Jeden Kościół.

W pojęciu jeden Kościół mieszczą się dwa elementy: jedność i jedyność Wspólnoty Chrystusowej. Pierwsze pojęcie podkreśla jedyność wspólnoty, którą powołał Jezus Chrystus. Jedyna i niepowtarzalna powołana do istnienia przez samego Syna Bożego, który został posłany przez samego Boga Ojca. Na wzór wspólnoty Ludu Wybranego, który przez działania zbawcze Mesjasza, stał się Nowym Ludem, zawartego Nowego Przymierza, przez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Kościół ma zachować tę jedność jako znak Bożego pochodzenia. Jest tą jedyną i szczególną Wspólnotą prowadzącą do zjednoczenie z Bogiem, nie tylko tu na ziemi, ale i w chwale niebieskiej.

Zewnętrznymi elementami tworzącymi wspólnotę Kościoła jest jedność wiary oparta na nauczaniu Chrystusa, który jest Słowem Prawdy samego Boga. Ustanowione przez Niego sakramenty święte prowadzą do jedności wspólnoty budując na ziemi Królestwo Boże, a niewidzialna łaska ich działania zbliża do osiągnięcia Królestwa Niebieskiego. To darom prawdy i łaski sprzyja wspólnotowe sprawowanie kultu. Budujemy sami wspólnotę gromadzącą się wokół ołtarza Chrystusa, aby czynić to na Jego pamiątkę. Dzielić i przyjmować Chleb Życia Wiecznego. Ten jeden Kościół, który tworzymy gromadzi się wokół Pasterza – następcy Piotra, jedynego który pewnie prowadzi Owczarnię drogą prawdy.

Jeden Kościół jest czynem jedynego Boga, który objawił się przez Jego Jedynego Syna, dzięki mocy jednego Ducha Pocieszyciela prowadzącego Wspólnotę przez kolejne wieki niejednokrotnie niełatwych czasów.

Jedna Ewangelia, jeden chrzest, jeden Piotr tworzą jedno Ciało, którym jest Kościół, a Głową jest sam Jezus Chrystus. Jedna wiara oparta na nauczaniu apostolskim, wspólne uczestnictwo i korzystanie z sakramentów świętych. Jedyny łańcuch następców św. Piotra strzegą zgody w tej jedynej wspólnocie jaką jest Kościół.

Ks. Henryk

Kościół.
Dobry Bóg otoczył szczególną opieką Naród Żydowski. Oni sami nazwali siebie Narodem Wybranym. Przez całe wieki oczekiwali przyjścia Zbawiciela, który miał przemienić ich los. Kiedy wreszcie się pojawił większość nie zrozumiała Jego przesłania. Ale przemiany nadeszły, przemiany duchowe. Zgromadzeni przez Niego apostołowie i uczniowie stali się zalążkiem ludu nowego przymierza. Powstaje wspólnota zgromadzona wokół Mesjasza, Syna Bożego. On sam wielokrotnie nawiązuje do Ludu Starego Przymierza, do praw i przykazań, które napełnia Bożym Miłosierdziem i głoszoną przez Siebie prawdą Słowa Bożego. Wspólnota zgromadzona przez Chrystusa, staje się dzięki Jego nauce Nowym Ludem, który buduje się siłą ustanowionych przez Niego sakramentów. Wzywa grzeszników, i tych którzy „poginęli” w swoich poszukiwaniach. Wspólnota Kościoła staje się środkiem zbawienia dla wszystkich, którzy chcą iść za Chrystusem. Opiera Tę wspólnotę na fundamencie Apostołów, zwłaszcza św. Piotra, któremu powierza klucze wiązania i rozwiązywania spraw niebieskich i ziemskich. Dziś tę Wspólnotę prowadzi papież przypominając prawdę głoszoną przez Chrystusa. Kościół tworzą wspólnoty lokalne zwane diecezjami, oparte na parafiach, w życiu których wszyscy uczestniczymy. Podstawą jedności jest nieomylność głoszonej przez papieża nauki, która spaja wierzących. Tę jedność umacnia Duch Święty swoimi darami. Wspólnotę Kościoła pojmujemy w trzech wymiarach: wewnętrzna moc wiary i łaski, która pociąga wierzących do spotkania z Bogiem. Siła sakramentów świętych, które pomagają realizować budowanie miłości Królestwa Bożego. I wreszcie porządek prawdy widzialny w urzędach Wspólnoty Kościoła. Te trzy wymiary realizowane w codziennym życiu prowadzą do zbawienia i spotkania z Bogiem.

Ks. Henryk

Duch Święty.

Osoba Ducha Świętego objawia się nam inaczej. Nie postrzegamy Jej tak jak Ojca i Syna. Przez wieki, zwłaszcza w malarstwie, ukazuje się nam: gołębica, płomienie ognia, nawałnica wiatru. Te obrazy przedstawiają nam Ewangeliści przy okazji chrztu Pana w Jordanie, czy w chwili Zesłania Ducha Świętego, opisanej przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich. Są to wydarzenia nowotestamentalne. Księgi Starego Testamentu wspominają Ducha, ale jest to bardziej sprawcza moc Boża, niż Trzecia Osoba Trójcy św. W historii Duch św. objawia się w chwili chrztu Pana Jezusa w Jordanie w łączności z Ojcem i Synem, jako jedność Osób Boskich dla zbawienia świata. Z wypowiedzi Jezusa Chrystusa wynika, że Duch pochodzi od Ojca a został nam udzielony przez Syna. Jest darem ich miłości dla stworzenia ludzkiego. Zbawiciel często nazywa Go obietnicą zesłaną przez Ojca. Pierwszą, która spotkała się z przeogromnym darem Ducha była Maryja, która poczęła z Ducha Świętego. Ona wybrana, Ona napełniona, Ona realizująca ten dar swoim „tak”. Duch św. objawia się nam jako łaska Boga, prawda głoszona przez Kościół, i miłość jednocząca wierzących w drodze do Królestwa Bożego. Szczególną chwilą objawienia i udzielenia się człowiekowi łask Ducha św. jest przyjęcie sakramentu bierzmowania.  Warto przypomnieć te dary i być świadomym ich posiadania, aby je codziennie wykorzystywać. Dar: mądrości, rozumu, umiejętności, rady, męstwa, pobożności i bojaźni Bożej. Każdy z nich ubogaca nas czym innym, uzdalnia do czego innego, rozwija naszą osobowość w inny sposób. Nie da się ich omówić pokrótce. Próbujmy dziennie zwrócić uwagę na jeden z nich. Wykorzystać w konkretnej sytuacji, w jakiej się znajdziemy, gdy będzie nam potrzebny w codzienności życia. Bierzmowanie to dojrzewanie do wiary i apostolstołowania.

Ks. Henryk

Wierzę.

To pojęcie ciągle nurtuje człowieka także i wierzącego. Co to znaczy? Jak rozumieć właściwie to słowo? I najważniejsze, jak je zrealizować w życiu codziennym? Bo wiara to nie tylko problem życiowy, ona niesie bardzo mocne odniesienie do wieczności, nawiązuje relację do Pana Boga. Ma zdecydowanie głębszą treść niż można przypuszczać. Ona nas mobilizuje do myśli o Kimś bardzo ważnym, do zajęcia się nie tylko ziemskimi sprawami, ale odnosi do przyszłości, a dokładniej do wieczności. Pytamy więc co to jest wiara? Najprostsza definicja brzmi: wiara, jest to dar Pana Boga, który pozwala nam żyć i osiągnąć zbawienie. Łączy teraźniejszość i przyszłość. Jak powiążemy te dwie rzeczywistości zależy od nas. Jak powiążemy życie ziemskie z wiecznością. Jak nam się uda z doczesności przejść do tajemnicy szczęścia wiecznego. Potoczne rozumienie wiary kojarzy się z czterema pojęciami: wiedzą, moralnością, pobożnością i praktykami religijnymi. Jedni szczycą się wiedzą religijną, znajomością Pisma Świętego i bardzo nas tym zaskakują /mimo, że niejednokrotnie jest ona wybiórcza i fragmentaryczna/. Kolejni zwracają  uwagę na postawę moralną i szczycą się nieskazitelnością i bezgrzesznością, która bywa niejednokrotnie tylko złudzeniem podszytym egoizmem. Tak samo jest z pobożnością, która bywa na pokaz, lub jest tylko zewnętrzną manifestacją. Wiara nie jest tylko i wyłącznie teorią, czy systemem filozoficznym. I teraz o jej najważniejszym aspekcie – praktykach religijnych. To regularność spotkań z Bogiem. Modlitwy w ciągu dnia. Rannej, wieczornej, wspólnej przy posiłkach. To rodzinne uczestnictwo we Mszy świętej. Wreszcie regularne  przystępowanie do sakramentów świętych, które łączą nas z Bogiem i prowadzą do ostatecznego spotkania z Nim w chwale niebieskiej.

Ks. Henryk

Przyjdzie  sądzić.

Kto? Pytanie, zależne od świadomości. Kto i kiedy? Nauka Kościoła wymienia dwa rodzaje sądu: powszechny i ostateczny. Ten pierwszy ma nastąpić zaraz po śmierci, a ponieważ będzie dotyczył każdego z nas jest nazywany powszechnym. Czas sądu ostatecznego jest znany tylko Panu Bogu i będzie  on zakończeniem czasu i historii świata. Sąd powszechny jak sugeruje teologia będzie rozliczeniem naszego życia i wszystko wskazuje na to, że będzie on wynikiem spotkania z Jezusem, Panem i Zbawcą świata, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie dokonał naszego odkupienia. Sąd ostateczny natomiast nastąpi w momencie, o którym zadecyduje Bóg Ojciec, Stwórca Wszechświata i Pan Stworzenia. Dopełni się wtedy historia świata i nastąpi koniec, ale też i początek wieczności, która już nie będzie miała końca. Będzie szczęście i potępienie wieczne, już na zawsze. I wtedy już nie nastąpi żadna zmiana. Prawdopodobnie  przestanie istnieć czyściec, bo Bóg podejmie decyzje ostateczne. Zakończy się czas „utrapienia” i doświadczania zła. Dlatego wołamy: „Panie, przyjdź!” i staramy się być gotowymi, przez pokutę i nawrócenie, aby nadeszły „dni ochłody”. Zakończy się czas Anty-chrysta. Zbyt wielu chce wielbić samych siebie, zamiast Boga.  Pragną czci, to taki polityczny świecki mesjanizm. Bóg zatriumfuje nad buntem  zła, ujawni zamiary serc ludzkich, osądzi niewiarę, która odrzuciła łaskę. Będzie to dzień oddzielenia przysłowiowego kąkolu od pszenicy, dobrych od złych, chwastu od zboża. Gospodarz pozwala róść obu, aż do żniwa. Wciąż czeka na nawrócenie, pokorę, pokutę, daje szansę największemu grzesznikowi. Bóg jest miłosierny, gotowy przebaczyć skruszonym. Człowiek tak do końca nie jest w stanie pojąć tego ogromnego przymiotu Pana Boga, który jest sprawiedliwy, ale i nieskończenie miłosierny.

Ks. Henryk

Wstąpił na niebiosa.

Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa rozpoczęło się od chwili Wcielenia, czyli narodzin w Betlejem. Bóg stał się człowiekiem. W momencie wniebowstąpienia pierwszy Człowiek wstępuje do nieba. Dla Chrystusa kończy się czas człowieczeństwa ziemskiego. Wraca do Ojca, łączy się z tajemnicą Trójcy Przenajświętszej. Jego człowieczeństwo ma nowy wymiar – wieczny. Jest to pełen chwały powrót do nieba, po spełnieniu ziemskiego posłannictwa, jakim było wybawienie rodziny ludzkiej z niewoli grzechu. Jest to kolejny etap życia dla każdego  z nas, początek wieczności po ziemskiej wędrówce. Już nie na ziemi, ale z Bogiem w Jego wiecznej chwale. Tym samym dla Jezusa następuje triumfalne wywyższenie do chwały niebios, aby zasiąść po prawicy Boga. Z ewangelicznych relacji wynika, że świadkowie oglądali wstąpienie Jezusa do nieba. Na ich uniósł się do nieba. I tu zamazują się szczegóły. Nie znamy dokładnie miejsca wniebowstąpienia Pana. Tradycja widzi je u podnóża góry Oliwnej. Przewodnicy pokazują niewielką kapliczkę, której kopuła nie jest sklepiona, Na jej posadzce pokazują ślady stóp  Pana, który z tego miejsca miał się unieść do nieba. Inna wersja prowadzi Apostołów do Galilei na bliżej nieokreśloną górę. Ta wędrówka pełna była wątpliwości. Apostołowie usłyszeli ostatnie polecenia: Idźcie i nauczajcie. Jestem z Wami, aż do skończenia świata. Po tej rozmowie został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy. Zapowiedział zesłanie  obietnicy Ojca. Przed swoim odejściem błogosławił uczniów. Przez swoje wniebowstąpienie staje się Głową wszystkiego, a Kościół staje się Jego Ciałem. Otwarł niebo dla ocalenia ludzkości. Dla nas jednak ta chwila dopiero nastąpi. Ona jest tajemnicą Boga, który jest Panem czasu i wieczności. Sam Jezus wchodzi do niebieskiego panowania Ojca, aby stamtąd powrócić w chwale dla naszego zbawienia.

Ks. Henryk

Zmartwychwstał.

Pierwsze relacje  o powstaniu z martwych Pana Jezusa zapisane w Ewangelii wg św. Marka są pełne zaskoczenia i niedowierzania w to co się stało. Kobiety, które przyszły na trzeci dzień z rana do grobu, by dopełnić obrzędów pogrzebowych Nauczyciela uciekły od grobu zdumione i zaskoczone. Zaniemówiły ze strachu. Nie pomogła nawet pomoc Anioła próbującego wyjaśnić zaistniałą sytuację. My po 2000 lat przyzwyczailiśmy się do tego faktu, przyjmujemy go do wiadomości, jeśli chodzi o Pana Jezusa. Gorzej, gdy przychodzi na samym zaakceptować to przyszłe wydarzenie naszego życia. Z niepokojem pytamy: jak to będzie, kiedy to będzie, jacy my wtedy będziemy? Jek powiedział św. Tomasz: Panie nie wiemy …? Pusty grób, leżące płótna, brak Ciała, obecność Aniołów przygotowują uczniów do spotkania z nową rzeczywistością obecności Mistrza w ich życiu. Oni sami przez kolejne spotkania potwierdzają rzeczywistość tej tajemnicy w ich życiu. Dociera do nich, że mają do czynienia z radykalnym przeobrażeniem Pana. On pojawia się w szczelnie zamkniętych pomieszczeniach, ukazuje się przed ich oczami w zaskakujących momentach, je wraz z nimi posiłek, wielu Go nie rozpoznaje: w drodze do Emaus, Maria widzi Ogrodnika. Jego Ciało nie jest ograniczone czasem i przestrzenią. Uobecnia się na swój sposób, gdzie i kiedy chce. Formy Jego obecności zaskakują. Jest to początek przemiany  świata.  Zmartwychwstanie cielesne, jest dla nas ciągle niewyobrażalne. Ta rzeczywistość nie jest powrotem do poprzedniego stanu. I co ważne nie jest też tylko i wyłącznie prywatnym losem Pana Jezusa. Jest jak podkreśla to Apostoł pierworodnym wśród umarłych. Pierwszym spośród żyjących, który przeszedł przez śmierć do nowego życia. ON jest pierwszy. My za Jego przykładem też pójdziemy tą drogą. Drogą nadziei ku wieczności, którą przeznaczył dla każdego z nas.

Ks. Henryk

Zstąpił do piekieł.

Niebo i piekło. Rzeczy ostateczne, które Pan Bóg stawia przed człowiekiem pozostawiając mu wybór, który potwierdzamy swoim ziemskim życiem, naszym postępowaniem. Dlaczego więc Jezus – Bóg i Człowiek zstępuje do piekieł, jakie tam ma zadanie do wypełnienia. Zbawiciel tam zstępujący i wydobywa z tej otchłani nicości dusze, które tam przybyły i przebywały przed jego śmiercią i zmartwychwstaniem. Ten, który pokonał śmierć wydobywa z krainy zmarłych dusze, które tam oczekiwały (od wypędzenia z Raju) Jego dzieła zbawienia. O tej zadziwiającej chwili przepięknie opowiada autor homilii na Wielką Sobotę: „Co się stało? Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka bo Król zasnął. Ziemia się przelękła i zamilkła. Bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a obudził tych, którzy spali od wieków. Bóg umarł w ciele, a poruszył Otchłań. Idzie, aby odnaleźć … zagubioną owieczkę”. Żydzi nazywali ten stan: krainą śmierci, Otchłanią, po hebrajsku Szeolem. Grecy używali słowa Hades. Obrazuje to przypowieść o bogaczu i Łazarzu – gzie Łazarz znalazł się na łonie Abrahama a bogaczu w Otchłani, który stracił nadzieję. To miejsce, gdzie przebywający nie mają możliwości oglądania Boga. Po śmierci Pana jak opisują to Ewangelie otwarły się groby sprawiedliwych i ukazały się mieszkańcom Jerozolimy ciała Świętych, którzy Go poprzedzili w śmierci. Ikonografia prawosławna ukazuje Zmartwychwstałego, jako Tego, który sprawiedliwych wyzwala z grobów. Artyści katoliccy ukazują Pana, jako zwycięzcę śmierci podnoszącego rękę w górę. W otchłani piekielnej Chrystus głosi Dobrą Nowinę uwięzionym duchom, zapowiada szczęśliwą wieczność. A i nas żyjących wyzwala z „piekieł” świata, słabości i braku nadziei.

Ks. Henryk

Pogrzebion.

Zacny członek Wysokiej Rady – Józef z Arymatei – człowiek dobry i sprawiedliwy, obrońca Jezusa przed Tym gremium żydowskim udał się do Piłata, aby pozwolił zdjąć z krzyża ciało Pana Jezusa. Tylko dzięki decyzji Namiestnika, można było to zrobić. Tak ciała skazańców, miały być postrachem dla mieszkańców Jerozolimy. Tenże Józef musiał być zamożnym człowiekiem skoro miał już dla siebie przygotowany grób i zwolennikiem Jezusa, ponieważ bez wahania oddał go Jezusowi. Ponieważ już świtał poranek szabatu, wszystko musiało się odbyć szybko. Przyjaciele z ramion Matki przenieśli ciało w okolice grobu, owinęli je w płótno i złożyli w grobie zataczając przed jego wejście duży okrągły kamień. Przygotowanie Ciała do pochówku i same obrzędy pogrzebowe odłożono na czas po święcie Paschy. Nastała cisza, nie dla wszystkich świąteczna! Wystarczy wyobrazić sobie Matkę! Praktyczne kobiety jednak zaczęły przygotowywać się do ceremonii pogrzebowych, aby zaraz po szabacie dopełnić  obowiązków wobec Ciała Nauczyciela. Nakazywały to zwyczaje żydowskie, które jednak nakładały na spełniających te obowiązki kilkudniową nieczystość /obmycia i pozostanie w domu/. Dlatego obrzędy pogrzebowe odbywały się w tym samym dniu. Zadrżała starszyzna żydowska. Przestraszeni udali się do Piłata ze swoimi wątpliwościami. „On zapowiedział, że po trzech dniach powstanie”. Każ zabezpieczyć grób żołnierzami, aby nikt Go nie wykradł. Piłat spełnia ich prośbę. Grób jest zapieczętowany i pod strażą pretorianów rzymskich. Na trzeci dzień oszustwo poszło w świat. Dobrzy ludzie jednak nie zapomnieli. Przez święta coraz bardziej przypominali sobie Jego słowa, zapowiedzi, proroctwa. Już wczesnym rankiem kobiety, w niemałej grupie podążyły skoro świt w stronę grobu, aby spełnić ostatnią posługę wobec ciała Nauczyciela. I stało się.

Ks. Henryk

Umarł.

Po trzech godzinach konania Skazaniec umiera na krzyżu dusząc się, ponieważ nie ma siły nabrać powietrza w płuca. Wiszący na gwoździach nie  potrafi odetchnąć. Do końca świadomy, aż wreszcie słyszymy: Wykonało się. Czas konania to ciągły czas kontaktu z tymi, którzy stali pod krzyżem. Pełne trwogi i niepokoju: Eli, Eli lemma sabahtani. Boże mój, czemuś Mnie opuścił! Początek psalmu 22, którego recytację przerywa uczony w Piśmie: Eliasza woła! Nie pozwolił Jezusowi na dalsze przypomnienie treści psalmu, opowiadającego o Jego cierpieniu. Spełniają się proroctwa Starego Testamentu. Wzruszająca rozmowa z Matką i uczniem, która uświadamia nam nasze szczególne związanie z Maryją. Ofiara złożona Ojcu: w Twoje ręce oddaję Ducha mego. Całkowite oddanie się za nas Bogu Ojcu. Wszystkie te słowa rozlegały się w ciemności i mroku, który ogarnął ziemię w czasie Jego konania. Ta męka zrobiła na obecnych niesamowite wrażenie skoro nawet setnik rzymski przyznaje, że Ten człowiek jest Synem Bożym. Zasłona starotestamentalnej świątyni rozdziera się na dwoje, oznajmiając czas nowej ofiary. Wreszcie włócznia żołnierza przebija bok i serce Zbawiciela, z którego wypływają krew i woda – symbole Nowej  Ofiary, złożonej  za nas grzeszników. I cisza, cisza, cisza. Zdumione oczy i serca wpatrują się w Tego, który oddał za nas życie. Ciało zostaje zdjęte z krzyża i złożone w ramiona współcierpiącej Matki. Scena, którą tak cudownie oddał Michał Anioł w swojej rzeźbie. Matka przytulająca Syna–Zbawiciela świata. Matka przytulająca nas grzeszników. Wypełniły się starostestamentalne proroctwa, o Baranku, którego kości nie będą łamane. Z księgi proroka Zachariasza o boleści nad cierpieniem, tego którego przebili. Jego śmierć jest naszą nadzieją. Ta ostatnia chwila naszego ziemskiego życia, staje się początkiem wiecznego spotkania  z Bogiem.

Ks. Henryk