Śmierć, koniec słabości, początek mocy.

Czas męki i śmierci Pana Jezusa, to szczególny okres kiedy wypełniały się  starotestamentalne proroctwa zawarte w psalmach i w większości u proroka Izajasza. Zbawiciel przez zawiść został zaliczony w poczet złoczyńców. Ale i wtedy stał się Zbawcą Dobrego Łotra, który jako jedyny żyjący usłyszał słowa pełne nadziei: jeszcze dziś będziesz w raju. Słowami nadziei chciał się też podzielić Jezus z tymi, którzy stali pod krzyżem, ale Jego słowa zostały zgaszone przez uczonego w Piśmie. Początek psalmu 22, wydaje nam się dziś słowami wyrzutu: Boże mój, czemuś Mnie opuścił! Uczony przerwał recytację psalmu, bo wiedział ku czemu zmierza Ukrzyżowany. Wiersz 20: Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka. Pomocy moja, spiesz mi na ratunek. Aby dopełnić dzieła, Jezus odrzuca oszałamiające płyny: ocet i wino z mirrą. Chce być świadomy do końca. Żołnierze dzielą Jego osobiste rzeczy za życia. Przyjmuje z pokorą. Jeszcze z miłością troszczy się o bliskich. Matkę powierza uczniowi, a nas wszystkich – dzieci swoje – Matce. Mimo ogromu cierpienia i upokorzenia zachowuje do końca świadomość. Żaden z fragmentów Ewangelii, nie używa słowa umarł. Są zwroty: wyzionął ducha, skonał, oddał ducha. Wreszcie ostatnie słowa: Wykonało się. Dokonał zbawczego dzieła. Za nasze grzechy ofiarował swoje życie. Wypełnił słowa proroków, ale też i słowa wypowiedziane przez Niego do uczniów wypełniły się w tym akcie zbawczym. Lękamy się śmierci, końca naszych dni na ziemi. Wracajmy do tajemnicy Jego śmierci, która była, jest i będzie nadzieją dla każdego z nas.

Ks. Henryk

Droga spotkań.

W tak skrajnej sytuacji, jaką była droga krzyżowa Pan Jezus nie rezygnuje z głoszenia dobrej nauki.  W tym nauczaniu jest tylko niesamowite świadectwo Syna Bożego, który kocha. Kocha Ojca i kocha nas grzeszników, aby przez cierpienie i śmierć poprowadzić nas drogami życia do szczęśliwej wieczności.  Spotyka kochających, obojętnych, pałających nienawiścią. Bliskich, uczniów, wrogów. Wywiera na nich niesamowite wrażenie. Wielu się nawraca, ale też są i tacy, którzy pozostają w nienawiści – do czasu, aż przychodzi refleksja, Kogo spotkałem!?  Piłat, podszyty strachem o swój stołek. Mimo ostrzeżeń żony, boi się i ulega rozkrzyczanemu  tłumowi spod pałacu. Chyba do końca życia będzie myślał nad tym, co to jest prawda! Żołnierze – bezlitośni oprawcy, kryją się za rozkazem. Ale zawsze będą myśleć: Ten rzeczywiście był Synem Bożym. Tłum gapiów wzrokiem pełnym obojętności teraz przejdzie niewzruszony. Ale gdy zadrży ziemia, powstaną umarli, rozerwie się zasłona zaczną się zastanawiać i szukać przyczyny.  Rozdarte serce Maryi po raz kolejny zostanie przeszyte mieczem boleści, ale dalej pozostanie naszą ukochaną Matką. Szymon, zmęczony, tak jak my codzienną pracą poniesie belkę krzyża, aby nawrócić całą swoją rodzinę.  Weronika, współczująca, odda wraz z chustą z Jego wizerunkiem swoje serce wszystkim potrzebującym.  Załamane niewiasty, przestaną płakać, by móc swoje dzieci poprowadzić Bożymi drogami. W Apostole Janie nie zgasną ideały młodzieńcze  i wraz z Maryją poprowadzą wielu do prawdy i miłości. Maria Magdalena, pełna nawróconej miłości, będzie opowiadać o cudzie zmartwychwstania.

Ks. Henryk

Król od urodzenia.

Żeby dotarło do wszystkich Piłat kazał przywiesić do krzyża napis w trzech językach. „Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski”, i mimo sprzeciwów pozostawił go bez proponowanych zmian. To wywołało oburzenie Żydów, ale też furię nienawiści i pogardy żołnierzy rzymskich. Po ubiczowaniu, żołnierze nie skończyli znęcać się nad Skazańcem. Nikt się nie sprzeciwiał więc pofolgowali sobie, chyba tak, dla rozrywki z napisu na krzyżu. Postanowili poniżyć Króla. Na głowę zamiast korony hełm upleciony z krzewu ciernia, którego kolce były tak twarde, że używano ich zamiast gwoździ wbijając w ściany domów. Królewskie berło zastąpiła trzcina włożona do prawej dłoni. Płaszcz szkarłatny, którego kolor był synonimem królewskiego splendoru. Zaczęło się upokorzenie poza oczami tłumu, na wewnętrznym dziedzińcu twierdzy wojskowej. Od miejscowych dowiedzieli się, że to Król i postanowili Go poniżyć, mimo że przed chwilą został nieludzko ubiczowany. Kpina, plucie, policzkowanie, bicie trzciną po cierniu na głowie. Domaganie się prorokowania, kto uderzył. Znosił to w pokorze i bez słów. Król, pełen godności, przyjmował obelgi, zamiast należnej chwały. Nikt ze współczesnych Jezusowi nie zadawał sobie trudu odszukania Jego korzeni. Był dla nich tylko Nauczycielem z Nazaretu. Nie odnaleźli Jego królewskiego rodowodu. Nie wiązali Jego osoby z Betlejem, gdzie Maryja i Józef, oboje z królewskiego rodu Dawida musieli powędrować w czasie spisu powszechnego, by tam się zapisać skąd pochodzili. Sam Bóg namaścił Go na Króla olejem wesela. Przypomniała o tym Maria w Betanii, czy zgorszył się zachłanny Judasz. Dobry Bóg ze swej woli poddał Mu wszystko jako Królowi. Po Jego zmartwychwstaniu, wywyższył Go, gdy zasiadł po prawicy Ojca. Teraz my budujemy wraz z Nim Jego Królestwo, tu na ziemi. Królestwo: wieczne i powszechne, prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Ks. Henryk

Umęczon.

Ta staropolska forma słowa umęczony zawarta w Składzie Apostolskim nie oddaje do końca prawdy o biczowaniu Pana Jezusa.  Jeśli dodamy do tego słowa: upokorzony, skatowany, pogarda to też jeszcze nie do końca wyjaśni  czym była rzymska kara biczowania. I cały ten proces, na który zezwolił Piłat, był efektem jego strachu przed potęgą władzy cesarza. Mówi Ewangelista, że stało się to, aby zadowolić tłum zgromadzony przed twierdzą, gdzie rezydował przebywając w Jerozolimie. Jego postępowanie nie było zgodne z prawem rzymskim, które mówiło wyraźnie, że skazaniec nie mógł ponosić podwójnej kary za jedno przestępstwo. W wypadku Jezusa, niczego nie udowodniono i jeszcze namiestnik zastosował dwie kary: ubiczowanie i ukrzyżowanie. Dla żołnierzy rzymskich wyćwiczonych i zdyscyplinowanych, było to wykonanie kolejnego rozkazu. A ponieważ Skazaniec nie był Rzymianinem, był wart tylko pogardy. Nie czuli Jego upokorzenia, nagości. Naigrawali się z Niego, kpili. Nie był dla nich Człowiekiem. Oni mieli zakończyć Jego życie, dla nich nic nie warte. Nauczyciel miłości, znienawidzony przez żydowski Sanhedryn. Prorok, bity i lżony. Uzdrowiciel, skatowany, „aż do kości”. Mesjasz świadomie odrzucony przez Naród, który wybrał  Barabasza.

Cierpienie jest niewyobrażalne. Jego świadectwem zachowanym do dzisiejszych czasów jest Całun Turyński.

Symbolem tego cierpienia jest rzymski bicz – flagrum. Każdy z trzech rzemieni jest zakończony ołowianą kulką, w której zatopione są trzy metalowe haczyki! Pod ciężarem ołowianej kulki ciało pękało, a haczyki rozrywały je na kilku centymetrowej długości. Oszczędźmy sobie wyobrażenia. Karę beznamiętnie wykonywało dwóch żołnierzy, bez ograniczonej ilości uderzeń.

Ks. Henryk

Trudna modlitwa.
Góra Oliwna wznosząca się nad Jerozolimą była miejscem, do którego Jezus często wracał, a właściwie codziennie. Nigdy nie zostawał na noc w mieście. Wychodził zanim strażnicy zamykali bramy na noc. Nocował w grocie u podnóża góry. W ciepłe dni wprost pod oliwnymi drzewami. Odwiedzał przyjaciół w Betanii. Noc przed ostatnią Paschą był w ogrodzie oliwnym, a dokładnie w miejscu zwanym Getsemani. Co po hebrajsku znaczy – tłocznia oliwy. Tu widocznie wielu właścicieli gajów oliwnych wytłaczało oliwę z zebranych owoców. Tutaj ma miejsce jego modlitwa pełna niepokoju i trwogi przed zbliżającymi się wydarzeniami zbawczymi. Każda modlitwa jest dialogiem z Bogiem. Mimo, że Ewangeliści nie zapisali żadnego słowa Boga, była to rozmowa Syna z Ojcem. Rozmowa pełna miłości między Nimi o każdym z nas. Jezus chce nas zbawić, wyrwać z niewoli grzechów i swoją dobrowolną ofiarą pomóc nam wybierać właściwe drogi do Boga. Jezus modli się sam, Apostołowie ledwo słyszą Jego głos, a On ciągle rozmawia z Ojcem o ofierze. Bóg Mu pomaga. W tej trudnej chwili umacnia Go Anioł z nieba, który do każdego modlącego się przekazuje słowa Jezusa: czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. Wtedy, dzięki tej pomocy każdy z nas powiedzieć: Twoja wola niech się stanie. Ta pomoc to nie tylko Anioł. Ta pomoc to drugi człowiek, który wspomaga nas niejednokrotnie swoją modlitwą. Może nawet o tym nie wiemy, bo ta modlitewna ofiara przechodzi przez wolę Boga Ojca, który wie o naszych potrzebach. Modlący się Jezus wymaga od Apostołów i od nas czuwania, przy tych którzy się modlą. Może warto w tym rozważaniu wspomnieć o roli zakonów kontemplacyjnych podejmujących to wielkie dzieło wspomagania modlitewnego Kościoła i świata.

Ks. Henryk

Żal duszę ściska,

serce boleść czuje …

Ogród Oliwny był jednym z ulubionych miejsc zatrzymywania się na noc poza Jerozolimą uczniów skupionych wokół Jezusa. W ciepłe bezdeszczowe dni zatrzymywali się pod drzewami, aby odpocząć i spędzić noc.

Tak było i tej ostatniej nocy przed Paschą. Uczniowie zasnęli, nawet ci wybrani a On skupił się na rozmowie z Ojcem. Była to niełatwa modlitwa przyjęcia Ojcowskiej Woli. On Syn Człowieczy odrzuca ludzkie pokusy rezygnacji, niepokoju. Pokonuje słabości ludzkiego ciała, aby nie ulec pokusie buntu wobec Boga. Przyjmuje Jego wolę, za nas grzesznych. Jego „tak”, pokonało „nie” pierwszych rodziców i wszystkich ludzi.

Później już  są tylko konsekwencje tego „tak”, któremu my tak często się sprzeciwiamy. Biczowanie, jedna z najstraszliwszych rzymskich kar. Koronowanie cierniem ku pohańbieniu i upokorzeniu. Szydercze słowa Piłata:  Ecce homo – Oto Człowiek! Przyjęcie krzyża naszych grzechów i niepokory. Uniża się z miłości coraz bardziej, aż do śmierci i to śmierci krzyżowej Flp 2,8.

A ciągle, tuż obok Niego Współcierpiąca Matka. W Jej sercu i umyśle ciągle słowa starca Symeona; On, znak sprzeciwu, a w Jej sercu miecz boleści. Prawdopodobnie szła razem z Nim od pałacu Piłata, była świadoma ile już wycierpiał do tej pory. Wiedziała jednak, że to nie koniec. Spotkanie przy IV stacji pełne ciszy i miłości. Potem Golgota, godziny konania umęczonego ciała. Nie zapomniał jednak o Niej i o nas. Stała się naszą Matką, my Jej dziećmi. Wreszcie Jego ciało w Jej ramionach.

Święty Anzelm z Cantebury pisze: „Nie byłoby pojednania, gdybyś Ty nie porodziła Dziewico”. Porodziła to życie, a teraz odda je Bogu Ojcu ku nowemu życiu

– zmartwychwstaniu.

Ks. Henryk

Pokarm wieczności.

Wieczernik, był i jest szczególnym miejscem Jerozolimy. Przez całe wieki, jeśli to tylko było możliwe, gromadzili się w tym miejscu chrześcijanie, aby sprawować Pamiątkę Wieczerzy Pańskiej. Miejsce, które wybrał Pan Jezus, wysyłając Apostołów, aby przygotowali Paschę. Ku ich zdziwieniu, odnaleźli miejsce wskazane przez Nauczyciela. Sala na górze. Stała się z czasem miejscem ważnych spotkań Pierwszego Kościoła czasów apostolskich. Tam spotkał się z nimi Zmartwychwstały. Po sześciu dniach po raz kolejny tam się pojawił, aby utwierdzić wiarę św. Tomasza Apostoła. Tam miało miejsce Zesłania Ducha Świętego. Tam św. Maciej uzupełnił apostolskie grono. To było miejsce szczególne rodzącego i gromadzącego się Kościoła. Historia nie była łaskawa dla tego miejsca. Pod salą Żydzi urządzili symboliczny grób króla Dawida. Na wiele  wieków tym miejscem zawładnęli muzułmanie. Dziś jest to miejsce zarządzane przez Państwo Izrael. Nie odprawia się tam Mszy świętych. Jest to jednak miejsce ustanowienia Eucharystii, pamiątki Wieczerzy Pańskiej, łamania chleba, pierwszej Mszy św. Tam nad chlebem odmówił błogosławieństwo a nad winem dziękczynienie, które do dnia dzisiejszego stają się Jego Ciałem i Krwią ofiarowaną na krzyżu za nasze grzechy. Zbawiciel obiecał pić z tego nowego winnego krzewu razem z nami w Królestwie Ojca. Spożywanie Ciała i Krwi Pana Jezusa jest przygotowaniem i nadzieją ostatecznej uczty wiecznej. Na tej Uczcie gromadzi się Wspólnota wokół Jezusa Chrystusa, który daje nam Siebie w tej jedynej Ofierze, którą potwierdził swoją męką, śmiercią i zmartwychwstaniem. Dlatego Eucharystia staje się dziękczynieniem, wdzięcznością za ten dar wieczności, który otrzymujemy od Zbawiciela.

Ks. Henryk