TAJEMNICA WIARY !

Po każdym Przeistoczeniu kapłan intonuje jedną z czterech aklamacji. Każda z nich podkreśla, że to co się stało przed chwilą jest tajemnicą – wielką tajemnicą. Przez 2000 lat wierzący nie do końca rozumieją cud Eucharystii. Zwłaszcza ,Ci którzy z tego sakramentu nie korzystają. A jest to tajemnica spotkania z Bogiem Żywym – przenikającym nasze codzienne życie. Nie do końca musimy rozumieć tę tajemnice, bardziej trzeba ją przyjąć sercem i duszą niż rozumem. To tak jak nowe życie w rodzinie. Medycyna nie do końca rozumie ten cud, ale kochający Rodzice, którzy to przeżyli rozumieją wielką radość. Tak jest z tajemnicą Eucharystii. Przeżyć radość spotkania z Bogiem. Tajemnica ta jest wielka. Od chwili, gdy Zbawiciel po raz pierwszy sprawował ją dla Apostołów w Wieczerniku. Oni do końca zrozumieli ten Cud przez krzyż i ostatecznie w chwili zesłania Ducha świętego. Przez ten sakrament Bóg działa i daje nam łaski potrzebne do zbawienia. Jest to tajemnica wiary, poprzedzona odpuszczeniem grzechów w sakramencie pokuty. To dwa wielkie kroki w stronę wieczności: odpuszczenie grzechów i łaska uświęcająca, prowadząca do zbawienia. Nasza modlitwa w kościele to najczęściej cztery formy: przeproszenie, prośby, dziękczynienie i uwielbienie. I ten motyw podkreśla kolejna aklamacja. Czas po przeistoczeniu ma być chwilą szczególnego uwielbienia tajemnicy zbawienia, którą przez swoją śmierć na krzyżu wyjednał nam Pan nasz Jezus Chrystus. Dla ludzi wierzących jest to fascynacja spotkania ze Zbawicielem, zachwyt przyjęcia za chwilę  Komunii Świętej. I czas niesamowitej wdzięczności, za otrzymany od Boga dar. Chrystus jest wśród nas. Pan w swoim ludzie. To nam uświadamia pierwsza forma aklamacji, rozpoczynająca się słowem: oto, to tak jak amen. Podkreślenie rzeczywistości przeistoczenia.

Ks. Henryk

SENS OFIARY!

Św. Ignacy z Antiochii nazwał Najświętszy Sakrament „lekarstwem nieśmiertelności”. Ten Boży dar jest istotą Mszy św., której centrum jest przeistoczenie. Ta tajemnica od zawsze zaprzątała ludzkie umysły. Przeistoczenie, przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa Pana pobudzały ludzkie umysły do przemyśleń, do wiary, do pokory. Dokumenty doktrynalne Kościoła określają przeistoczenie jako przeniesienie daru ofiarnego, składanego na ołtarzu, do wyższego stanu i przekazanie go Bogu. Ten nasz dar – chleb i wino, przyniesione przed ołtarz i za chwilę złożone na ołtarzu przez kapłana stają się darem dla Boga, który swoją łaską, przez ofiarę Chrystusa, dokona ich przemiany w Ciało i Krew Zbawiciela.  Owoc pracy rąk ludzkich, przez sakramentalne słowa stanie się  Boską łaską w duszy człowieka, przez co człowiek stanie się własnością Boga, odnowionym Jego obrazem. Taka przemiana dokonuje się tylko podczas Mszy św.  Dlatego Kościół kładzie taki nacisk na  pełne uczestnictwo w Eucharystii – przystępowanie do Komunii św. Każdy z nas składa siebie w ofierze Panu Bogu. Najpierw oczyszczając duszę z grzechów w sakramencie pokuty, a później tę czystość składamy na ołtarzu, aby Bóg ją przyjął i napełnił łaską, która jest nam potrzebna do zbawienia. Podczas przeistoczenia Chrystus staje się obecny we wspólnocie Ludu Bożego, tak jak był obecny między Apostołami w Wieczerniku. Rozdaje nam Siebie jak podczas rozmnożenia chleba dla tysięcy słuchających Go ludzi. Jego Słowa napełniają nasze umysły, a Chleb Życia – Jego Ciało przepełnia łaską dusze. Kiedy kapłan wypowie sakramentalne słowa: Bierzcie i jedzcie; Bierzcie i pijcie. Chrystus Pan staje się obecny między nami. Po prostu jest. Tak jak w Betlejem, tak jak w świątyni, nad jeziorem w ofierze składanej na Golgocie i wreszcie w chwale Ojca tak jak jest teraz. A my słyszymy słowa: To czyńcie na moją pamiątkę.

Ks. Henryk

Najświętszy Sakrament!

Spośród siedmiu sakramentów ustanowionych przez Chrystusa ten przyjmujemy najczęściej, nawet i codziennie. W szczególnych okolicznościach możemy nawet dwa razy dziennie. Niesamowite spotkanie ze Zbawicielem – Jego Ciałem, które przepełniając nas rozpoczyna drogę do świętości, do spotkania z Panem Bogiem już tu na ziemi. Przez wieki ten sakrament był różnie nazywany. Rozpoczęło się od Pamiątki Wieczerzy Pańskiej, którą sprawowali Apostołowie, gdy wracali myślami do ostatniej Paschy, którą spożywali ze swoim umiłowanym Nauczycielem. On dał im na pamiątkę swoje Ciało i Krew, aby za chwilę oddać życie za nasze grzechy potwierdzając ten dar złożoną ofiarą z Siebie. Pojęcie Pamiątki Wieczerzy Pańskiej do dnia dzisiejszego jest określeniem Mszy św. w kościele protestanckim. Najpopularniejszym pojęciem określającym ten Sakrament jest słowo Eucharystia, które pochodzi z języka greckiego, gdzie oznaczało dziękczynienie. W czasie Mszy św. dziękujemy Bogu za usłyszane Słowo, a naszą odpowiedzią jest przyjęcie do czystej duszy Ciała Chrystusa podczas Komunii św. I tu kolejne słowo, które jest synonimem Najświętszego Sakramentu – Komunia święta. Jest to określenie części Mszy kiedy przyjmujemy Ciało Chrystusa potwierdzając słowem Amen – naszą świadomość przyjęcia Eucharystii. Raz w roku – w czwartek – po zakończonym okresie wielkanocnym obchodzimy uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej, nazywaną popularnie Bożym Ciałem. Dzień kiedy Najświętszy Sakrament w publicznej procesji jest przenoszony, aby błogosławić nam, naszym domostwom i zakładom pracy. Dzień, gdy z Chrystusem idziemy jak uczniowie do Emaus radując się Jego obecnością wśród nas. Najświętszy Sakrament to nie tylko błogosławieństwo, to przyjęta przez nas łaska uświęcająca prowadząca do chwalebnego spotkania z Bogiem w szczęśliwej wieczności.

Ks. Henryk

Świętość !

wydaje nam się czasami niedostępna nieosiągalna w codziennym życiu. Tak daleka, że nie mamy ochoty po nią sięgać. A jednak, nie jest to niemożliwe. Jest w zasięgu ręki. Nie musi być tylko marzeniem istoty ludzkiej. Może stać się spełnieniem jej egzystencji. Święci byli przekonani, że nie robią niczego szczególnego. Dopiero czas pokazał jak bardzo zmienili świat na lepsze. Świętość to przymiot Pana Zastępów, która wypełnia nie tylko niebiosa, ale i ziemię.  Ziemię, która została dana  człowiekowi, aby ją kształtował i udoskonalał, zgodnie z Bożymi zamiarami. A zamiarem Boga jest człowieka i ziemię uświęcić, pociągnąć do chwały nieba. Bóg jest ostateczną i najwyższą normą, która określa naszą codzienność. Jest prawem Wszechmogącego danym człowiekowi do realizacji. Każdy z nas krocząc za Zbawicielem może ją zdobyć korzystając z sakramentów świętych, wśród których najbardziej prowadzącym do świętości jest Najświętszy Sakrament. Przyjęcie Komunii Świętej do czystej duszy przepełnia ją łaską Bożą, napełnia człowieka błogosławieństwem,  które wspomaga go w dążeniu do świętości. Przyjęcie Ciała Chrystusa jest początkiem naszej drogi do świętości, realizacji Bożego planu budowania Królestwa Bożego na ziemi i w każdym ludzkim sercu. Śpiew: Święty, Święty, Święty ma nam uświadomić tę potrzebę spotkania  ze świętością Boga. Izraelici stopniowali przymiotniki przez powtarzanie dwu, lub trzykrotnie słowa, zamiast święty, świętszy, najświętszy.   Ta tradycja pozostała do dnia dzisiejszego. I ma być dla nas mobilizacją.

Ks. Henryk

Drodzy    Parafianie

Wam i  Waszym Bliskim,

w  Święta Bożego Narodzenia

składamy z głębi serca płynące 

życzenia.

NIECH BOŻA DZIECINA  BŁOGOSŁAWI  WAS,  BŁOGOSŁAWI  WAM

I  WSZYSTKIM  BLISKIM WASZEMU SERCU

Duszpasterze

Boże Narodzenie
2019

Posługę rozpoczynamy w soboty i niedziele o godz. 13:30, w pozostałe dni o 15:00
Info 600 299 075

Wznieść się !

Z Zakopanego widać Giewont. Ile trzeba było góralskiej wiary, aby wszystkie elementy krzyża wnieść do góry – ale udało się. Stoimy na plaży przed najwyższym klifem w Polsce – do góry 126 schodów – zadzieramy głowy i – wchodzimy. Potrafimy się wznieść jeszcze wyżej, także i w wierze. Niekoniecznie szybkie westchnienie rano, znak krzyża na dobranoc. Niedzielna Msza św. na szybko, bo czas goni i w niedzielę. Nasze uczestnictwo w liturgii ma być zagłębieniem się w Słowo Boże, refleksją nad tekstami mszalnymi, śpiewem, którym szczególnie się modlimy. W czasie każdej  Mszy słyszymy wezwanie kapłana: W górę serca! To zachęta do większego skupienia, zgłębienia tajemnic świętych tekstów. Wtedy wszyscy razem odpowiadamy: Wznosimy je do Pana! Kapłan rozpoczyna przepiękny śpiew prefacji. Dogmaty wiary ujęte w przepiękne melodie gregoriańskie. Teksty prefacji wyjaśniają nam tajemnice świąt i uroczystości. Zdani jesteśmy na nasz zmysł słuchu. Tekst widzi tylko ksiądz śpiewający słowa.  W ten sposób możemy wznieść i umocnić naszą wiarę. Starać się wsłuchać w śpiewany tekst, aby lepiej zrozumieć i poznać tajemnice naszej wiary. Nasze skupienie modlitewne wznosimy do Pana Boga na chwilę przed przeistoczeniem – najważniejszą częścią każdej Mszy świętej. W mszale zawartych jest wiele prefacji – każda wyjaśnia inny dogmat wiary. Jest komentarzem do niedzieli i świat. Przez to rozumiemy nie zawsze łatwe tajemnice wiary. Zaprawdę godne to i sprawiedliwe! To kolejna nasza odpowiedź, która niech nas mobilizuje do zaangażowania i świadomego udziału we Mszy świętej. Wtedy zrozumiemy słowa kapłana skierowane do nas: Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy Tobie, Ojcze składali dziękczynienie i razem z Aniołami i Świętymi głosili Twoją chwałę uczestnicząc we Mszy Świętej.

Ks. Henryk

Ofiaruj siebie !

Każda Msza święta to dwie podstawowe  części: liturgia słowa i liturgia eucharystii. Pierwsza jest wsłuchaniem się w Słowo Boże, druga odpowiedzią każdego z  nas na usłyszane Słowa. Pierwsza jest przyjęciem  daru od Boga, druga konkretną odpowiedzią na ten dar. Liturgia eucharystii rozpoczyna się – ofiarowaniem. Kapłan ofiaruje dary mszalne: chleb i wino przyniesione przez wiernych do ołtarza. Wybrane osoby reprezentują wszystkich obecnych w kościele. To jest nasz, ale także mój osobisty dar złożony Panu Bogu. Ofiarowane chleb i wino wraz z konkretną intencją mszalną zamówioną przez wiernych i naszymi modlitwami przyniesionymi w sercach kapłan ofiaruje Panu Bogu, aby je przemienił w Ciało i Krew Chrystusa oraz w  błogosławieństwo dla proszących. Specjalnym wyrazem prośby jest procesja ofiarna wokół ołtarza, lub do balasek, jeśli nie ma możliwości przejścia za ołtarzem. Tradycja wskazuje, by rozpoczynali ją krewni zamawiający intencję mszalną, ale niekoniecznie. Może ją rozpocząć każdy. Jest ona wyrazem wiary, której się nie wstydzę, pomaga mi pokonać niepokój ufności wobec Boga, któremu chcę dać moją czystą duszę, siebie! Jest odwagą podziękowania za otrzymane łaski w codziennym życiu. Jest pamięcią o bliskich, za których jest odprawiana Msza św. i o zmarłych, za których się modlimy. To dla nich wyznajemy odważnie wiarę, o nich myślimy w czasie tej procesji i swoją postawą mobilizujemy ich przyjaciół i znajomych do modlitwy i tego szczególnego wyznania wiary. Wiara nie jest tylko stanem ducha, ona staje się konkretna właśnie wtedy, gdy potrafię pokonać siebie, swoje słabości i stanąć ponad. Jest to też wyraz bycia razem we wspólnocie wierzących. Nie jesteśmy tu sami, jesteśmy razem. Modlimy się za siebie, naszych bliskich, tych których nosimy w sercu – a którzy teraz przed Bożym tronem, w chwale nieba wstawiają się za nami. Oni razem z nami uczestniczą w tej procesji, bo przecież mocno wierzymy w świętych obcowanie. My i oni razem z Chrystusem wokół ołtarza.

Ks. Henryk

Wspólna modlitwa !

Można rozpocząć w domu. To wspaniały trening przed  Mszą świętą. Pan Jezus ciągle nam przypomina: gdzie są dwaj, albo trzej  tam Ja jestem pośród nich. To naprawdę niewiele – tylko dwie osoby są potrzebne do wspólnej modlitwy. Zawsze warto spróbować i to w każdej sytuacji. W domu, w samochodzie, na spacerze. Czasami żałujemy decyzji niepotrzebnie przegadanych. A wiele trudnych życiowych chwil zamiast przegadać, można przemodlić i efekt okazuje się potężny. Zaskakuje nas prostota rozwiązań i spokój Bożego błogosławieństwa. Słowa razem odmawianej modlitwy łączą  umysły i dusze wierzących. Bo przecież pogadać mogę z każdym a wspólna modlitwa nie zawsze jest nam dana.  Do  tego trzeba  predyspozycji wiary i wspólnego  zaufania.   To jest ta łączność dwóch osób przed Bogiem. Odpowiedzialność za wypowiadane słowa. Nie jest to przysłowiowy groch o ścianę, ale ważne i prawdziwe  słowa skierowane do Boga. Te podstawowe zasady rozmowy z Bogiem koniecznie musimy przenieść na chwile spędzone w kościele podczas Mszy świętej. To tu gromadzimy się jako wspólnota, tu tworzymy jedność osób tak samo myślących i kochających, świadomi obecności Pana Boga. Słowa kapłana skierowane do nas: módlmy się – mobilizują do skupienia, uświadomienia sobie intencji, z którymi weszliśmy do tego świętego miejsca. Kapłan zbiera te nasze prośby i błagania przedstawiając je Bogu. Te nasze myśli możemy w szczególny sposób  dołączyć  do tej części Mszy świętej nazywanej modlitwą powszechną. Powszechną, bo skierowaną do nas wszystkich. Do intencji wypowiadanych przez kapłana dołączmy nasze osobiste prośby i błagania, by wspólnie zaśpiewać: Ciebie prosimy, wysłuchaj  nas Panie!  Moja osobista prośba zostanie spotęgowana wiarą wszystkich obecnych na Mszy Świętej. Co za siła i moc wsparta łaską Bożą.

Ks. Henryk

Posługę rozpoczynamy w soboty i niedziele o godz. 13:30, w pozostałe dni o 15:00
Info 600 299 075

Wyznanie wiary !

Codziennie wyznajemy Panu Bogu naszą wiarę. To każda modlitwa, westchnienie, myśl skierowana do Stwórcy, akt strzelisty, odczytanie Jego Słowa zawartego w Piśmie Świętym, korzystanie z sakramentów świętych. Wyznanie wiary to regularne praktyki religijne. To moja osobista relacja z Panem Bogiem – zaufanie do Jego miłosierdzia i łaski, którymi nas obdarza. Pojęcie wyznania wiary  to w teologii próba ujęcia treści wiary, sprecyzowanie dogmatów – prawd objawionych przez Boga, którym zaprzeczanie oznacza odstępstwo od prawdziwej nauki głoszonej przez Kościół. Najkrótszym znanym wyznaniem wiary są słowa, które wypowiadamy podczas kreślenia znaku krzyża: w imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego. Amen. Ten symbol podkreśla  tajemnicę Trójcy Świętej – jedynego Boga, który w miłości jednoczy się ze swoim Synem i Duchem Świętym. Tę jednoczącą  miłość Pan Bóg  zlewa na każdego z nas przez łaski sakramentalne, dzięki którym stajemy się bardziej Dziećmi Bożymi. Rozszerzoną formą wyznania wiary jest „Skład Apostolski” – rozpoczynający się od słów: Wierzę w Boga Ojca ….  Dziś ten symbol odmawiamy najczęściej na początku Różańca. Według tradycji jego treść mieli przekazać nam Apostołowie zebrani po wniebowstąpieniu  Pana Jezusa, zanim ruszyli głosić Jego Ewangelię. Kolejne, rozszerzone wyznanie wiary, oparte na symbolu Apostolskim zostało sprecyzowane w roku 325 na Soborze Nicejskim [niewielka wioska pod Konstantynopolem]. Rozpoczyna się ono od słów:  Wierzę w jednego Boga… Jego treść miała podkreślić odrębność nauki chrześcijańskiej od różnych , pojawiających się wtedy herezji – odstępstw od wiary. Uzupełnieniem tego symbolu była nauka sprecyzowana w roku 381 na Soborze w Konstantynopolu [dzisiejszy Istambuł]. I do dziś to wyznanie wiary odmawiamy podczas każdej niedzielnej i uroczystej Mszy Świętej.

Ks. Henryk