Wspólna modlitwa !

Można rozpocząć w domu. To wspaniały trening przed  Mszą świętą. Pan Jezus ciągle nam przypomina: gdzie są dwaj, albo trzej  tam Ja jestem pośród nich. To naprawdę niewiele – tylko dwie osoby są potrzebne do wspólnej modlitwy. Zawsze warto spróbować i to w każdej sytuacji. W domu, w samochodzie, na spacerze. Czasami żałujemy decyzji niepotrzebnie przegadanych. A wiele trudnych życiowych chwil zamiast przegadać, można przemodlić i efekt okazuje się potężny. Zaskakuje nas prostota rozwiązań i spokój Bożego błogosławieństwa. Słowa razem odmawianej modlitwy łączą  umysły i dusze wierzących. Bo przecież pogadać mogę z każdym a wspólna modlitwa nie zawsze jest nam dana.  Do  tego trzeba  predyspozycji wiary i wspólnego  zaufania.   To jest ta łączność dwóch osób przed Bogiem. Odpowiedzialność za wypowiadane słowa. Nie jest to przysłowiowy groch o ścianę, ale ważne i prawdziwe  słowa skierowane do Boga. Te podstawowe zasady rozmowy z Bogiem koniecznie musimy przenieść na chwile spędzone w kościele podczas Mszy świętej. To tu gromadzimy się jako wspólnota, tu tworzymy jedność osób tak samo myślących i kochających, świadomi obecności Pana Boga. Słowa kapłana skierowane do nas: módlmy się – mobilizują do skupienia, uświadomienia sobie intencji, z którymi weszliśmy do tego świętego miejsca. Kapłan zbiera te nasze prośby i błagania przedstawiając je Bogu. Te nasze myśli możemy w szczególny sposób  dołączyć  do tej części Mszy świętej nazywanej modlitwą powszechną. Powszechną, bo skierowaną do nas wszystkich. Do intencji wypowiadanych przez kapłana dołączmy nasze osobiste prośby i błagania, by wspólnie zaśpiewać: Ciebie prosimy, wysłuchaj  nas Panie!  Moja osobista prośba zostanie spotęgowana wiarą wszystkich obecnych na Mszy Świętej. Co za siła i moc wsparta łaską Bożą.

Ks. Henryk

Posługę rozpoczynamy w soboty i niedziele o godz. 13:30, w pozostałe dni o 15:00
Info 600 299 075

Wyznanie wiary !

Codziennie wyznajemy Panu Bogu naszą wiarę. To każda modlitwa, westchnienie, myśl skierowana do Stwórcy, akt strzelisty, odczytanie Jego Słowa zawartego w Piśmie Świętym, korzystanie z sakramentów świętych. Wyznanie wiary to regularne praktyki religijne. To moja osobista relacja z Panem Bogiem – zaufanie do Jego miłosierdzia i łaski, którymi nas obdarza. Pojęcie wyznania wiary  to w teologii próba ujęcia treści wiary, sprecyzowanie dogmatów – prawd objawionych przez Boga, którym zaprzeczanie oznacza odstępstwo od prawdziwej nauki głoszonej przez Kościół. Najkrótszym znanym wyznaniem wiary są słowa, które wypowiadamy podczas kreślenia znaku krzyża: w imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego. Amen. Ten symbol podkreśla  tajemnicę Trójcy Świętej – jedynego Boga, który w miłości jednoczy się ze swoim Synem i Duchem Świętym. Tę jednoczącą  miłość Pan Bóg  zlewa na każdego z nas przez łaski sakramentalne, dzięki którym stajemy się bardziej Dziećmi Bożymi. Rozszerzoną formą wyznania wiary jest „Skład Apostolski” – rozpoczynający się od słów: Wierzę w Boga Ojca ….  Dziś ten symbol odmawiamy najczęściej na początku Różańca. Według tradycji jego treść mieli przekazać nam Apostołowie zebrani po wniebowstąpieniu  Pana Jezusa, zanim ruszyli głosić Jego Ewangelię. Kolejne, rozszerzone wyznanie wiary, oparte na symbolu Apostolskim zostało sprecyzowane w roku 325 na Soborze Nicejskim [niewielka wioska pod Konstantynopolem]. Rozpoczyna się ono od słów:  Wierzę w jednego Boga… Jego treść miała podkreślić odrębność nauki chrześcijańskiej od różnych , pojawiających się wtedy herezji – odstępstw od wiary. Uzupełnieniem tego symbolu była nauka sprecyzowana w roku 381 na Soborze w Konstantynopolu [dzisiejszy Istambuł]. I do dziś to wyznanie wiary odmawiamy podczas każdej niedzielnej i uroczystej Mszy Świętej.

Ks. Henryk

MOC SŁOWA !

„Bóg rzekł i stało się” – ten zwrot  znamy ze Starego Testamentu. Stwórca powołał wszystko do życia Swoim Słowem. Dokładnie zaś w języku hebrajskim myślą. Bóg pomyślał i stało się. Taki zwrot jest trudny do zaakceptowania przez istotę ludzką, która musi pomyśleć, powiedzieć, zrobić i wtedy dopiero coś staje się. Bóg inaczej niż my – bo jest Stwórcą. Ta boska moc słowa to także fenomen Nauczyciela z Nazaretu. Biorąc dziś do ręki Ewangelię, tylko ją odczytujemy. Warto jednak uświadomić sobie jak odbierali to Słowo bezpośredni słuchacze. On uczył jak ten, który ma władzę. W Jego wypadku to było nie tylko słowo – to był przekaz mocy, która potrafiła zmienić ludzkie życie. Do Mateusza: pójdź za mną – całkowicie przemieniło jego życie – z celnika stał się Apostołem. Ta moc słów Zbawiciela najbardziej uwidaczniała się w czasie cudów, które ujarzmiały naturę – np. uspokojenie burzy na jeziorze Galilejskim. Jego słowo uspokajało rozpalone ludzkie umysły i emocje : kiedy przeszedł między mieszkańcami Nazaretu, którzy chcieli Go pozbawić życia (Łk 4,30), podczas pojmania w Ogrodzie Oliwnym straż świątyni padła rażona imieniem Bożym wypowiedzianym przez Jezusa (J 18,6). Co musieli odczuć świadkowie wskrzeszenia w Betanii, kiedy Nauczyciel wypowiedział w stronę otwartego grobu: Łazarzu wyjdź na zewnątrz. Dziewczynko wstań powiedziane do córki Jaira. Jego słowo miało moc wskrzeszania i uzdrawiania. Potrafiło przemieniać ludzkie życie: chorych, opętanych, zagubionych. Dziś trudno nam wyobrazić sobie potęgę Jego głosu, na którym skupiała się uwaga słuchaczy. Słuchało Go 5 tys. mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci – skromnie 15 tys. naraz i każdy słyszał Jego głos. Nauczał jasno i prosto używał przykładów z codziennego życia, trafiał do serc słuchaczy. Słuchali Go nawet zapominając  o jedzeniu. Zapraszał, tak jak św. Piotra: Pójdź za Mną! I dziś mówi z wielką mocą zachęcając każdą i każdego z nas: Pójdź za Mną!

Ks. Henryk

Dobra Nowina !
Słowo Ewangelia pochodzi z języka greckiego, gdzie brzmiało: euangelion. To pojęcie określało niewolnika, który w bogatych domach przekazywał ustnie dobre nowiny przyjaciołom, sąsiadom, rodzinie gospodarza. Był zawsze mile widzianym gościem w domu. To pojęcie przeniesione do tradycji chrześcijańskiej stało się synonimem Dobrej Nowiny ogłoszonej światu przez Jezusa Chrystusa. On jest tym niosącym wiarę, nadzieję i miłość każdemu człowiekowi. Ewangelia jest tylko jedna, napisana przez czterech autorów świętych: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Trzy pierwsze są do siebie podobne dlatego nazywamy je synoptycznymi, mimo, że każda ma swój styl i specyficzną narrację. Św. Mateusz – Żyd z pochodzenia patrzy przez pryzmat Starego Testamentu i o Jezusie opowiada swoim Rodakom. Św. Marek – towarzyszący św. Piotrowi opowiada jego wersję wydarzeń. Św. Łukasz spisuje katechezy i naukę o Nauczycielu, którą przekazywał św. Paweł. Wreszcie Apostoł Jan przekazuje nam głęboko przemyślane Jezusowe nauczanie. Wszystkie cztery wersje połączone w całość stanowią nie tylko przekaz nauki Zbawiciela. Są świadectwem dokonanych przez Niego uzdrowień i co najważniejsze dowodem Jego zbawczej męki i chwalebnego zmartwychwstania. Teologia biblijna określa to łacińskim zwrotem: verba et gesta Christi – słowa i czyny Chrystusa. Każdy z Ewangelistów, chociaż inaczej przekazuje to samo tworząc bogactwo Chrystusowej historii zbawienia. W czasie Mszy świętej wsłuchujemy się w Słowa Zbawiciela. Zapadają głęboko w nasze serca i umysły. Chwała Tobie Panie – za te nauki. Chwała Tobie Chryste – za słowa prowadzące nas do zbawienia. Nie tylko w kościele, ale także domu sięgajmy po Ewangelię. Czytajmy starszym, ale także dzieciom, które są godne i spragnione Jezusowego Słowa i błogosławieństwa.

Ks. Henryk

Wychwalajcie !

Każdy z nas ma swoją ulubioną piosenkę, której niejednokrotnie słowa zna na pamięć. Nucimy ulubioną melodię, która czasem już dawno wpadła nam w ucho ale ciągle do niej wracamy, poprawia nam humor, uśmiechamy się słysząc ją wspominamy jakieś wydarzenie z przeszłości. Przysłowie mówi, że „muzyka łagodzi obyczaje”. Jest także formą ubogacającą liturgię. Od wieków śpiew towarzyszył czytaniu Słowa Bożego. Muzyka wypełniała mury świątyń. Kompozytorzy, i nie tylko, prześcigali się w przepięknych formach oddania czci Panu Bogu. To dziedzictwo zobowiązuje również i nas uczestniczących w nabożeństwach. Zaangażowanie w śpiew jest naszym obowiązkiem wynikającym z trzeciego przykazania Bożego. Podkreślało to słowo „nabożnie” zawarte w dawnym pierwszym przykazaniu kościelnym. Śpiew w kościele to nie tylko nasza odpowiedź na usłyszane Słowo Boże, to przede wszystkim uwielbienie Boga – Tego, który stworzył człowieka do radości. Drobną jego formą jest śpiew przed Ewangelią. Słynne: Alleluja – wychwalajcie Jahwe. A w czasie Wielkiego Postu: Chwała Tobie Słowo Boże. Jakże nie wspomnieć w tym miejscu zmarłego niedawno barda Leonarda Cohena i jego słynnej melodii i teksu piosenki „Alleluja”. Tajemny akord kiedyś brzmiał, Pan cieszył się, gdy Dawid grał. Ale muzyki dziś tak nikt nie czuje! Przepiękne słowa   z nutką niepokoju, o to dziś, któremu brakuje ducha radości i chęci uwielbienia Boga swoim śpiewem. Krótkie alleluja – przygotowuje nas do przyjęcia nauk Zbawiciela podanych w Ewangelii. Otwieramy się na to Słowo skierowane do nas – do mnie – i dziękujemy za pouczenia na drogę do zbawienia. Śpiew, zwłaszcza wspólny potrafi nas przemienić, zjednoczyć , wznieść ponad codzienność, ubogacić nasze życie. Byśmy mogli wreszcie, jak prorokuje o tym św. Jan w księdze Apokalipsy zaśpiewać razem, przed tronem Boga, uroczyste Alleluja, wraz z wielkim tłumem zbawionych. Śpiew w kościele przygotowuje nas do tej wielkiej chwili szczęścia z Bogiem, aniołami i świętymi.

Ks. Henryk

Drogą Apostolską.
Nowy Testament to najpierw Ewangelia według relacji 4 Ewangelistów: świętych Mateusza ,Marka, Łukasza i Jana, którzy spisali słowa i czyny Zbawiciela do Jego wniebowstąpienia. Historię Wspólnoty apostolskiej rozpoczyna św. Łukasz opisując Zesłanie Ducha św. w księdze Dziejów Apostolskich. Kolejne rozdziały tej księgi to historia głoszenia Słowa Bożego we wschodniej części morza Śródziemnego. Ewangelia dociera do Rzymu – stolicy ówczesnego świata.
Apostołowie w czasie swoich wędrówek piszą listy do odwiedzonych lub oczekujących ich wizyty gmin chrześcijańskich. Tak powstał cały zbiór listów zawartych w Nowym Testamencie. Jest ich w tej Księdze 21, z czego autorstwa św. Pawła 13, 7 tak zwanych listów apostolskich lub katolickich, oraz list do Hebrajczyków – gdzie nie jest nam znany autor. Listy zawarte w Nowym Testamencie to obraz życia pierwszych chrześcijan ich wiary, radości i smutków. Na takie zwykłe, codzienne dni Apostołowie umacniają ich nauką płynącą z pouczeń, które oni sami usłyszeli i zapamiętali towarzysząc Nauczycielowi z Nazaretu. Święty Paweł pisząc o Jezusie Chrystusie opiera się na wiedzy, którą otrzymał podczas nawrócenia pod Damaszkiem. Było to nie tylko nawrócenie, ale jeszcze bardziej łaska poznania życia Zbawiciela. W swoich listach opowiada o Jezusie w ten sposób jakby był świadkiem naocznym wydarzeń z Jego życia i bezpośrednim słuchaczem Jego nauk. Apostołowie potwierdzają głoszoną przez niego naukę, a potwierdzamy to obdarzając go tytułem Apostoła, mimo że stricte nim nie był. Nie należał do grona Dwunastu. Głoszone przez niego nauki docierały przede wszystkim do tych nowych uczniów, którzy nie byli z pochodzenia Żydami. Otwierał przed nimi nowe horyzonty wiary opartej na zaufaniu do Boga i zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa, złożonej za nas grzeszników na krzyżu. To nowe ujęcie wielokrotnie naraziło go prześladowania żydowskie w gminach, które odwiedzał. Nowy Testament kończy księga Apokalipsy św. Jana – proroctwo o czasach przyszłych.

Ks. Henryk Iwański

Telewizyjne orędzie z okazji

uroczystości Wszystkich Świętych i Dnia Zadusznego

wygłoszone zostanie przez ks. arcybiskupa Wiktora Skworca

na antenie TVP1

w czwartek 31 października o godz. 20:00.

Śpiewał i grał

Urodził się w Betlejem. Był najmłodszym synem Jessego. Wybrany został przez Boga na drugiego z kolei, po Saulu, króla Izraela. Ciekawostka – był rudy. To on przeniósł Arkę Przymierza do Jerozolimy, na wzgórze Syjon. I właśnie prowadzona przez niego procesja Arki dała początek tradycji przypisywania Mu zdolności muzycznych. Przypisuje się Dawidowi autorstwo psalmów zawartych w Starym Testamencie. Śpiewanie psalmów jest do dnia dzisiejszego tradycją liturgii żydowskiej. Śpiewane po hebrajsku są wplatane w czytania podczas nabożeństw w synagogach. Ta tradycja została przez Jezusa, a później przez Apostołów przeniesiona do tradycji chrześcijańskiej.
Starotestamentalna księga zawiera 150 psalmów, przeznaczonych na różne uroczystości i okazje. Najkrótszy jest psalm 117, najdłuższy 119 – czytając można się nauczyć alfabetu hebrajskiego – każda jego zwrotka rozpoczyna się od kolejnej litery hebrajskiej. Psalmy zawsze były pieśniami, którymi śpiewający je chwalili Boga. Śpiew był modlitwą uwielbienia i dziękczynienia. Był radością z obecności łaski Bożej w ludzkim życiu. Śpiew był modlitwą.
I dziś na mszy towarzyszy nam śpiew psalmów ,które są wykonywane jako śpiewy międzylekcyjne, są śpiewane w czasie nabożeństw – zwłaszcza nieszporów niedzielnych. Powinien je prowadzić śpiewak zwany kantorem, często ministrant, w ostateczności ksiądz. Do tego śpiewu włączają się wierni obecni na nabożeństwie powtarzając słowa refrenu między poszczególnymi zwrotkami psalmu. Naszym zadaniem jest zapamiętanie tekstu refrenu i kilkakrotne powtórzenie go. Powtarzanie refrenu jest naszym aktywnym udziałem we mszy św.. Św. Augustyn jest autorem słynnego powiedzenia: kto dobrze śpiewa, ten dwa razy się modli. Obecność na mszy to początek naszego zaangażowania w niedzielne nabożeństwo. Śpiew jest moim aktywnym udziałem w tym spotkaniu z Bogiem. Jest moją odpowiedzią na skierowane do mnie Słowo Boże. To nie my, lecz ja osobiście mam brać udział w tym spotkaniu. A mój głos – słyszalny dla innych jest dowodem mojej obecności na tym spotkaniu.
Modlitwa jest dialogiem. A każda Msza jest platformą dialogu między wiernymi a Bogiem. Nie tylko wsłuchujemy się w Słowo Boże, przyjmujemy Je naszymi umysłami. W czasie Mszy odpowiadamy na to Słowo: obecnością, bo zostaliśmy wezwani, wspólnym śpiewem, którym św. chwalimy Boga, przyjęciem Komunii, kiedy Jego łaska przenika nasze ziemskie istnienie.

Ks. Henryk Iwański

SŁOWO JAHWE.
Pierwszy imię Boga usłyszał Mojżesz. Zostało ono zapisane w księdze Wyjścia, w języku hebrajskim. Słowa w tym języku są zapisywane tylko spółgłoskami. Wyglądało więc w następujący sposób: JHWH. Do dziś jest kłopot z właściwym odczytaniem, jako: JaHWe, lub jak twierdzą inni jako JeHoWa, przy czym ostatnie h jest nieme. Bibliści katoliccy przyjmują wersję Jahwe i tak najczęściej to słowo wypowiadają również i współcześni Żydzi. Słowo Boga Starego Przymierza zostało spisane przez autorów natchnionych i zawarte w Starym Testamencie, który zawiera 46 ksiąg. Najważniejszą częścią jest pierwszych pięć ksiąg zwanych: Tora – czyli Prawo. Ono określa najważniejsze normy życia religijnego, moralnego i społecznego Wspólnoty żydowskiej. W czasach Pana Jezusa uczono się ich na pamięć. W czasie liturgii są odczytywane jako pierwsze czytanie. Współgrają z tekstami ewangelicznymi odczytywanymi w niedzielę. W tekstach starotestamentalnych odczytujemy najczęściej treści mesjańskie odnoszące się do osoby Jezusa Chrystusa. Wyjaśniają nam one zadania i posłannictwo Syna Bożego, który jest Obrazem Ojca. Rozpoczyna się wszystko od słów wypowiedzianych w raju: Jej potomstwo zmiażdży ci /szatanowi/ głowę, a ty zmiażdżysz mu /Jezus/ piętę. Te pierwsze słowa nadziei przewijają się przez cały Stary Testament zapowiadając przyjście Tego, który odnowi życie Ludu Wybranego i da początek Kościołowi. Czytania ze Starego Testamentu wymagają często właściwego zrozumienia tekstu. Dlatego przy czytaniu w domu należy odczytywać przypisy umieszczone na dole strony. W czasie Mszy Św. wyjaśnieniem są najczęściej słowa głoszonego kazania. Cały Stary Testament dzieli się na trzy podstawowe grupy ksiąg: Prawo, Prorocy i pisma historyczne – które opowiadają o wydarzeniach związanych z historią Ludu Wybranego Starego Przymierza, oczekującego przyjścia Mesjasza – Zbawiciela i Odnowiciela.

Ks. Marian Iwański