Grzechów odpuszczenie.

Ewangelista św. Marek zapisał słowa Nauczyciela przed Jego wniebowstąpieniem: „kto uwierzy i przyjmie chrzest, ten będzie zbawiony” /Mk 16,16/. Te słowa Zbawiciela są nadzieją dla każdego grzesznika. Przez przyjęcie sakramentu chrztu są nam odpuszczone grzechy. To jest warunek osiągnięcia łaski zbawienia. Przez ten sakrament stajemy się dziećmi Bożymi, które jednak czasami upadają i szukają u Boga łaski przebaczenia. On jest zawsze otwarty na nasz żal i skruchę. Syn Boży przez ofiarę na krzyżu wyjednał nam i nadal wyprasza łaskę przebaczenia. Aby ten zbawczy Jego dar był udziałem każdego z nas pozostawił swoim Apostołom „władzę kluczy”, abyśmy mogli przez ich posługę dostąpić Bożego miłosierdzia, gdy upadniemy po chrzcie. Św. Ambroży, tak pisze o tej pasterskiej posłudze: ”uczniowie spełniają, to co Pan uczynił, gdy był na ziemi”. Szafują Bożym Miłosierdziem, abyśmy mogli iść drogą do Boga. Władza odpuszczania grzechów udzielona Apostołom dopełniła się w chwili zesłania Ducha św. Chrystus posługuje się kapłanami sprawującymi sakramenty, aby nie tylko zgładzić nieprawości, ale jeszcze bardziej udzielić usprawiedliwienia dzieciom Bożym. Św. Jan Chryzostom potwierdza swoimi słowami naszą wielką nadzieję sakramentu pokuty: „Bóg potwierdza to co, kapłani czynią na ziemi”. Związane na ziemi i w niebie, rozwiązane na ziemi i w niebie. Piszący te słowa prosi o modlitwę i wstawiennictwo przed Bogiem, aby nigdy nie popełnił błędu w konfesjonale. Aby dostąpić łaski odpuszczenia win, grzesznik okazuje żal i skruchę. To nie tylko stany ducha i przypływ sentymentów w naszym umyśle, to konkretny czyn: przyklęknięcie przy konfesjonale, spotkanie z Bożym Miłosierdziem przez kapłańską posługę.

„Bez odpuszczenia grzechów nie ma życia przyszłego i wiecznego wyzwolenia” – pisze  św. Augustyn.

Ks. Henryk

Świętych obcowanie.

Nie chodzi o żadne dwuznaczne bycie ze sobą. Żaden bal wszystkich Świętych. Tylko wzajemny kontakt osób niezależny od czasu, przestrzeni, czy nawet rzeczywistości. Kontakt nie do pojęcia bez wiary. Wiary, która łączy, wiary która pokonuje ludzką, ziemską rzeczywistość. Wspólnota Kościoła jest tym zgromadzeniem wszystkich rodzajów świętych – tych na ziemi i tych w niebie. Tę wspólnotę łączy i tworzy zbawcze działanie Chrystusa, a umacnia dobro sakramentów świętych. To co Kościół posiada i dzieli przez sprawowanie sakramentów świętych jest wspólne dla tych wszystkich, którzy do Niego należą. Kościół Wschodni ujął to w piękną zasadę: „sancta sancti” – w dowolnym tłumaczeniu: To co święte, dla tych, którzy są święci. Świętych obcowanie jest realizacją tej zasady w naszym codziennym życiu. To bycie  razem realizuje się w czasie Eucharystii – naszej obecności na Mszy Świętej i przyjęciu Komunii św. To Chrystus przez Najświętszy Sakrament łącza nas z tymi, którzy już radują się przed tronem Boga. Msza święta jest tym tajemniczym czasem, który łączy przez sakrament nas z Chrystusem, łączy nas przyjmujących Komunię św., wreszcie łączy nas przez Jego zmartwychwstanie z tymi, którzy przed Bożym tronem wychwalają Pana wieczności.  Wtedy tak bardzo nasza modlitwa, nasza ofiara, nasze cierpienie owocuje dla wszystkich. Jest umocnieniem wszystkich świętych. Nasza modlitwa za zmarłych pomaga im zbliżać się do chwały Wiecznego, po to aby w tej bliskości mogli wstawiać się za nami, którzy ciągle jesteśmy w drodze. Wtedy my pielgrzymujący jesteśmy umacniani ich wstawiennictwem, budując naszą świętość. Dzięki czemu, tak wielu staje się świętymi, z czasem wynoszonymi do chwały ołtarzy. Pięknymi słowami wyraziła to św. Teresa od Dzieciątka Jezus: „Przejdę do nieba, by dobrze czynić na ziemi”.

Ks. Henryk

Kościół Apostolski.

Apostoł, słowo pochodzące z języka greckiego, oznacza wprost – posłany, nie tylko do głoszenia słowa, ale i dodawania świadectwa, które jest dopełnieniem głoszonego słowa. Wybrani przez Jezusa spośród uczniów, zostali posłani, aby przekazać Jego słowo i zaświadczyć o Jego powstaniu z martwych. Chrystus założył Kościół w Apostołach, powołał do życia wspólnotę opartą o Ich świadectwo i przez Nich buduje swój zbawczy plan „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i ja was posyłam”. Nasze zjednoczenie z Kościołem to słuchanie i nauczanie, korzystanie ze zbawczych sakramentów i jednomyślność z Apostołami współczesności. Kościół apostolski to trzy założenia: Pierwsze – zbudowany na fundamencie  Apostołów, wybranych i posłanych przez Chrystusa sług Bożych. Drugie – dzięki Duchowi Świętemu, zachowuje i przekazuje dobry depozyt i zdrowe zasady apostolskie niezniszczalnie i nieomylnie zachowywane w prawdzie Bożej. Trzecie – jest prowadzony przez Apostołów, aż do powrotu Chrystusa. Z czasem ta misja apostolska przeradza się w urząd, nazywany kolegium biskupów, na czele z następcą św. Piotra, dziś zwanym Papieżem. To następstwo, łączące wieki – nazywa się sukcesją. Pięknie opowiada o tej tajemnicy prefacja: „Ty bowiem, wiekuisty Pasterzu, nie opuszczasz swojej owczarni, lecz przez świętych Apostołów otaczasz ją nieustanną opieką, aby kierowali nią ci zwierzchnicy, którym jako namiestnikom swojego Syna zleciłeś władzę pasterską”. Kościół apostolski został posłany do świata. Apostołowie rozproszyli się  po całym znanym ówczesnym świecie, wokół morza Śródziemnego, aby głosić Słowo Boga, przekazane przez Zbawiciela i męczeńską śmiercią potwierdzić nadzieję zmartwychwstania do życia wiecznego.

Ks. Henryk

Kościół powszechny.

Żydzi w czasach Starego Testamentu byli przekonani, że są jedynym Narodem Wybranym przez Boga. Ta forma religii nazywana jest henoteizmem. Reszta świata, którą znali była poza tą wspólnotą, chyba że mężczyzna przyjął znak obrzezania włączając się tym samym do wspólnoty Narodu. Był akceptowany, ale nadal nie był Żydem z pochodzenia, brak mu było drzewa genealogicznego, czym tak bardzo szczycili się Żydzi. Starotestamentalne księgi niejednokrotnie wspominają prorockie zapowiedzi, że Bóg swoją łaską ogarnie wszystkie narody. Nastąpi to jednak w nieokreślonej przyszłości. Jezus Chrystus – Syn Narodu  Żydowskiego zmienia te pojęcia wprowadzając pojęcie zbawienia powszechnego. On odkupił wszystkich, dzięki działaniu Ducha Świętego. Wprowadza pojęcie otwartości Wspólnoty, bez jakichkolwiek podziałów, co jeszcze bardziej podkreślają Apostołowie, a w szczególności św. Paweł. Kościół jest uniwersalny dla wszystkich, którzy zaakceptują prawdy głoszone przez Jezusa Chrystusa. Do tej jedności niewiele brakuje naszym braciom prawosławnym. Łączy nas Eucharystia, w której my możemy w pełni uczestniczyć. Wspólnota ewangelicko-augsburgska, razem z nami pochyla się głęboko nad Słowem Bożym zawartym w Piśmie Św. Bracia Muzułmanie zachowują wiarę Abrahama, czczą Jedynego i Miłosiernego Boga, który będzie sądzić ludzi. Otwartość Kościoła w dzisiejszych czasach to na pierwszym miejscu szukanie zagubionych owiec, które poginęły z Pańskiej Owczarni. Wielkim wezwaniem Kościoła powszechnego są misje. Głoszenie prawdy tam, gdzie jej w ogóle nie słyszano. Tam, gdzie jest bardzo mało znana, lub zapomniana. Ciągle aktualne są słowa Pana: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” /Mt 28,18/.  Wszystkie, te znane i te jeszcze nie poznane.

Ks. Henryk