Jeden Kościół.

W pojęciu jeden Kościół mieszczą się dwa elementy: jedność i jedyność Wspólnoty Chrystusowej. Pierwsze pojęcie podkreśla jedyność wspólnoty, którą powołał Jezus Chrystus. Jedyna i niepowtarzalna powołana do istnienia przez samego Syna Bożego, który został posłany przez samego Boga Ojca. Na wzór wspólnoty Ludu Wybranego, który przez działania zbawcze Mesjasza, stał się Nowym Ludem, zawartego Nowego Przymierza, przez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Kościół ma zachować tę jedność jako znak Bożego pochodzenia. Jest tą jedyną i szczególną Wspólnotą prowadzącą do zjednoczenie z Bogiem, nie tylko tu na ziemi, ale i w chwale niebieskiej.

Zewnętrznymi elementami tworzącymi wspólnotę Kościoła jest jedność wiary oparta na nauczaniu Chrystusa, który jest Słowem Prawdy samego Boga. Ustanowione przez Niego sakramenty święte prowadzą do jedności wspólnoty budując na ziemi Królestwo Boże, a niewidzialna łaska ich działania zbliża do osiągnięcia Królestwa Niebieskiego. To darom prawdy i łaski sprzyja wspólnotowe sprawowanie kultu. Budujemy sami wspólnotę gromadzącą się wokół ołtarza Chrystusa, aby czynić to na Jego pamiątkę. Dzielić i przyjmować Chleb Życia Wiecznego. Ten jeden Kościół, który tworzymy gromadzi się wokół Pasterza – następcy Piotra, jedynego który pewnie prowadzi Owczarnię drogą prawdy.

Jeden Kościół jest czynem jedynego Boga, który objawił się przez Jego Jedynego Syna, dzięki mocy jednego Ducha Pocieszyciela prowadzącego Wspólnotę przez kolejne wieki niejednokrotnie niełatwych czasów.

Jedna Ewangelia, jeden chrzest, jeden Piotr tworzą jedno Ciało, którym jest Kościół, a Głową jest sam Jezus Chrystus. Jedna wiara oparta na nauczaniu apostolskim, wspólne uczestnictwo i korzystanie z sakramentów świętych. Jedyny łańcuch następców św. Piotra strzegą zgody w tej jedynej wspólnocie jaką jest Kościół.

Ks. Henryk

Kościół.
Dobry Bóg otoczył szczególną opieką Naród Żydowski. Oni sami nazwali siebie Narodem Wybranym. Przez całe wieki oczekiwali przyjścia Zbawiciela, który miał przemienić ich los. Kiedy wreszcie się pojawił większość nie zrozumiała Jego przesłania. Ale przemiany nadeszły, przemiany duchowe. Zgromadzeni przez Niego apostołowie i uczniowie stali się zalążkiem ludu nowego przymierza. Powstaje wspólnota zgromadzona wokół Mesjasza, Syna Bożego. On sam wielokrotnie nawiązuje do Ludu Starego Przymierza, do praw i przykazań, które napełnia Bożym Miłosierdziem i głoszoną przez Siebie prawdą Słowa Bożego. Wspólnota zgromadzona przez Chrystusa, staje się dzięki Jego nauce Nowym Ludem, który buduje się siłą ustanowionych przez Niego sakramentów. Wzywa grzeszników, i tych którzy „poginęli” w swoich poszukiwaniach. Wspólnota Kościoła staje się środkiem zbawienia dla wszystkich, którzy chcą iść za Chrystusem. Opiera Tę wspólnotę na fundamencie Apostołów, zwłaszcza św. Piotra, któremu powierza klucze wiązania i rozwiązywania spraw niebieskich i ziemskich. Dziś tę Wspólnotę prowadzi papież przypominając prawdę głoszoną przez Chrystusa. Kościół tworzą wspólnoty lokalne zwane diecezjami, oparte na parafiach, w życiu których wszyscy uczestniczymy. Podstawą jedności jest nieomylność głoszonej przez papieża nauki, która spaja wierzących. Tę jedność umacnia Duch Święty swoimi darami. Wspólnotę Kościoła pojmujemy w trzech wymiarach: wewnętrzna moc wiary i łaski, która pociąga wierzących do spotkania z Bogiem. Siła sakramentów świętych, które pomagają realizować budowanie miłości Królestwa Bożego. I wreszcie porządek prawdy widzialny w urzędach Wspólnoty Kościoła. Te trzy wymiary realizowane w codziennym życiu prowadzą do zbawienia i spotkania z Bogiem.

Ks. Henryk

Duch Święty.

Osoba Ducha Świętego objawia się nam inaczej. Nie postrzegamy Jej tak jak Ojca i Syna. Przez wieki, zwłaszcza w malarstwie, ukazuje się nam: gołębica, płomienie ognia, nawałnica wiatru. Te obrazy przedstawiają nam Ewangeliści przy okazji chrztu Pana w Jordanie, czy w chwili Zesłania Ducha Świętego, opisanej przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich. Są to wydarzenia nowotestamentalne. Księgi Starego Testamentu wspominają Ducha, ale jest to bardziej sprawcza moc Boża, niż Trzecia Osoba Trójcy św. W historii Duch św. objawia się w chwili chrztu Pana Jezusa w Jordanie w łączności z Ojcem i Synem, jako jedność Osób Boskich dla zbawienia świata. Z wypowiedzi Jezusa Chrystusa wynika, że Duch pochodzi od Ojca a został nam udzielony przez Syna. Jest darem ich miłości dla stworzenia ludzkiego. Zbawiciel często nazywa Go obietnicą zesłaną przez Ojca. Pierwszą, która spotkała się z przeogromnym darem Ducha była Maryja, która poczęła z Ducha Świętego. Ona wybrana, Ona napełniona, Ona realizująca ten dar swoim „tak”. Duch św. objawia się nam jako łaska Boga, prawda głoszona przez Kościół, i miłość jednocząca wierzących w drodze do Królestwa Bożego. Szczególną chwilą objawienia i udzielenia się człowiekowi łask Ducha św. jest przyjęcie sakramentu bierzmowania.  Warto przypomnieć te dary i być świadomym ich posiadania, aby je codziennie wykorzystywać. Dar: mądrości, rozumu, umiejętności, rady, męstwa, pobożności i bojaźni Bożej. Każdy z nich ubogaca nas czym innym, uzdalnia do czego innego, rozwija naszą osobowość w inny sposób. Nie da się ich omówić pokrótce. Próbujmy dziennie zwrócić uwagę na jeden z nich. Wykorzystać w konkretnej sytuacji, w jakiej się znajdziemy, gdy będzie nam potrzebny w codzienności życia. Bierzmowanie to dojrzewanie do wiary i apostolstołowania.

Ks. Henryk