrzutu: Boże mój, czemuś Mnie opuścił! Uczony przerwał recytację psalmu, bo wiedział ku czemu zmierza Ukrzyżowany. Wiersz 20: Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka. Pomocy moja, spiesz mi na ratunek. Aby dopełnić dzieła, Jezus odrzuca oszałamiające płyny: ocet i wino z mirrą. Chce być świadomy do końca. Żołnierze dzielą Jego osobiste rzeczy za życia. Przyjmuje z pokorą. Jeszcze z miłością troszczy się o bliskich. Matkę powierza uczniowi, a nas wszystkich – dzieci swoje – Matce. Mimo ogromu cierpienia i upokorzenia zachowuje do końca świadomość. Żaden z fragmentów Ewangelii, nie używa słowa umarł. Są zwroty: wyzionął ducha, skonał, oddał ducha. Wreszcie ostatnie słowa: Wykonało się. Dokonał zbawczego dzieła. Za nasze grzechy ofiarował swoje życie. Wypełnił słowa proroków, ale też i słowa wypowiedziane przez Niego do uczniów wypełniły się w tym akcie zbawczym. Lękamy się śmierci, końca naszych dni na ziemi. Wracajmy do tajemnicy Jego śmierci, która była, jest i będzie nadzieją dla każdego z nas.

Ks. Henryk

Droga spotkań.

W tak skrajnej sytuacji, jaką była droga krzyżowa Pan Jezus nie rezygnuje z głoszenia dobrej nauki.  W tym nauczaniu jest tylko niesamowite świadectwo Syna Bożego, który kocha. Kocha Ojca i kocha nas grzeszników, aby przez cierpienie i śmierć poprowadzić nas drogami życia do szczęśliwej wieczności.  Spotyka kochających, obojętnych, pałających nienawiścią. Bliskich, uczniów, wrogów. Wywiera na nich niesamowite wrażenie. Wielu się nawraca, ale też są i tacy, którzy pozostają w nienawiści – do czasu, aż przychodzi refleksja, Kogo spotkałem!?  Piłat, podszyty strachem o swój stołek. Mimo ostrzeżeń żony, boi się i ulega rozkrzyczanemu  tłumowi spod pałacu. Chyba do końca życia będzie myślał nad tym, co to jest prawda! Żołnierze – bezlitośni oprawcy, kryją się za rozkazem. Ale zawsze będą myśleć: Ten rzeczywiście był Synem Bożym. Tłum gapiów wzrokiem pełnym obojętności teraz przejdzie niewzruszony. Ale gdy zadrży ziemia, powstaną umarli, rozerwie się zasłona zaczną się zastanawiać i szukać przyczyny.  Rozdarte serce Maryi po raz kolejny zostanie przeszyte mieczem boleści, ale dalej pozostanie naszą ukochaną Matką. Szymon, zmęczony, tak jak my codzienną pracą poniesie belkę krzyża, aby nawrócić całą swoją rodzinę.  Weronika, współczująca, odda wraz z chustą z Jego wizerunkiem swoje serce wszystkim potrzebującym.  Załamane niewiasty, przestaną płakać, by móc swoje dzieci poprowadzić Bożymi drogami. W Apostole Janie nie zgasną ideały młodzieńcze  i wraz z Maryją poprowadzą wielu do prawdy i miłości. Maria Magdalena, pełna nawróconej miłości, będzie opowiadać o cudzie zmartwychwstania.

Ks. Henryk

Król od urodzenia.

Żeby dotarło do wszystkich Piłat kazał przywiesić do krzyża napis w trzech językach. „Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski”, i mimo sprzeciwów pozostawił go bez proponowanych zmian. To wywołało oburzenie Żydów, ale też furię nienawiści i pogardy żołnierzy rzymskich. Po ubiczowaniu, żołnierze nie skończyli znęcać się nad Skazańcem. Nikt się nie sprzeciwiał więc pofolgowali sobie, chyba tak, dla rozrywki z napisu na krzyżu. Postanowili poniżyć Króla. Na głowę zamiast korony hełm upleciony z krzewu ciernia, którego kolce były tak twarde, że używano ich zamiast gwoździ wbijając w ściany domów. Królewskie berło zastąpiła trzcina włożona do prawej dłoni. Płaszcz szkarłatny, którego kolor był synonimem królewskiego splendoru. Zaczęło się upokorzenie poza oczami tłumu, na wewnętrznym dziedzińcu twierdzy wojskowej. Od miejscowych dowiedzieli się, że to Król i postanowili Go poniżyć, mimo że przed chwilą został nieludzko ubiczowany. Kpina, plucie, policzkowanie, bicie trzciną po cierniu na głowie. Domaganie się prorokowania, kto uderzył. Znosił to w pokorze i bez słów. Król, pełen godności, przyjmował obelgi, zamiast należnej chwały. Nikt ze współczesnych Jezusowi nie zadawał sobie trudu odszukania Jego korzeni. Był dla nich tylko Nauczycielem z Nazaretu. Nie odnaleźli Jego królewskiego rodowodu. Nie wiązali Jego osoby z Betlejem, gdzie Maryja i Józef, oboje z królewskiego rodu Dawida musieli powędrować w czasie spisu powszechnego, by tam się zapisać skąd pochodzili. Sam Bóg namaścił Go na Króla olejem wesela. Przypomniała o tym Maria w Betanii, czy zgorszył się zachłanny Judasz. Dobry Bóg ze swej woli poddał Mu wszystko jako Królowi. Po Jego zmartwychwstaniu, wywyższył Go, gdy zasiadł po prawicy Ojca. Teraz my budujemy wraz z Nim Jego Królestwo, tu na ziemi. Królestwo: wieczne i powszechne, prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Ks. Henryk