Trudna modlitwa.
Góra Oliwna wznosząca się nad Jerozolimą była miejscem, do którego Jezus często wracał, a właściwie codziennie. Nigdy nie zostawał na noc w mieście. Wychodził zanim strażnicy zamykali bramy na noc. Nocował w grocie u podnóża góry. W ciepłe dni wprost pod oliwnymi drzewami. Odwiedzał przyjaciół w Betanii. Noc przed ostatnią Paschą był w ogrodzie oliwnym, a dokładnie w miejscu zwanym Getsemani. Co po hebrajsku znaczy – tłocznia oliwy. Tu widocznie wielu właścicieli gajów oliwnych wytłaczało oliwę z zebranych owoców. Tutaj ma miejsce jego modlitwa pełna niepokoju i trwogi przed zbliżającymi się wydarzeniami zbawczymi. Każda modlitwa jest dialogiem z Bogiem. Mimo, że Ewangeliści nie zapisali żadnego słowa Boga, była to rozmowa Syna z Ojcem. Rozmowa pełna miłości między Nimi o każdym z nas. Jezus chce nas zbawić, wyrwać z niewoli grzechów i swoją dobrowolną ofiarą pomóc nam wybierać właściwe drogi do Boga. Jezus modli się sam, Apostołowie ledwo słyszą Jego głos, a On ciągle rozmawia z Ojcem o ofierze. Bóg Mu pomaga. W tej trudnej chwili umacnia Go Anioł z nieba, który do każdego modlącego się przekazuje słowa Jezusa: czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. Wtedy, dzięki tej pomocy każdy z nas powiedzieć: Twoja wola niech się stanie. Ta pomoc to nie tylko Anioł. Ta pomoc to drugi człowiek, który wspomaga nas niejednokrotnie swoją modlitwą. Może nawet o tym nie wiemy, bo ta modlitewna ofiara przechodzi przez wolę Boga Ojca, który wie o naszych potrzebach. Modlący się Jezus wymaga od Apostołów i od nas czuwania, przy tych którzy się modlą. Może warto w tym rozważaniu wspomnieć o roli zakonów kontemplacyjnych podejmujących to wielkie dzieło wspomagania modlitewnego Kościoła i świata.

Ks. Henryk

Żal duszę ściska,

serce boleść czuje …

Ogród Oliwny był jednym z ulubionych miejsc zatrzymywania się na noc poza Jerozolimą uczniów skupionych wokół Jezusa. W ciepłe bezdeszczowe dni zatrzymywali się pod drzewami, aby odpocząć i spędzić noc.

Tak było i tej ostatniej nocy przed Paschą. Uczniowie zasnęli, nawet ci wybrani a On skupił się na rozmowie z Ojcem. Była to niełatwa modlitwa przyjęcia Ojcowskiej Woli. On Syn Człowieczy odrzuca ludzkie pokusy rezygnacji, niepokoju. Pokonuje słabości ludzkiego ciała, aby nie ulec pokusie buntu wobec Boga. Przyjmuje Jego wolę, za nas grzesznych. Jego „tak”, pokonało „nie” pierwszych rodziców i wszystkich ludzi.

Później już  są tylko konsekwencje tego „tak”, któremu my tak często się sprzeciwiamy. Biczowanie, jedna z najstraszliwszych rzymskich kar. Koronowanie cierniem ku pohańbieniu i upokorzeniu. Szydercze słowa Piłata:  Ecce homo – Oto Człowiek! Przyjęcie krzyża naszych grzechów i niepokory. Uniża się z miłości coraz bardziej, aż do śmierci i to śmierci krzyżowej Flp 2,8.

A ciągle, tuż obok Niego Współcierpiąca Matka. W Jej sercu i umyśle ciągle słowa starca Symeona; On, znak sprzeciwu, a w Jej sercu miecz boleści. Prawdopodobnie szła razem z Nim od pałacu Piłata, była świadoma ile już wycierpiał do tej pory. Wiedziała jednak, że to nie koniec. Spotkanie przy IV stacji pełne ciszy i miłości. Potem Golgota, godziny konania umęczonego ciała. Nie zapomniał jednak o Niej i o nas. Stała się naszą Matką, my Jej dziećmi. Wreszcie Jego ciało w Jej ramionach.

Święty Anzelm z Cantebury pisze: „Nie byłoby pojednania, gdybyś Ty nie porodziła Dziewico”. Porodziła to życie, a teraz odda je Bogu Ojcu ku nowemu życiu

– zmartwychwstaniu.

Ks. Henryk

Pokarm wieczności.

Wieczernik, był i jest szczególnym miejscem Jerozolimy. Przez całe wieki, jeśli to tylko było możliwe, gromadzili się w tym miejscu chrześcijanie, aby sprawować Pamiątkę Wieczerzy Pańskiej. Miejsce, które wybrał Pan Jezus, wysyłając Apostołów, aby przygotowali Paschę. Ku ich zdziwieniu, odnaleźli miejsce wskazane przez Nauczyciela. Sala na górze. Stała się z czasem miejscem ważnych spotkań Pierwszego Kościoła czasów apostolskich. Tam spotkał się z nimi Zmartwychwstały. Po sześciu dniach po raz kolejny tam się pojawił, aby utwierdzić wiarę św. Tomasza Apostoła. Tam miało miejsce Zesłania Ducha Świętego. Tam św. Maciej uzupełnił apostolskie grono. To było miejsce szczególne rodzącego i gromadzącego się Kościoła. Historia nie była łaskawa dla tego miejsca. Pod salą Żydzi urządzili symboliczny grób króla Dawida. Na wiele  wieków tym miejscem zawładnęli muzułmanie. Dziś jest to miejsce zarządzane przez Państwo Izrael. Nie odprawia się tam Mszy świętych. Jest to jednak miejsce ustanowienia Eucharystii, pamiątki Wieczerzy Pańskiej, łamania chleba, pierwszej Mszy św. Tam nad chlebem odmówił błogosławieństwo a nad winem dziękczynienie, które do dnia dzisiejszego stają się Jego Ciałem i Krwią ofiarowaną na krzyżu za nasze grzechy. Zbawiciel obiecał pić z tego nowego winnego krzewu razem z nami w Królestwie Ojca. Spożywanie Ciała i Krwi Pana Jezusa jest przygotowaniem i nadzieją ostatecznej uczty wiecznej. Na tej Uczcie gromadzi się Wspólnota wokół Jezusa Chrystusa, który daje nam Siebie w tej jedynej Ofierze, którą potwierdził swoją męką, śmiercią i zmartwychwstaniem. Dlatego Eucharystia staje się dziękczynieniem, wdzięcznością za ten dar wieczności, który otrzymujemy od Zbawiciela.

Ks. Henryk

Góra, pełna Boskiej Chwały.

Żaden z Ewangelistów nie podaje nazwy tej góry. Tradycja chrześcijańska wręcz wskazuje i potwierdza, że jest to góra Tabor w Galilei. Przez całe wieki tam przybywali i gromadzili się na modlitwie pielgrzymi. Mimo, że historia nie szczędziła temu miejscu wielu przewrotów, zwłaszcza po opanowaniu tych terenów przez muzułmanów. Wielokrotnie teren przechodził z rąk do rąk. Zabudowania niszczono i odbudowywano nieustannie. Samo wzniesienie wybija się ponad galilejskie pola  samotnym wierzchołkiem. Wznosi się na wysokość 588 m npm. Zawsze była znaczącym punktem. Psalm 83 w wierszu 13 tak wychwala ten piękny kawałek galilejskiej krainy: Tabor i Hermon wykrzykują radośnie na cześć  Twego imienia. I są to słowa prorockie. To właśnie tu Apostołowie ujrzą Boską Chwałę. Na szczycie góry jest równina o wymiarach 1200 na 400 metrów. Z początkiem XX wieku oo. Franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej wybudowali przepiękną bazylikę Przemienienia Pańskiego. Z dwiema bocznymi kaplicami dla Mojżesza i Eliasza, jak to sobie marzył św. Piotr. Mojżesz wielokrotnie widział się z Bogiem, pierwszy usłyszał Jego imię. Eliasz, poznał Pana w ciszy szumu delikatnego wiatru i został zabrany do nieba na ognistym rydwanie. Dwaj wielcy świadkowie chwały Bożej Starego Przymierza rozmawiają z Jezusem o Jwgo odejściu w Jerozolimie. Rozespani Apostołowie przecierają oczy ze zdziwienia. „Nie lękajcie się” słyszą z ust Nauczyciela. Jego twarz jak słońce, szaty białe jak światło. Są świadkami Boskiej Chwały Pana. Oniemieli z wrażenia. I jeszcze głos, który już słyszeli nad Jordanem. Głos Boga o Synu umiłowanym. Łączy Go z Bogiem synowska relacja, ale  nie nazywa siebie Synem Bożym. Ta Boska Chwała z Taboru to dla nas dziś tajemnica Najświętszego Sakramentu, która łaską Bożą przenika nasze życie.

Ks. Henryk

Słowa nawrócenia.

Swoje nauczanie Jezus rozpoczął od rodzinnej Galilei. Prawda, którą głosił i styl w jakim to czynił bardzo szybko zjednała Mu wielu sympatyków, którzy przekazywali opowiadania o Nim swoim bliskim i znajomym. Bardzo szybko wielu usłyszało o Nauczycielu z Nazaretu, który nie tylko głosił nauki, ale co ważne dla wielu uzdrawiał, wyzwalając od chorób, słabości i złych duchów. Wieści dotarły nawet do Syrii, gdzie wielu Żydów żyjąc w diasporze kultywowało zwyczaje przodków i utrzymywało kontakt z bliskimi w ziemi rodzinnej. Echa nowej nauki przekazywane były wszystkim pokoleniom jakubowym na zachód i na wschód od Jordanu. Św. Mateusz, Ewangelista wymienia krainy pokoleń izraelskich od północy na południe: Galilea, Dekapol, stołeczna Jerozolima, Judea i Zajordanie. Na pierwszym miejscu Naród Wybrany miał usłyszeć Dobrą Nowinę. Naród, który tyle wieków czekał na Te Słowa, na Mesjasza, który miał odmienić ich życie. Sam Nauczyciel  wyznacza cztery etapy przemiany. Czas się wypełnił dla tego Narodu – narodził się Mesjasz, długo oczekiwany Zbawca. Nie przez wszystkich zaakceptowany. Król i Władca nietolerowany przez władzę. On przynosi wyzwolenie zniewolonemu Narodowi i całemu światu. Kiedy Bóg Ojciec podczas Jego chrztu w Jordanie polecił wszystkim słuchanie Jego słów, rozpoczęło się budowanie i tworzenie Nowego Królestwa. Od tej chwili to Królestwo ciągle przychodzi. Ciągle nawołuje do nawrócenia, czuwania, przemiany życia. Jest to dar Boży wymodlony przez człowieka, w którym odkrywamy moc łaski Bożego Miłosierdzia w sakramencie pokuty. Wreszcie przez wiarę zaczynamy żyć  treścią ewangelicznych prawd budując Królestwo Boże na ziemi.

Ks. Henryk