Niebo.

Tak trudno jest wyobrazić sobie szczęście. Każdy widzi je, a później zupełnie inaczej odbiera. Mamy do tego prawo. Szczęście to spectrum dobra, miłości, radości, zadowolenia, uśmiechu, prawdziwej wiary wypływającej z czystej duszy prosto do Boga. Tym wszystkim i jeszcze więcej chce nas obdarzyć Pan Bóg na całą wieczność. Najłatwiej chce nas obdarzyć Sobą, ale człowiek woli konkrety. Nie będzie to nic fizycznego, aczkolwiek nie można tego wykluczyć, ponieważ wierzymy w ciała zmartwychwstanie. Będziemy znowu sobą  i inni też tam będą, jedno jest pewne, nie będzie tak jak tu, będzie inaczej, będzie lepiej, szczęśliwiej. Jak, tak jak Bóg nam to przygotuje. Niebo i ziemia nie mogą ogarnąć Boga. (Jr 23,24) Nowy Testament mówi o tym co „w górze”. Nowa Jerozolima, pełnia zbawienia, dla ocalonych przez Boga. Niebo jest celem ostatecznym i spełnieniem człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia. Tam odnajdziemy prawdziwą tożsamość. Ciągle pytamy kto? Odnosząc tę kwestię do samych siebie. Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem. Doskonałe oczyszczeni. Żyjący z Chrystusem i w Chrystusie. Podobni do Boga, bo widzą Go takim jaki jest. Tego, ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało.., co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują. (1 Kor 2,9) Tam będziemy cieszyć się ze sprawiedliwymi i przyjaciółmi Boga, radością osiągniętej nieśmiertelności. (Św. Cyprian) To szczęście widzenia Boga, może być miłością między Bogiem a stworzeniem, nie mające nic wspólnego z uczuciem doświadczanym w ziemskim życiu. Może stać się bezgraniczną szczęśliwością i to przez wieczność. Papież Benedykt XII tak to wyjaśnia: dusze Świętych i wiernych zmarłych, które nie miały nic do odpokutowania, lub doznały oczyszczenia były, są i będą w niebie dołączone do wspólnoty aniołów i świętych oglądających Boga.

Ks. Henryk

Sąd.

Pierwsza co nas czeka z rzeczy ostatecznych. Nie będzie to miało nic wspólnego z sądem ziemskim. Nikt się nie pomyli, nie będzie odwołania, nie będzie wyroku, nie będzie człowieka, ani ławników, nie będzie stosów dokumentów, czasu oczekiwania, świadków, oskarżających, prokuratora, obrońców, nie będzie poniżania. Będzie Bóg, ja i prawda, Koniec. Chrześcijańskie pojęcie sądu opiera się głównie na Chrystusowej przypowieści o Łazarzu i bogaczu. Jego znamy z imienia, drugi jest bezimienny. Jeden jest osobą, drugim może być każdy. Obaj umarli, w czasie wyznaczonym przez Boga. Łazarz znalazł się na łonie Abrahama, bogacz w otchłani, chmurze nicości, gdzie nikt i nic nie ma wartości. W stanie, gdzie nie ma co szukać pociechy, jest cierpienie, bez możliwości odwrócenia tego stanu rzeczy. Nawet nie da się nikogo strzec, z tych których jeszcze kochamy. Drugi ważny tekst dotyczący sądu to sytuacja na Golgocie. I słynne słowa skierowane przez Jezusa do skruszonego łotra: Jeszcze dziś będziesz ze mną w raju. Nie ma mowy o drugim z nich, on nie wyraził skruchy, nie okazał pokory w ostatniej chwili, a miał wielką szansę.

DECYZJA  NIEODWOŁALNA

Wieczne szczęście – niebo,  albo potępienie na wieki – piekło. Wtedy będziemy pewni zbawienia: niebo najczęściej poprzedzone czyśćcem. W czasie wyznaczonym przez Boga nastąpi Sąd Ostateczny.  /biblijny obraz oddzielenia Owiec od Kozłów/. Będzie to spotkanie z Bogiem, który jest pełnią miłości. Wierzymy, że tu doświadczymy łaski Jego miłosierdzia. Chrystusa będącego Prawdą ujawni nasze relację – człowieka do Boga.   A św. Augustyn napisze: najmniejszych i potrzebujących, ustanowiłem waszymi posłańcami, którzy wasze uczynki zaniosą do mojego skarbca.

Ks. Henryk

Życie wieczne.

Dla wielu współczesnych ludzi to nie tylko znak zapytania. To niejednokrotnie problem, z którym nie chcą, lub nie potrafią się zmierzyć. Przywiązanie do codzienności i wartości materialnych zaciera ich perspektywę patrzenia w przyszłość. Poza czas i przestrzeń rzeczywistości ziemskiej. Wielu nie zaprząta sobie tym myśli. Wielu boi się tego tematu odkładając na czas przyszły. Bóg jest wieczny, a powołując do życia człowieka przekazał mu ten wielki dar i to nie tylko duszę nieśmiertelną, ale także i obietnicę ciała zmartwychwstania. Od chwili poczęcia jesteśmy istotami wiecznymi. Mamy początek, który zarazem jest wiecznością. Bóg początku nie ma. Dlatego człowiek jest tylko stworzeniem, nie dorównując  Bogu – Stwórcy. Wieczność dla każdego z nas rozpoczyna się  poczęciem, od tej chwili nasze istnienie nie ma końca. I to od nas zależy co zrobimy z tym darem przez pierwszą  część naszego życia, jaką jest ziemskie bytowanie. Druga część tajemnicy wieczności rozpocznie się po naszym odejściu, po śmierci. Bo to dalej będziemy my. Sąd szczegółowy, bo tak nazywa teologia ten pierwszy akt spotkania z Bogiem. Św. Jan od Krzyża ujmuje to słowami: Pod wieczór naszego życia będziemy sądzeni z miłości. Wtedy dowiemy się co nas czeka w wieczności. Kościół przez zbawcze działanie Jezusa Chrystusa wspomaga to nasze przygotowanie do osiągnięcia szczęśliwej wieczności. Obdarowani sakramentami świętymi pomnażamy nadzieję wieczności. Specjalnym zaś darem jest sakrament namaszczenia chorych. Łączy nas w trudnych chwilach naszego życia z Chrystusem cierpiącym, który dla nas pokonał śmierć i grzech, które nas ograniczają. Na te ostatnie chwile naszej drogi do spotkania z Bogiem Kościół szafuje dar Wiatyku, który jest szczególnym darem tajemnicy  Eucharystii przed bezpośrednim spotkaniem z Bogiem.

Ks. Henryk

Ciała zmartwychwstanie.

Trudno sobie wyobrazić człowieka bez marzeń. Każdy oczekuje nadchodzących dni. One zawsze niosą nadzieję lepszego, szczęśliwszego, zdrowszego życia. Czekamy na te chwile. Pytamy oczywiście a co potem? Wielu odrzuca ten temat  przywiązując swoją uwagę tylko do życia ziemskiego. Wielu udaje, że nie są zainteresowani, co będzie później. Pan Bóg pozostawia nam wybór. Jednak zmartwychwstanie Syna Bożego otwiera przed każdym z nas zupełnie inną perspektywę. Wraz ze Zbawicielem oczekujemy przyszłości, która stanie się dopełnieniem naszego istnienia wiecznego. W chwili obecnej nie wiemy dokładnie jak to będzie. Nurtuje nas niewiadoma. Jednak Jego powstanie z martwych i spotkania z Apostołami, którzy potwierdzili to wydarzenie daje nam ogromny ładunek nadziei, że i my pójdziemy Jego śladem. Tak jak Apostołom tak i nam Jezus przybliża ten czas. Kiedy ukazuje się uczniom zaskakuje ich zupełnie. I nie dziwmy się im. Jednak kolejne lata ich apostolskiej,  działalności,  zaangażowanie w głoszenie Bożej prawdy, męczeńska śmierć, są wyrazem ogromnej wiary w zmartwychwstanie.  Zmartwychwstanie ciała w co wierzymy, zaskakuje nas obecnie. To ciało, które teraz się starzeje, cierpi, choruje, sprawia tyle kłopotu, zostanie przemienione. Jakich cierpień doznał Zbawiciel, czego świadkami byli Apostołowie, dlatego takie zaskoczenie, kiedy Go spotykają. Dziś stajemy na cmentarzach, mój grób też będzie pusty !!! Kiedy ten moment nastąpi? Czy zaraz po śmierci? Czy w chwili, którą zna tylko Bóg! Nie ważne. Nastąpi! Nie ma pustki! Jest dalej !!! Dla tego warto żyć. Dla tej chwili, kiedy znowu będziemy razem z Bogiem i z tymi, których tu i tam kochać będziemy. Jak nieważne! Będziemy! Pisze Tertulian: ” zmartwychwstanie jest ufnością chrześcijan, ta wiara nas ożywia”. „Bóg wskrzesił Pana i nas również”. /1 Kor 6,14/

Ks. Henryk

Grzechów odpuszczenie.

Ewangelista św. Marek zapisał słowa Nauczyciela przed Jego wniebowstąpieniem: „kto uwierzy i przyjmie chrzest, ten będzie zbawiony” /Mk 16,16/. Te słowa Zbawiciela są nadzieją dla każdego grzesznika. Przez przyjęcie sakramentu chrztu są nam odpuszczone grzechy. To jest warunek osiągnięcia łaski zbawienia. Przez ten sakrament stajemy się dziećmi Bożymi, które jednak czasami upadają i szukają u Boga łaski przebaczenia. On jest zawsze otwarty na nasz żal i skruchę. Syn Boży przez ofiarę na krzyżu wyjednał nam i nadal wyprasza łaskę przebaczenia. Aby ten zbawczy Jego dar był udziałem każdego z nas pozostawił swoim Apostołom „władzę kluczy”, abyśmy mogli przez ich posługę dostąpić Bożego miłosierdzia, gdy upadniemy po chrzcie. Św. Ambroży, tak pisze o tej pasterskiej posłudze: ”uczniowie spełniają, to co Pan uczynił, gdy był na ziemi”. Szafują Bożym Miłosierdziem, abyśmy mogli iść drogą do Boga. Władza odpuszczania grzechów udzielona Apostołom dopełniła się w chwili zesłania Ducha św. Chrystus posługuje się kapłanami sprawującymi sakramenty, aby nie tylko zgładzić nieprawości, ale jeszcze bardziej udzielić usprawiedliwienia dzieciom Bożym. Św. Jan Chryzostom potwierdza swoimi słowami naszą wielką nadzieję sakramentu pokuty: „Bóg potwierdza to co, kapłani czynią na ziemi”. Związane na ziemi i w niebie, rozwiązane na ziemi i w niebie. Piszący te słowa prosi o modlitwę i wstawiennictwo przed Bogiem, aby nigdy nie popełnił błędu w konfesjonale. Aby dostąpić łaski odpuszczenia win, grzesznik okazuje żal i skruchę. To nie tylko stany ducha i przypływ sentymentów w naszym umyśle, to konkretny czyn: przyklęknięcie przy konfesjonale, spotkanie z Bożym Miłosierdziem przez kapłańską posługę.

„Bez odpuszczenia grzechów nie ma życia przyszłego i wiecznego wyzwolenia” – pisze  św. Augustyn.

Ks. Henryk

Świętych obcowanie.

Nie chodzi o żadne dwuznaczne bycie ze sobą. Żaden bal wszystkich Świętych. Tylko wzajemny kontakt osób niezależny od czasu, przestrzeni, czy nawet rzeczywistości. Kontakt nie do pojęcia bez wiary. Wiary, która łączy, wiary która pokonuje ludzką, ziemską rzeczywistość. Wspólnota Kościoła jest tym zgromadzeniem wszystkich rodzajów świętych – tych na ziemi i tych w niebie. Tę wspólnotę łączy i tworzy zbawcze działanie Chrystusa, a umacnia dobro sakramentów świętych. To co Kościół posiada i dzieli przez sprawowanie sakramentów świętych jest wspólne dla tych wszystkich, którzy do Niego należą. Kościół Wschodni ujął to w piękną zasadę: „sancta sancti” – w dowolnym tłumaczeniu: To co święte, dla tych, którzy są święci. Świętych obcowanie jest realizacją tej zasady w naszym codziennym życiu. To bycie  razem realizuje się w czasie Eucharystii – naszej obecności na Mszy Świętej i przyjęciu Komunii św. To Chrystus przez Najświętszy Sakrament łącza nas z tymi, którzy już radują się przed tronem Boga. Msza święta jest tym tajemniczym czasem, który łączy przez sakrament nas z Chrystusem, łączy nas przyjmujących Komunię św., wreszcie łączy nas przez Jego zmartwychwstanie z tymi, którzy przed Bożym tronem wychwalają Pana wieczności.  Wtedy tak bardzo nasza modlitwa, nasza ofiara, nasze cierpienie owocuje dla wszystkich. Jest umocnieniem wszystkich świętych. Nasza modlitwa za zmarłych pomaga im zbliżać się do chwały Wiecznego, po to aby w tej bliskości mogli wstawiać się za nami, którzy ciągle jesteśmy w drodze. Wtedy my pielgrzymujący jesteśmy umacniani ich wstawiennictwem, budując naszą świętość. Dzięki czemu, tak wielu staje się świętymi, z czasem wynoszonymi do chwały ołtarzy. Pięknymi słowami wyraziła to św. Teresa od Dzieciątka Jezus: „Przejdę do nieba, by dobrze czynić na ziemi”.

Ks. Henryk

Kościół Apostolski.

Apostoł, słowo pochodzące z języka greckiego, oznacza wprost – posłany, nie tylko do głoszenia słowa, ale i dodawania świadectwa, które jest dopełnieniem głoszonego słowa. Wybrani przez Jezusa spośród uczniów, zostali posłani, aby przekazać Jego słowo i zaświadczyć o Jego powstaniu z martwych. Chrystus założył Kościół w Apostołach, powołał do życia wspólnotę opartą o Ich świadectwo i przez Nich buduje swój zbawczy plan „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i ja was posyłam”. Nasze zjednoczenie z Kościołem to słuchanie i nauczanie, korzystanie ze zbawczych sakramentów i jednomyślność z Apostołami współczesności. Kościół apostolski to trzy założenia: Pierwsze – zbudowany na fundamencie  Apostołów, wybranych i posłanych przez Chrystusa sług Bożych. Drugie – dzięki Duchowi Świętemu, zachowuje i przekazuje dobry depozyt i zdrowe zasady apostolskie niezniszczalnie i nieomylnie zachowywane w prawdzie Bożej. Trzecie – jest prowadzony przez Apostołów, aż do powrotu Chrystusa. Z czasem ta misja apostolska przeradza się w urząd, nazywany kolegium biskupów, na czele z następcą św. Piotra, dziś zwanym Papieżem. To następstwo, łączące wieki – nazywa się sukcesją. Pięknie opowiada o tej tajemnicy prefacja: „Ty bowiem, wiekuisty Pasterzu, nie opuszczasz swojej owczarni, lecz przez świętych Apostołów otaczasz ją nieustanną opieką, aby kierowali nią ci zwierzchnicy, którym jako namiestnikom swojego Syna zleciłeś władzę pasterską”. Kościół apostolski został posłany do świata. Apostołowie rozproszyli się  po całym znanym ówczesnym świecie, wokół morza Śródziemnego, aby głosić Słowo Boga, przekazane przez Zbawiciela i męczeńską śmiercią potwierdzić nadzieję zmartwychwstania do życia wiecznego.

Ks. Henryk

Kościół powszechny.

Żydzi w czasach Starego Testamentu byli przekonani, że są jedynym Narodem Wybranym przez Boga. Ta forma religii nazywana jest henoteizmem. Reszta świata, którą znali była poza tą wspólnotą, chyba że mężczyzna przyjął znak obrzezania włączając się tym samym do wspólnoty Narodu. Był akceptowany, ale nadal nie był Żydem z pochodzenia, brak mu było drzewa genealogicznego, czym tak bardzo szczycili się Żydzi. Starotestamentalne księgi niejednokrotnie wspominają prorockie zapowiedzi, że Bóg swoją łaską ogarnie wszystkie narody. Nastąpi to jednak w nieokreślonej przyszłości. Jezus Chrystus – Syn Narodu  Żydowskiego zmienia te pojęcia wprowadzając pojęcie zbawienia powszechnego. On odkupił wszystkich, dzięki działaniu Ducha Świętego. Wprowadza pojęcie otwartości Wspólnoty, bez jakichkolwiek podziałów, co jeszcze bardziej podkreślają Apostołowie, a w szczególności św. Paweł. Kościół jest uniwersalny dla wszystkich, którzy zaakceptują prawdy głoszone przez Jezusa Chrystusa. Do tej jedności niewiele brakuje naszym braciom prawosławnym. Łączy nas Eucharystia, w której my możemy w pełni uczestniczyć. Wspólnota ewangelicko-augsburgska, razem z nami pochyla się głęboko nad Słowem Bożym zawartym w Piśmie Św. Bracia Muzułmanie zachowują wiarę Abrahama, czczą Jedynego i Miłosiernego Boga, który będzie sądzić ludzi. Otwartość Kościoła w dzisiejszych czasach to na pierwszym miejscu szukanie zagubionych owiec, które poginęły z Pańskiej Owczarni. Wielkim wezwaniem Kościoła powszechnego są misje. Głoszenie prawdy tam, gdzie jej w ogóle nie słyszano. Tam, gdzie jest bardzo mało znana, lub zapomniana. Ciągle aktualne są słowa Pana: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” /Mt 28,18/.  Wszystkie, te znane i te jeszcze nie poznane.

Ks. Henryk

Święty Kościół.

Kościół ciągle kojarzy się ze wspólnotą Ludu Bożego, zgromadzoną wokół Jezusa Chrystusa. I właśnie  Osoba Zbawiciela jest źródłem świętości tej wspólnoty. Ale nie tylko. Na pierwszym miejscu świętość Kościoła musimy odnieść do Pana Boga, On jest źródłem świętości. Najpierw Ludu Wybranego ST. Testamentu i w następstwie nowotestamentalnej wspólnoty Chrystusowej. Dzięki działaniu Łaski Bożej Kościół jest znakiem zwycięstwa w świecie, środkiem zbawienia dla każdego człowieka, który otworzy się na te dobrodziejstwa. Kościołowi nigdy nie braknie tej łaski, która przepełnia zwłaszcza Jego członków. Ta łaska jest przyczyną ich świętości. Tej świętości nie braknie „świadkom”, którzy budują świętość Kościoła Chrystusowego. Tej wspólnocie ciągle towarzyszy łaska i obietnica Boża, której nie będzie pozbawiona. Fundamentem jest Piotr, którego Nauczyciel nazwał: Opoką, Skałą, na której opiera się nadzieja świętości. To Chrystus wydał samego Siebie, aby wiernych Kościoła uświęcić i łączy ich ze Sobą przez sakramenty święte. Chrystus uświęca ale i my sami mamy być tymi, którzy dzięki łasce Bożej, będą przykładem i świadectwem uświęcać braci i siostry. Przez ten przykład stajemy się coraz bardziej świętym Ludem Bożym. Ta wspólnota dysponuje pełnią środków zbawienia a dzięki łasce Bożej ją osiąga. Dlatego „bramy piekielne Go nie przemogą” /Mt 16, 18/. Kościół nie może być zniekształcony przez winę członków wspólnoty, nad którą czuwa Duch Święty. On nas nigdy nie opuści i nie dozwoli, aby grzech zapanował nad Wspólnotą. Świętość Kościoła budują swoim przykładem błogosławieni i święci. Kościół wynosi ich na ołtarze, aby wierni za ich wzorem mogli odnaleźć swoją drogę do świętości. Święci umacniają naszą nadzieję, stają się źródłem i początkiem odnowy życia. Z wielką nadzieją wznosimy nasze oczy ku Maryi – Wspomożycielce.

Ks. Henryk

Jeden Kościół.

W pojęciu jeden Kościół mieszczą się dwa elementy: jedność i jedyność Wspólnoty Chrystusowej. Pierwsze pojęcie podkreśla jedyność wspólnoty, którą powołał Jezus Chrystus. Jedyna i niepowtarzalna powołana do istnienia przez samego Syna Bożego, który został posłany przez samego Boga Ojca. Na wzór wspólnoty Ludu Wybranego, który przez działania zbawcze Mesjasza, stał się Nowym Ludem, zawartego Nowego Przymierza, przez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Kościół ma zachować tę jedność jako znak Bożego pochodzenia. Jest tą jedyną i szczególną Wspólnotą prowadzącą do zjednoczenie z Bogiem, nie tylko tu na ziemi, ale i w chwale niebieskiej.

Zewnętrznymi elementami tworzącymi wspólnotę Kościoła jest jedność wiary oparta na nauczaniu Chrystusa, który jest Słowem Prawdy samego Boga. Ustanowione przez Niego sakramenty święte prowadzą do jedności wspólnoty budując na ziemi Królestwo Boże, a niewidzialna łaska ich działania zbliża do osiągnięcia Królestwa Niebieskiego. To darom prawdy i łaski sprzyja wspólnotowe sprawowanie kultu. Budujemy sami wspólnotę gromadzącą się wokół ołtarza Chrystusa, aby czynić to na Jego pamiątkę. Dzielić i przyjmować Chleb Życia Wiecznego. Ten jeden Kościół, który tworzymy gromadzi się wokół Pasterza – następcy Piotra, jedynego który pewnie prowadzi Owczarnię drogą prawdy.

Jeden Kościół jest czynem jedynego Boga, który objawił się przez Jego Jedynego Syna, dzięki mocy jednego Ducha Pocieszyciela prowadzącego Wspólnotę przez kolejne wieki niejednokrotnie niełatwych czasów.

Jedna Ewangelia, jeden chrzest, jeden Piotr tworzą jedno Ciało, którym jest Kościół, a Głową jest sam Jezus Chrystus. Jedna wiara oparta na nauczaniu apostolskim, wspólne uczestnictwo i korzystanie z sakramentów świętych. Jedyny łańcuch następców św. Piotra strzegą zgody w tej jedynej wspólnocie jaką jest Kościół.

Ks. Henryk