Świętych obcowanie.

Nie chodzi o żadne dwuznaczne bycie ze sobą. Żaden bal wszystkich Świętych. Tylko wzajemny kontakt osób niezależny od czasu, przestrzeni, czy nawet rzeczywistości. Kontakt nie do pojęcia bez wiary. Wiary, która łączy, wiary która pokonuje ludzką, ziemską rzeczywistość. Wspólnota Kościoła jest tym zgromadzeniem wszystkich rodzajów świętych – tych na ziemi i tych w niebie. Tę wspólnotę łączy i tworzy zbawcze działanie Chrystusa, a umacnia dobro sakramentów świętych. To co Kościół posiada i dzieli przez sprawowanie sakramentów świętych jest wspólne dla tych wszystkich, którzy do Niego należą. Kościół Wschodni ujął to w piękną zasadę: „sancta sancti” – w dowolnym tłumaczeniu: To co święte, dla tych, którzy są święci. Świętych obcowanie jest realizacją tej zasady w naszym codziennym życiu. To bycie  razem realizuje się w czasie Eucharystii – naszej obecności na Mszy Świętej i przyjęciu Komunii św. To Chrystus przez Najświętszy Sakrament łącza nas z tymi, którzy już radują się przed tronem Boga. Msza święta jest tym tajemniczym czasem, który łączy przez sakrament nas z Chrystusem, łączy nas przyjmujących Komunię św., wreszcie łączy nas przez Jego zmartwychwstanie z tymi, którzy przed Bożym tronem wychwalają Pana wieczności.  Wtedy tak bardzo nasza modlitwa, nasza ofiara, nasze cierpienie owocuje dla wszystkich. Jest umocnieniem wszystkich świętych. Nasza modlitwa za zmarłych pomaga im zbliżać się do chwały Wiecznego, po to aby w tej bliskości mogli wstawiać się za nami, którzy ciągle jesteśmy w drodze. Wtedy my pielgrzymujący jesteśmy umacniani ich wstawiennictwem, budując naszą świętość. Dzięki czemu, tak wielu staje się świętymi, z czasem wynoszonymi do chwały ołtarzy. Pięknymi słowami wyraziła to św. Teresa od Dzieciątka Jezus: „Przejdę do nieba, by dobrze czynić na ziemi”.

Ks. Henryk

Kościół Apostolski.

Apostoł, słowo pochodzące z języka greckiego, oznacza wprost – posłany, nie tylko do głoszenia słowa, ale i dodawania świadectwa, które jest dopełnieniem głoszonego słowa. Wybrani przez Jezusa spośród uczniów, zostali posłani, aby przekazać Jego słowo i zaświadczyć o Jego powstaniu z martwych. Chrystus założył Kościół w Apostołach, powołał do życia wspólnotę opartą o Ich świadectwo i przez Nich buduje swój zbawczy plan „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i ja was posyłam”. Nasze zjednoczenie z Kościołem to słuchanie i nauczanie, korzystanie ze zbawczych sakramentów i jednomyślność z Apostołami współczesności. Kościół apostolski to trzy założenia: Pierwsze – zbudowany na fundamencie  Apostołów, wybranych i posłanych przez Chrystusa sług Bożych. Drugie – dzięki Duchowi Świętemu, zachowuje i przekazuje dobry depozyt i zdrowe zasady apostolskie niezniszczalnie i nieomylnie zachowywane w prawdzie Bożej. Trzecie – jest prowadzony przez Apostołów, aż do powrotu Chrystusa. Z czasem ta misja apostolska przeradza się w urząd, nazywany kolegium biskupów, na czele z następcą św. Piotra, dziś zwanym Papieżem. To następstwo, łączące wieki – nazywa się sukcesją. Pięknie opowiada o tej tajemnicy prefacja: „Ty bowiem, wiekuisty Pasterzu, nie opuszczasz swojej owczarni, lecz przez świętych Apostołów otaczasz ją nieustanną opieką, aby kierowali nią ci zwierzchnicy, którym jako namiestnikom swojego Syna zleciłeś władzę pasterską”. Kościół apostolski został posłany do świata. Apostołowie rozproszyli się  po całym znanym ówczesnym świecie, wokół morza Śródziemnego, aby głosić Słowo Boga, przekazane przez Zbawiciela i męczeńską śmiercią potwierdzić nadzieję zmartwychwstania do życia wiecznego.

Ks. Henryk

Kościół powszechny.

Żydzi w czasach Starego Testamentu byli przekonani, że są jedynym Narodem Wybranym przez Boga. Ta forma religii nazywana jest henoteizmem. Reszta świata, którą znali była poza tą wspólnotą, chyba że mężczyzna przyjął znak obrzezania włączając się tym samym do wspólnoty Narodu. Był akceptowany, ale nadal nie był Żydem z pochodzenia, brak mu było drzewa genealogicznego, czym tak bardzo szczycili się Żydzi. Starotestamentalne księgi niejednokrotnie wspominają prorockie zapowiedzi, że Bóg swoją łaską ogarnie wszystkie narody. Nastąpi to jednak w nieokreślonej przyszłości. Jezus Chrystus – Syn Narodu  Żydowskiego zmienia te pojęcia wprowadzając pojęcie zbawienia powszechnego. On odkupił wszystkich, dzięki działaniu Ducha Świętego. Wprowadza pojęcie otwartości Wspólnoty, bez jakichkolwiek podziałów, co jeszcze bardziej podkreślają Apostołowie, a w szczególności św. Paweł. Kościół jest uniwersalny dla wszystkich, którzy zaakceptują prawdy głoszone przez Jezusa Chrystusa. Do tej jedności niewiele brakuje naszym braciom prawosławnym. Łączy nas Eucharystia, w której my możemy w pełni uczestniczyć. Wspólnota ewangelicko-augsburgska, razem z nami pochyla się głęboko nad Słowem Bożym zawartym w Piśmie Św. Bracia Muzułmanie zachowują wiarę Abrahama, czczą Jedynego i Miłosiernego Boga, który będzie sądzić ludzi. Otwartość Kościoła w dzisiejszych czasach to na pierwszym miejscu szukanie zagubionych owiec, które poginęły z Pańskiej Owczarni. Wielkim wezwaniem Kościoła powszechnego są misje. Głoszenie prawdy tam, gdzie jej w ogóle nie słyszano. Tam, gdzie jest bardzo mało znana, lub zapomniana. Ciągle aktualne są słowa Pana: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” /Mt 28,18/.  Wszystkie, te znane i te jeszcze nie poznane.

Ks. Henryk

Święty Kościół.

Kościół ciągle kojarzy się ze wspólnotą Ludu Bożego, zgromadzoną wokół Jezusa Chrystusa. I właśnie  Osoba Zbawiciela jest źródłem świętości tej wspólnoty. Ale nie tylko. Na pierwszym miejscu świętość Kościoła musimy odnieść do Pana Boga, On jest źródłem świętości. Najpierw Ludu Wybranego ST. Testamentu i w następstwie nowotestamentalnej wspólnoty Chrystusowej. Dzięki działaniu Łaski Bożej Kościół jest znakiem zwycięstwa w świecie, środkiem zbawienia dla każdego człowieka, który otworzy się na te dobrodziejstwa. Kościołowi nigdy nie braknie tej łaski, która przepełnia zwłaszcza Jego członków. Ta łaska jest przyczyną ich świętości. Tej świętości nie braknie „świadkom”, którzy budują świętość Kościoła Chrystusowego. Tej wspólnocie ciągle towarzyszy łaska i obietnica Boża, której nie będzie pozbawiona. Fundamentem jest Piotr, którego Nauczyciel nazwał: Opoką, Skałą, na której opiera się nadzieja świętości. To Chrystus wydał samego Siebie, aby wiernych Kościoła uświęcić i łączy ich ze Sobą przez sakramenty święte. Chrystus uświęca ale i my sami mamy być tymi, którzy dzięki łasce Bożej, będą przykładem i świadectwem uświęcać braci i siostry. Przez ten przykład stajemy się coraz bardziej świętym Ludem Bożym. Ta wspólnota dysponuje pełnią środków zbawienia a dzięki łasce Bożej ją osiąga. Dlatego „bramy piekielne Go nie przemogą” /Mt 16, 18/. Kościół nie może być zniekształcony przez winę członków wspólnoty, nad którą czuwa Duch Święty. On nas nigdy nie opuści i nie dozwoli, aby grzech zapanował nad Wspólnotą. Świętość Kościoła budują swoim przykładem błogosławieni i święci. Kościół wynosi ich na ołtarze, aby wierni za ich wzorem mogli odnaleźć swoją drogę do świętości. Święci umacniają naszą nadzieję, stają się źródłem i początkiem odnowy życia. Z wielką nadzieją wznosimy nasze oczy ku Maryi – Wspomożycielce.

Ks. Henryk

Jeden Kościół.

W pojęciu jeden Kościół mieszczą się dwa elementy: jedność i jedyność Wspólnoty Chrystusowej. Pierwsze pojęcie podkreśla jedyność wspólnoty, którą powołał Jezus Chrystus. Jedyna i niepowtarzalna powołana do istnienia przez samego Syna Bożego, który został posłany przez samego Boga Ojca. Na wzór wspólnoty Ludu Wybranego, który przez działania zbawcze Mesjasza, stał się Nowym Ludem, zawartego Nowego Przymierza, przez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Kościół ma zachować tę jedność jako znak Bożego pochodzenia. Jest tą jedyną i szczególną Wspólnotą prowadzącą do zjednoczenie z Bogiem, nie tylko tu na ziemi, ale i w chwale niebieskiej.

Zewnętrznymi elementami tworzącymi wspólnotę Kościoła jest jedność wiary oparta na nauczaniu Chrystusa, który jest Słowem Prawdy samego Boga. Ustanowione przez Niego sakramenty święte prowadzą do jedności wspólnoty budując na ziemi Królestwo Boże, a niewidzialna łaska ich działania zbliża do osiągnięcia Królestwa Niebieskiego. To darom prawdy i łaski sprzyja wspólnotowe sprawowanie kultu. Budujemy sami wspólnotę gromadzącą się wokół ołtarza Chrystusa, aby czynić to na Jego pamiątkę. Dzielić i przyjmować Chleb Życia Wiecznego. Ten jeden Kościół, który tworzymy gromadzi się wokół Pasterza – następcy Piotra, jedynego który pewnie prowadzi Owczarnię drogą prawdy.

Jeden Kościół jest czynem jedynego Boga, który objawił się przez Jego Jedynego Syna, dzięki mocy jednego Ducha Pocieszyciela prowadzącego Wspólnotę przez kolejne wieki niejednokrotnie niełatwych czasów.

Jedna Ewangelia, jeden chrzest, jeden Piotr tworzą jedno Ciało, którym jest Kościół, a Głową jest sam Jezus Chrystus. Jedna wiara oparta na nauczaniu apostolskim, wspólne uczestnictwo i korzystanie z sakramentów świętych. Jedyny łańcuch następców św. Piotra strzegą zgody w tej jedynej wspólnocie jaką jest Kościół.

Ks. Henryk

Kościół.
Dobry Bóg otoczył szczególną opieką Naród Żydowski. Oni sami nazwali siebie Narodem Wybranym. Przez całe wieki oczekiwali przyjścia Zbawiciela, który miał przemienić ich los. Kiedy wreszcie się pojawił większość nie zrozumiała Jego przesłania. Ale przemiany nadeszły, przemiany duchowe. Zgromadzeni przez Niego apostołowie i uczniowie stali się zalążkiem ludu nowego przymierza. Powstaje wspólnota zgromadzona wokół Mesjasza, Syna Bożego. On sam wielokrotnie nawiązuje do Ludu Starego Przymierza, do praw i przykazań, które napełnia Bożym Miłosierdziem i głoszoną przez Siebie prawdą Słowa Bożego. Wspólnota zgromadzona przez Chrystusa, staje się dzięki Jego nauce Nowym Ludem, który buduje się siłą ustanowionych przez Niego sakramentów. Wzywa grzeszników, i tych którzy „poginęli” w swoich poszukiwaniach. Wspólnota Kościoła staje się środkiem zbawienia dla wszystkich, którzy chcą iść za Chrystusem. Opiera Tę wspólnotę na fundamencie Apostołów, zwłaszcza św. Piotra, któremu powierza klucze wiązania i rozwiązywania spraw niebieskich i ziemskich. Dziś tę Wspólnotę prowadzi papież przypominając prawdę głoszoną przez Chrystusa. Kościół tworzą wspólnoty lokalne zwane diecezjami, oparte na parafiach, w życiu których wszyscy uczestniczymy. Podstawą jedności jest nieomylność głoszonej przez papieża nauki, która spaja wierzących. Tę jedność umacnia Duch Święty swoimi darami. Wspólnotę Kościoła pojmujemy w trzech wymiarach: wewnętrzna moc wiary i łaski, która pociąga wierzących do spotkania z Bogiem. Siła sakramentów świętych, które pomagają realizować budowanie miłości Królestwa Bożego. I wreszcie porządek prawdy widzialny w urzędach Wspólnoty Kościoła. Te trzy wymiary realizowane w codziennym życiu prowadzą do zbawienia i spotkania z Bogiem.

Ks. Henryk

Duch Święty.

Osoba Ducha Świętego objawia się nam inaczej. Nie postrzegamy Jej tak jak Ojca i Syna. Przez wieki, zwłaszcza w malarstwie, ukazuje się nam: gołębica, płomienie ognia, nawałnica wiatru. Te obrazy przedstawiają nam Ewangeliści przy okazji chrztu Pana w Jordanie, czy w chwili Zesłania Ducha Świętego, opisanej przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich. Są to wydarzenia nowotestamentalne. Księgi Starego Testamentu wspominają Ducha, ale jest to bardziej sprawcza moc Boża, niż Trzecia Osoba Trójcy św. W historii Duch św. objawia się w chwili chrztu Pana Jezusa w Jordanie w łączności z Ojcem i Synem, jako jedność Osób Boskich dla zbawienia świata. Z wypowiedzi Jezusa Chrystusa wynika, że Duch pochodzi od Ojca a został nam udzielony przez Syna. Jest darem ich miłości dla stworzenia ludzkiego. Zbawiciel często nazywa Go obietnicą zesłaną przez Ojca. Pierwszą, która spotkała się z przeogromnym darem Ducha była Maryja, która poczęła z Ducha Świętego. Ona wybrana, Ona napełniona, Ona realizująca ten dar swoim „tak”. Duch św. objawia się nam jako łaska Boga, prawda głoszona przez Kościół, i miłość jednocząca wierzących w drodze do Królestwa Bożego. Szczególną chwilą objawienia i udzielenia się człowiekowi łask Ducha św. jest przyjęcie sakramentu bierzmowania.  Warto przypomnieć te dary i być świadomym ich posiadania, aby je codziennie wykorzystywać. Dar: mądrości, rozumu, umiejętności, rady, męstwa, pobożności i bojaźni Bożej. Każdy z nich ubogaca nas czym innym, uzdalnia do czego innego, rozwija naszą osobowość w inny sposób. Nie da się ich omówić pokrótce. Próbujmy dziennie zwrócić uwagę na jeden z nich. Wykorzystać w konkretnej sytuacji, w jakiej się znajdziemy, gdy będzie nam potrzebny w codzienności życia. Bierzmowanie to dojrzewanie do wiary i apostolstołowania.

Ks. Henryk

Wierzę.

To pojęcie ciągle nurtuje człowieka także i wierzącego. Co to znaczy? Jak rozumieć właściwie to słowo? I najważniejsze, jak je zrealizować w życiu codziennym? Bo wiara to nie tylko problem życiowy, ona niesie bardzo mocne odniesienie do wieczności, nawiązuje relację do Pana Boga. Ma zdecydowanie głębszą treść niż można przypuszczać. Ona nas mobilizuje do myśli o Kimś bardzo ważnym, do zajęcia się nie tylko ziemskimi sprawami, ale odnosi do przyszłości, a dokładniej do wieczności. Pytamy więc co to jest wiara? Najprostsza definicja brzmi: wiara, jest to dar Pana Boga, który pozwala nam żyć i osiągnąć zbawienie. Łączy teraźniejszość i przyszłość. Jak powiążemy te dwie rzeczywistości zależy od nas. Jak powiążemy życie ziemskie z wiecznością. Jak nam się uda z doczesności przejść do tajemnicy szczęścia wiecznego. Potoczne rozumienie wiary kojarzy się z czterema pojęciami: wiedzą, moralnością, pobożnością i praktykami religijnymi. Jedni szczycą się wiedzą religijną, znajomością Pisma Świętego i bardzo nas tym zaskakują /mimo, że niejednokrotnie jest ona wybiórcza i fragmentaryczna/. Kolejni zwracają  uwagę na postawę moralną i szczycą się nieskazitelnością i bezgrzesznością, która bywa niejednokrotnie tylko złudzeniem podszytym egoizmem. Tak samo jest z pobożnością, która bywa na pokaz, lub jest tylko zewnętrzną manifestacją. Wiara nie jest tylko i wyłącznie teorią, czy systemem filozoficznym. I teraz o jej najważniejszym aspekcie – praktykach religijnych. To regularność spotkań z Bogiem. Modlitwy w ciągu dnia. Rannej, wieczornej, wspólnej przy posiłkach. To rodzinne uczestnictwo we Mszy świętej. Wreszcie regularne  przystępowanie do sakramentów świętych, które łączą nas z Bogiem i prowadzą do ostatecznego spotkania z Nim w chwale niebieskiej.

Ks. Henryk

Przyjdzie  sądzić.

Kto? Pytanie, zależne od świadomości. Kto i kiedy? Nauka Kościoła wymienia dwa rodzaje sądu: powszechny i ostateczny. Ten pierwszy ma nastąpić zaraz po śmierci, a ponieważ będzie dotyczył każdego z nas jest nazywany powszechnym. Czas sądu ostatecznego jest znany tylko Panu Bogu i będzie  on zakończeniem czasu i historii świata. Sąd powszechny jak sugeruje teologia będzie rozliczeniem naszego życia i wszystko wskazuje na to, że będzie on wynikiem spotkania z Jezusem, Panem i Zbawcą świata, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie dokonał naszego odkupienia. Sąd ostateczny natomiast nastąpi w momencie, o którym zadecyduje Bóg Ojciec, Stwórca Wszechświata i Pan Stworzenia. Dopełni się wtedy historia świata i nastąpi koniec, ale też i początek wieczności, która już nie będzie miała końca. Będzie szczęście i potępienie wieczne, już na zawsze. I wtedy już nie nastąpi żadna zmiana. Prawdopodobnie  przestanie istnieć czyściec, bo Bóg podejmie decyzje ostateczne. Zakończy się czas „utrapienia” i doświadczania zła. Dlatego wołamy: „Panie, przyjdź!” i staramy się być gotowymi, przez pokutę i nawrócenie, aby nadeszły „dni ochłody”. Zakończy się czas Anty-chrysta. Zbyt wielu chce wielbić samych siebie, zamiast Boga.  Pragną czci, to taki polityczny świecki mesjanizm. Bóg zatriumfuje nad buntem  zła, ujawni zamiary serc ludzkich, osądzi niewiarę, która odrzuciła łaskę. Będzie to dzień oddzielenia przysłowiowego kąkolu od pszenicy, dobrych od złych, chwastu od zboża. Gospodarz pozwala róść obu, aż do żniwa. Wciąż czeka na nawrócenie, pokorę, pokutę, daje szansę największemu grzesznikowi. Bóg jest miłosierny, gotowy przebaczyć skruszonym. Człowiek tak do końca nie jest w stanie pojąć tego ogromnego przymiotu Pana Boga, który jest sprawiedliwy, ale i nieskończenie miłosierny.

Ks. Henryk

Wstąpił na niebiosa.

Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa rozpoczęło się od chwili Wcielenia, czyli narodzin w Betlejem. Bóg stał się człowiekiem. W momencie wniebowstąpienia pierwszy Człowiek wstępuje do nieba. Dla Chrystusa kończy się czas człowieczeństwa ziemskiego. Wraca do Ojca, łączy się z tajemnicą Trójcy Przenajświętszej. Jego człowieczeństwo ma nowy wymiar – wieczny. Jest to pełen chwały powrót do nieba, po spełnieniu ziemskiego posłannictwa, jakim było wybawienie rodziny ludzkiej z niewoli grzechu. Jest to kolejny etap życia dla każdego  z nas, początek wieczności po ziemskiej wędrówce. Już nie na ziemi, ale z Bogiem w Jego wiecznej chwale. Tym samym dla Jezusa następuje triumfalne wywyższenie do chwały niebios, aby zasiąść po prawicy Boga. Z ewangelicznych relacji wynika, że świadkowie oglądali wstąpienie Jezusa do nieba. Na ich uniósł się do nieba. I tu zamazują się szczegóły. Nie znamy dokładnie miejsca wniebowstąpienia Pana. Tradycja widzi je u podnóża góry Oliwnej. Przewodnicy pokazują niewielką kapliczkę, której kopuła nie jest sklepiona, Na jej posadzce pokazują ślady stóp  Pana, który z tego miejsca miał się unieść do nieba. Inna wersja prowadzi Apostołów do Galilei na bliżej nieokreśloną górę. Ta wędrówka pełna była wątpliwości. Apostołowie usłyszeli ostatnie polecenia: Idźcie i nauczajcie. Jestem z Wami, aż do skończenia świata. Po tej rozmowie został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy. Zapowiedział zesłanie  obietnicy Ojca. Przed swoim odejściem błogosławił uczniów. Przez swoje wniebowstąpienie staje się Głową wszystkiego, a Kościół staje się Jego Ciałem. Otwarł niebo dla ocalenia ludzkości. Dla nas jednak ta chwila dopiero nastąpi. Ona jest tajemnicą Boga, który jest Panem czasu i wieczności. Sam Jezus wchodzi do niebieskiego panowania Ojca, aby stamtąd powrócić w chwale dla naszego zbawienia.

Ks. Henryk