Siedem próśb!

Modlitwa, której nauczył Jezus Apostołów i nas to siedem próśb, które zostały w niej zawarte, a skierowane do Ojca niebieskiego. Te prośby proponuje nam sam Zbawiciel. Syn Boży ułożył je we właściwej kolejności, bo tylko On rozumie najlepiej swojego Ojca. Przypomnijmy sobie Jego najtrudniejszą modlitwę, według ludzkich doświadczeń, którą skierował do Ojca. Jest to modlitwa w Ogrójcu o wypełnienie Ojcowskiej Woli. Za każdym razem, gdy kierujemy nasze prośby do Boga, pamiętajmy, że te modlitwy będą przez Niego wysłuchane i pobłogosławione Jego Wolą. My prosimy, ale to Pan Bóg  udziela nam łask. Tę tajemnicę zaakceptował Pan Jezus w Ogrójcu i to dla naszego zbawienia. Dlaczego my nie mamy tego zaakceptować dla dobra, na przykład naszych bliźnich, lub tych, którzy Bożego błogosławieństwa potrzebują. Takie podejście do modlitwy jest zrozumieniem jej sensu, a nie egoizmem wobec Pana Boga, a później naszymi pretensjami do Ojca. Chrystus proponuje o co mamy prosić. Po pierwsze o nasz szacunek do Boga, który jest Stwórcą Wszechmogącym – Jemu oddajemy cześć i chwałę, zwłaszcza uczestnicząc w spotkaniu Eucharystycznym, w dzień święty i miejscu świętym. To właśnie na Mszy Św. budujemy i prosimy o przyjście Jego Królestwa na ziemi. Dalej chcemy realizować Jego wolę w naszej codzienności w tym życiu i tu już budować przyszłość niebieską. Kolejna prośba to nie tylko chleb powszedni, realizacja próśb doczesnych, ale także możliwość przyjmowania Komunii Św. nawet i codziennie. Wreszcie prosimy o odpuszczenie win i przebaczenie bliźnim tego, co im wobec nas nie wyszło. Dalej – Pan Bóg nas nie kusi. Wyraźnie, to my ulegamy pokusom Złego, a Bogu zarzucamy, to że nas nie broni. Ale to my jesteśmy słabi, nie Pan Bóg. On nam daje narzędzia, a my z nich nie korzystamy. Dlatego na końcu prosimy, by zawsze chronił nas od złego.

Ks. Henryk

Nauka modlitwy! 

Według Ewangelii spisanej przez św. Marka to uczniowie św. Jana Chrzciciela, którzy dołączyli do wspólnoty Pana Jezusa poprosili Mistrza, by nauczył ich się modlić. Nie znamy treści modlitwy, którą podał św. Jan swoim uczniom. Tekst modlitwy przekazanej przez Jezusa znamy świetnie. Jest to kilka zdań Pisma Świętego, które każdy z nas zna na pamięć. Słowa, które wyrecytujemy w każdej chwili, słowa z którymi się utożsamiamy, słowa których potrzebujemy w codziennym życiu, bo dodają nam odwagi i nadziei. Pozwalają nam się utożsamiać ze Stwórcą pełnym miłosierdzia, Wszechmogącym, który nas gromadzi wokół Siebie. Jezus mówi jasno: zwracajcie się do Boga wprost, mówcie do Niego: Ojcze.  Dla Apostołów była to całkowita nowość. Żydzi w obawie, by nie obrazić Imienia Bożego, nie używali  JAHWE – Ten, który Jest. Dlatego pełne zaskoczenie uczniów Pańskich – mówcie, OJCZE. Do Boga!!! Przyswoiliśmy sobie to hebrajskie słowo dzięki piosence ze spotkań młodzieży. ABBA – oddaje ono potrzebę pełnego szacunku do Tego, który się nami opiekuje, który nas ochrania, błogosławi naszej codzienności. To nie jest tatuś, kochany bliski, codzienny autorytet, opiekun dzieciństwa, ostoja tradycji rodzinnej. To jest OJCIEC. Ten, który daje życie, błogosławi kolejnym dniom, wychodzi nam naprzeciw, wypatruje kiedy wrócimy, czeka, by przygarnąć nas w radości nieba. Jezus rozpoczyna naukę modlitwy. Mówcie tak: Ojcze nasz …
Nie ja osobiście tylko, ale my wszyscy zwracamy się do Niego tymi samymi słowami. Dla każdego z nas i dla nas wszystkich jest Ojcem. Każdy czuje się Jego dzieckiem, na równi wszystkich praw i przywilejów. Traktuje nas tak samo równo, bez żadnych uprzedzeń, bez spoglądania w przeszłość. Nawet, jeśli czasem wydaje się nam, że jest daleko, nie zwraca uwagi akuratnie na mnie, nie rozumie moich modlitw, patrzy na kogo innego – to tylko nasze subiektywne wrażenie. Jak przypomina, Jego starotestamentalne Imię – On JEST. Zawsze, w każdej chwili dla każdego z nas. Bo to jest Jego natura – BYĆ miłością wszechmogącą.

Ks. Henryk

Przez Chrystusa z Chrystusem i w Chrystusie

Tą aklamacją kończy się Modlitwa Eucharystyczna, i za chwilę rozpoczną się obrzędy Komunii świętej. Powtórne Podniesienie i ukazanie wiernym Ciała i Krwi Pańskiej ma zwrócić ich uwagę na obecność Chrystusa we Wspólnocie zgromadzonych. On jest rzeczywiście obecny. A my zgromadzeni w kościele, otaczający ołtarz tworzymy wspólnotę, która gromadzi się wokół Niego. Nie tylko Chrystus ofiarował się za nas. Teraz jest nasz czas, aby siebie ofiarować Bogu. Dać Mu nasze czyste dusze, aby mógł je napełnić swoją łaską. Ten czas mamy zrealizować przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Zbawiciel ma być centrum naszego życia. Za chwilę zwrócimy się do Boga razem z Chrystusem słowami: Ojcze nasz. Bóg jest naszym Ojcem, On pragnie przyjąć nasze życie tak jak przyjął ofiarę swojego Syna – Jezusa Chrystusa. Jego ofiara została złożona za nasze grzechy, dlatego też nasza ofiara taka być powinna. Przyjmujemy Komunię świętą z czystą duszą, aby nasz dar był jak najbliższy Jezusowi Chrystusowi i Bogu Ojcu w jedności Ducha Świętego. O tej jedności przypomina nam aklamacja. Nasza jedność z Ojcem i Synem jest umacniana przez Ducha Świętego. Uwielbienie składane Bogu, to nie tylko nasza obecność na Mszy Świętej. Łaska Boża napełnia nas nie tylko na czas Mszy. Ten dar jest nam jeszcze bardziej potrzebny, kiedy opuścimy mury kościoła. Będzie uświęcał nasze życie, a my sami będziemy przykładem dla naszych sióstr i braci. Ta świadomość będzie nam towarzyszyć. Tej szansy nie możemy odrzucić, przez grzech. Trwanie w łasce uświęcającej jest powołaniem każdego wierzącego. Ta łaska pozwala nam spoglądać z nadzieją w przyszłość, nie tylko tą wieczną ale i w codzienność przepełnioną Bożym błogosławieństwem. Aby całe nasze życie było przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie.

Ks. Henryk

SPOTKANIE ZBAWCZE!

Każda Msza św. jest spotkaniem: z Panem Bogiem, ze wspólnotą, z drugim człowiekiem w sobie samym z łaską Bożą i Słowem. Eucharystia to też spotkanie, które ma nas mobilizować na drodze do zbawienia. To zrobienie kolejnego kroku w stronę wieczności, jeszcze nie ostatecznego, ale zdecydowanego, pewnego, ukierunkowanego na spotkanie z Bogiem teraz i w  wieczności. W świętym miejscu jakim jest przestrzeń kościoła, bierzemy udział w przyszłym zbawieniu, w spotkaniu nas będących w drodze i tych już szczęśliwych przed Bożym tronem. Tajemnica odkupienia dokonuje się tu i teraz, przed ołtarzem. Po raz kolejny sprawujemy Pamiątkę Wieczerzy Pańskiej, gromadzimy się wraz z Apostołami i wszystkimi Świętymi, aby radować się już tu na ziemi budowaniem Królestwa Bożego we wspólnocie wierzących. Dokonująca się w czasie Mszy św. tajemnica odkupienia jest naszym udziałem w drodze krzyżowej  Zbawiciela, Jego męce i zmartwychwstaniu. Nasz udział we Mszy Świętej to nasza ofiara. Nie tylko czasu dla Pana Boga, ale złożenia przed ołtarzem naszej codzienności: radości, trosk, problemów, choroby, samotności, rozterek, uśmiechów, sukcesów, miłości w rodzinie. Chrystus pragnie tę naszą codzienność ofiarować Bogu Ojcu, a nam wyjednać Jego błogosławieństwo na kolejne dni naszego życia. Ta wymiana dokonuje się najpełniej, gdy w czasie Mszy przystępujemy do Komunii św. Ofiarujemy Bogu nasze czyste dusze bez skazy i grzechu, aby On mógł je przepełnić swoją laską. Tę naszą ofiarę składamy wraz ze wszystkimi uczestnikami świętego spotkania. Każdy z nas daje siebie Bogu, na ten czas przemiany. Ofiarujemy Bogu nie tylko siebie. Tę ofiarę składamy także za tych, którzy sami sobie pomóc już nie mogą. Za dusze zmarłych oczekujące zbawienia. One tego potrzebują jak zeschła ziemia wody. Daj im Boże przez naszą ofiarę radość wieczną, światło i pokój niezmącony przed Tobą.

Ks. Henryk

TAJEMNICA WIARY !

Po każdym Przeistoczeniu kapłan intonuje jedną z czterech aklamacji. Każda z nich podkreśla, że to co się stało przed chwilą jest tajemnicą – wielką tajemnicą. Przez 2000 lat wierzący nie do końca rozumieją cud Eucharystii. Zwłaszcza ,Ci którzy z tego sakramentu nie korzystają. A jest to tajemnica spotkania z Bogiem Żywym – przenikającym nasze codzienne życie. Nie do końca musimy rozumieć tę tajemnice, bardziej trzeba ją przyjąć sercem i duszą niż rozumem. To tak jak nowe życie w rodzinie. Medycyna nie do końca rozumie ten cud, ale kochający Rodzice, którzy to przeżyli rozumieją wielką radość. Tak jest z tajemnicą Eucharystii. Przeżyć radość spotkania z Bogiem. Tajemnica ta jest wielka. Od chwili, gdy Zbawiciel po raz pierwszy sprawował ją dla Apostołów w Wieczerniku. Oni do końca zrozumieli ten Cud przez krzyż i ostatecznie w chwili zesłania Ducha świętego. Przez ten sakrament Bóg działa i daje nam łaski potrzebne do zbawienia. Jest to tajemnica wiary, poprzedzona odpuszczeniem grzechów w sakramencie pokuty. To dwa wielkie kroki w stronę wieczności: odpuszczenie grzechów i łaska uświęcająca, prowadząca do zbawienia. Nasza modlitwa w kościele to najczęściej cztery formy: przeproszenie, prośby, dziękczynienie i uwielbienie. I ten motyw podkreśla kolejna aklamacja. Czas po przeistoczeniu ma być chwilą szczególnego uwielbienia tajemnicy zbawienia, którą przez swoją śmierć na krzyżu wyjednał nam Pan nasz Jezus Chrystus. Dla ludzi wierzących jest to fascynacja spotkania ze Zbawicielem, zachwyt przyjęcia za chwilę  Komunii Świętej. I czas niesamowitej wdzięczności, za otrzymany od Boga dar. Chrystus jest wśród nas. Pan w swoim ludzie. To nam uświadamia pierwsza forma aklamacji, rozpoczynająca się słowem: oto, to tak jak amen. Podkreślenie rzeczywistości przeistoczenia.

Ks. Henryk

SENS OFIARY!

Św. Ignacy z Antiochii nazwał Najświętszy Sakrament „lekarstwem nieśmiertelności”. Ten Boży dar jest istotą Mszy św., której centrum jest przeistoczenie. Ta tajemnica od zawsze zaprzątała ludzkie umysły. Przeistoczenie, przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa Pana pobudzały ludzkie umysły do przemyśleń, do wiary, do pokory. Dokumenty doktrynalne Kościoła określają przeistoczenie jako przeniesienie daru ofiarnego, składanego na ołtarzu, do wyższego stanu i przekazanie go Bogu. Ten nasz dar – chleb i wino, przyniesione przed ołtarz i za chwilę złożone na ołtarzu przez kapłana stają się darem dla Boga, który swoją łaską, przez ofiarę Chrystusa, dokona ich przemiany w Ciało i Krew Zbawiciela.  Owoc pracy rąk ludzkich, przez sakramentalne słowa stanie się  Boską łaską w duszy człowieka, przez co człowiek stanie się własnością Boga, odnowionym Jego obrazem. Taka przemiana dokonuje się tylko podczas Mszy św.  Dlatego Kościół kładzie taki nacisk na  pełne uczestnictwo w Eucharystii – przystępowanie do Komunii św. Każdy z nas składa siebie w ofierze Panu Bogu. Najpierw oczyszczając duszę z grzechów w sakramencie pokuty, a później tę czystość składamy na ołtarzu, aby Bóg ją przyjął i napełnił łaską, która jest nam potrzebna do zbawienia. Podczas przeistoczenia Chrystus staje się obecny we wspólnocie Ludu Bożego, tak jak był obecny między Apostołami w Wieczerniku. Rozdaje nam Siebie jak podczas rozmnożenia chleba dla tysięcy słuchających Go ludzi. Jego Słowa napełniają nasze umysły, a Chleb Życia – Jego Ciało przepełnia łaską dusze. Kiedy kapłan wypowie sakramentalne słowa: Bierzcie i jedzcie; Bierzcie i pijcie. Chrystus Pan staje się obecny między nami. Po prostu jest. Tak jak w Betlejem, tak jak w świątyni, nad jeziorem w ofierze składanej na Golgocie i wreszcie w chwale Ojca tak jak jest teraz. A my słyszymy słowa: To czyńcie na moją pamiątkę.

Ks. Henryk

Najświętszy Sakrament!

Spośród siedmiu sakramentów ustanowionych przez Chrystusa ten przyjmujemy najczęściej, nawet i codziennie. W szczególnych okolicznościach możemy nawet dwa razy dziennie. Niesamowite spotkanie ze Zbawicielem – Jego Ciałem, które przepełniając nas rozpoczyna drogę do świętości, do spotkania z Panem Bogiem już tu na ziemi. Przez wieki ten sakrament był różnie nazywany. Rozpoczęło się od Pamiątki Wieczerzy Pańskiej, którą sprawowali Apostołowie, gdy wracali myślami do ostatniej Paschy, którą spożywali ze swoim umiłowanym Nauczycielem. On dał im na pamiątkę swoje Ciało i Krew, aby za chwilę oddać życie za nasze grzechy potwierdzając ten dar złożoną ofiarą z Siebie. Pojęcie Pamiątki Wieczerzy Pańskiej do dnia dzisiejszego jest określeniem Mszy św. w kościele protestanckim. Najpopularniejszym pojęciem określającym ten Sakrament jest słowo Eucharystia, które pochodzi z języka greckiego, gdzie oznaczało dziękczynienie. W czasie Mszy św. dziękujemy Bogu za usłyszane Słowo, a naszą odpowiedzią jest przyjęcie do czystej duszy Ciała Chrystusa podczas Komunii św. I tu kolejne słowo, które jest synonimem Najświętszego Sakramentu – Komunia święta. Jest to określenie części Mszy kiedy przyjmujemy Ciało Chrystusa potwierdzając słowem Amen – naszą świadomość przyjęcia Eucharystii. Raz w roku – w czwartek – po zakończonym okresie wielkanocnym obchodzimy uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej, nazywaną popularnie Bożym Ciałem. Dzień kiedy Najświętszy Sakrament w publicznej procesji jest przenoszony, aby błogosławić nam, naszym domostwom i zakładom pracy. Dzień, gdy z Chrystusem idziemy jak uczniowie do Emaus radując się Jego obecnością wśród nas. Najświętszy Sakrament to nie tylko błogosławieństwo, to przyjęta przez nas łaska uświęcająca prowadząca do chwalebnego spotkania z Bogiem w szczęśliwej wieczności.

Ks. Henryk

Świętość !

wydaje nam się czasami niedostępna nieosiągalna w codziennym życiu. Tak daleka, że nie mamy ochoty po nią sięgać. A jednak, nie jest to niemożliwe. Jest w zasięgu ręki. Nie musi być tylko marzeniem istoty ludzkiej. Może stać się spełnieniem jej egzystencji. Święci byli przekonani, że nie robią niczego szczególnego. Dopiero czas pokazał jak bardzo zmienili świat na lepsze. Świętość to przymiot Pana Zastępów, która wypełnia nie tylko niebiosa, ale i ziemię.  Ziemię, która została dana  człowiekowi, aby ją kształtował i udoskonalał, zgodnie z Bożymi zamiarami. A zamiarem Boga jest człowieka i ziemię uświęcić, pociągnąć do chwały nieba. Bóg jest ostateczną i najwyższą normą, która określa naszą codzienność. Jest prawem Wszechmogącego danym człowiekowi do realizacji. Każdy z nas krocząc za Zbawicielem może ją zdobyć korzystając z sakramentów świętych, wśród których najbardziej prowadzącym do świętości jest Najświętszy Sakrament. Przyjęcie Komunii Świętej do czystej duszy przepełnia ją łaską Bożą, napełnia człowieka błogosławieństwem,  które wspomaga go w dążeniu do świętości. Przyjęcie Ciała Chrystusa jest początkiem naszej drogi do świętości, realizacji Bożego planu budowania Królestwa Bożego na ziemi i w każdym ludzkim sercu. Śpiew: Święty, Święty, Święty ma nam uświadomić tę potrzebę spotkania  ze świętością Boga. Izraelici stopniowali przymiotniki przez powtarzanie dwu, lub trzykrotnie słowa, zamiast święty, świętszy, najświętszy.   Ta tradycja pozostała do dnia dzisiejszego. I ma być dla nas mobilizacją.

Ks. Henryk

Drodzy    Parafianie

Wam i  Waszym Bliskim,

w  Święta Bożego Narodzenia

składamy z głębi serca płynące 

życzenia.

NIECH BOŻA DZIECINA  BŁOGOSŁAWI  WAS,  BŁOGOSŁAWI  WAM

I  WSZYSTKIM  BLISKIM WASZEMU SERCU

Duszpasterze

Boże Narodzenie
2019

Posługę rozpoczynamy w soboty i niedziele o godz. 13:30, w pozostałe dni o 15:00
Info 600 299 075

Wznieść się !

Z Zakopanego widać Giewont. Ile trzeba było góralskiej wiary, aby wszystkie elementy krzyża wnieść do góry – ale udało się. Stoimy na plaży przed najwyższym klifem w Polsce – do góry 126 schodów – zadzieramy głowy i – wchodzimy. Potrafimy się wznieść jeszcze wyżej, także i w wierze. Niekoniecznie szybkie westchnienie rano, znak krzyża na dobranoc. Niedzielna Msza św. na szybko, bo czas goni i w niedzielę. Nasze uczestnictwo w liturgii ma być zagłębieniem się w Słowo Boże, refleksją nad tekstami mszalnymi, śpiewem, którym szczególnie się modlimy. W czasie każdej  Mszy słyszymy wezwanie kapłana: W górę serca! To zachęta do większego skupienia, zgłębienia tajemnic świętych tekstów. Wtedy wszyscy razem odpowiadamy: Wznosimy je do Pana! Kapłan rozpoczyna przepiękny śpiew prefacji. Dogmaty wiary ujęte w przepiękne melodie gregoriańskie. Teksty prefacji wyjaśniają nam tajemnice świąt i uroczystości. Zdani jesteśmy na nasz zmysł słuchu. Tekst widzi tylko ksiądz śpiewający słowa.  W ten sposób możemy wznieść i umocnić naszą wiarę. Starać się wsłuchać w śpiewany tekst, aby lepiej zrozumieć i poznać tajemnice naszej wiary. Nasze skupienie modlitewne wznosimy do Pana Boga na chwilę przed przeistoczeniem – najważniejszą częścią każdej Mszy świętej. W mszale zawartych jest wiele prefacji – każda wyjaśnia inny dogmat wiary. Jest komentarzem do niedzieli i świat. Przez to rozumiemy nie zawsze łatwe tajemnice wiary. Zaprawdę godne to i sprawiedliwe! To kolejna nasza odpowiedź, która niech nas mobilizuje do zaangażowania i świadomego udziału we Mszy świętej. Wtedy zrozumiemy słowa kapłana skierowane do nas: Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy Tobie, Ojcze składali dziękczynienie i razem z Aniołami i Świętymi głosili Twoją chwałę uczestnicząc we Mszy Świętej.

Ks. Henryk