Wstąpił na niebiosa.

Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa rozpoczęło się od chwili Wcielenia, czyli narodzin w Betlejem. Bóg stał się człowiekiem. W momencie wniebowstąpienia pierwszy Człowiek wstępuje do nieba. Dla Chrystusa kończy się czas człowieczeństwa ziemskiego. Wraca do Ojca, łączy się z tajemnicą Trójcy Przenajświętszej. Jego człowieczeństwo ma nowy wymiar – wieczny. Jest to pełen chwały powrót do nieba, po spełnieniu ziemskiego posłannictwa, jakim było wybawienie rodziny ludzkiej z niewoli grzechu. Jest to kolejny etap życia dla każdego  z nas, początek wieczności po ziemskiej wędrówce. Już nie na ziemi, ale z Bogiem w Jego wiecznej chwale. Tym samym dla Jezusa następuje triumfalne wywyższenie do chwały niebios, aby zasiąść po prawicy Boga. Z ewangelicznych relacji wynika, że świadkowie oglądali wstąpienie Jezusa do nieba. Na ich uniósł się do nieba. I tu zamazują się szczegóły. Nie znamy dokładnie miejsca wniebowstąpienia Pana. Tradycja widzi je u podnóża góry Oliwnej. Przewodnicy pokazują niewielką kapliczkę, której kopuła nie jest sklepiona, Na jej posadzce pokazują ślady stóp  Pana, który z tego miejsca miał się unieść do nieba. Inna wersja prowadzi Apostołów do Galilei na bliżej nieokreśloną górę. Ta wędrówka pełna była wątpliwości. Apostołowie usłyszeli ostatnie polecenia: Idźcie i nauczajcie. Jestem z Wami, aż do skończenia świata. Po tej rozmowie został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy. Zapowiedział zesłanie  obietnicy Ojca. Przed swoim odejściem błogosławił uczniów. Przez swoje wniebowstąpienie staje się Głową wszystkiego, a Kościół staje się Jego Ciałem. Otwarł niebo dla ocalenia ludzkości. Dla nas jednak ta chwila dopiero nastąpi. Ona jest tajemnicą Boga, który jest Panem czasu i wieczności. Sam Jezus wchodzi do niebieskiego panowania Ojca, aby stamtąd powrócić w chwale dla naszego zbawienia.

Ks. Henryk

Zmartwychwstał.

Pierwsze relacje  o powstaniu z martwych Pana Jezusa zapisane w Ewangelii wg św. Marka są pełne zaskoczenia i niedowierzania w to co się stało. Kobiety, które przyszły na trzeci dzień z rana do grobu, by dopełnić obrzędów pogrzebowych Nauczyciela uciekły od grobu zdumione i zaskoczone. Zaniemówiły ze strachu. Nie pomogła nawet pomoc Anioła próbującego wyjaśnić zaistniałą sytuację. My po 2000 lat przyzwyczailiśmy się do tego faktu, przyjmujemy go do wiadomości, jeśli chodzi o Pana Jezusa. Gorzej, gdy przychodzi na samym zaakceptować to przyszłe wydarzenie naszego życia. Z niepokojem pytamy: jak to będzie, kiedy to będzie, jacy my wtedy będziemy? Jek powiedział św. Tomasz: Panie nie wiemy …? Pusty grób, leżące płótna, brak Ciała, obecność Aniołów przygotowują uczniów do spotkania z nową rzeczywistością obecności Mistrza w ich życiu. Oni sami przez kolejne spotkania potwierdzają rzeczywistość tej tajemnicy w ich życiu. Dociera do nich, że mają do czynienia z radykalnym przeobrażeniem Pana. On pojawia się w szczelnie zamkniętych pomieszczeniach, ukazuje się przed ich oczami w zaskakujących momentach, je wraz z nimi posiłek, wielu Go nie rozpoznaje: w drodze do Emaus, Maria widzi Ogrodnika. Jego Ciało nie jest ograniczone czasem i przestrzenią. Uobecnia się na swój sposób, gdzie i kiedy chce. Formy Jego obecności zaskakują. Jest to początek przemiany  świata.  Zmartwychwstanie cielesne, jest dla nas ciągle niewyobrażalne. Ta rzeczywistość nie jest powrotem do poprzedniego stanu. I co ważne nie jest też tylko i wyłącznie prywatnym losem Pana Jezusa. Jest jak podkreśla to Apostoł pierworodnym wśród umarłych. Pierwszym spośród żyjących, który przeszedł przez śmierć do nowego życia. ON jest pierwszy. My za Jego przykładem też pójdziemy tą drogą. Drogą nadziei ku wieczności, którą przeznaczył dla każdego z nas.

Ks. Henryk

Zstąpił do piekieł.

Niebo i piekło. Rzeczy ostateczne, które Pan Bóg stawia przed człowiekiem pozostawiając mu wybór, który potwierdzamy swoim ziemskim życiem, naszym postępowaniem. Dlaczego więc Jezus – Bóg i Człowiek zstępuje do piekieł, jakie tam ma zadanie do wypełnienia. Zbawiciel tam zstępujący i wydobywa z tej otchłani nicości dusze, które tam przybyły i przebywały przed jego śmiercią i zmartwychwstaniem. Ten, który pokonał śmierć wydobywa z krainy zmarłych dusze, które tam oczekiwały (od wypędzenia z Raju) Jego dzieła zbawienia. O tej zadziwiającej chwili przepięknie opowiada autor homilii na Wielką Sobotę: „Co się stało? Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka bo Król zasnął. Ziemia się przelękła i zamilkła. Bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a obudził tych, którzy spali od wieków. Bóg umarł w ciele, a poruszył Otchłań. Idzie, aby odnaleźć … zagubioną owieczkę”. Żydzi nazywali ten stan: krainą śmierci, Otchłanią, po hebrajsku Szeolem. Grecy używali słowa Hades. Obrazuje to przypowieść o bogaczu i Łazarzu – gzie Łazarz znalazł się na łonie Abrahama a bogaczu w Otchłani, który stracił nadzieję. To miejsce, gdzie przebywający nie mają możliwości oglądania Boga. Po śmierci Pana jak opisują to Ewangelie otwarły się groby sprawiedliwych i ukazały się mieszkańcom Jerozolimy ciała Świętych, którzy Go poprzedzili w śmierci. Ikonografia prawosławna ukazuje Zmartwychwstałego, jako Tego, który sprawiedliwych wyzwala z grobów. Artyści katoliccy ukazują Pana, jako zwycięzcę śmierci podnoszącego rękę w górę. W otchłani piekielnej Chrystus głosi Dobrą Nowinę uwięzionym duchom, zapowiada szczęśliwą wieczność. A i nas żyjących wyzwala z „piekieł” świata, słabości i braku nadziei.

Ks. Henryk

Pogrzebion.

Zacny członek Wysokiej Rady – Józef z Arymatei – człowiek dobry i sprawiedliwy, obrońca Jezusa przed Tym gremium żydowskim udał się do Piłata, aby pozwolił zdjąć z krzyża ciało Pana Jezusa. Tylko dzięki decyzji Namiestnika, można było to zrobić. Tak ciała skazańców, miały być postrachem dla mieszkańców Jerozolimy. Tenże Józef musiał być zamożnym człowiekiem skoro miał już dla siebie przygotowany grób i zwolennikiem Jezusa, ponieważ bez wahania oddał go Jezusowi. Ponieważ już świtał poranek szabatu, wszystko musiało się odbyć szybko. Przyjaciele z ramion Matki przenieśli ciało w okolice grobu, owinęli je w płótno i złożyli w grobie zataczając przed jego wejście duży okrągły kamień. Przygotowanie Ciała do pochówku i same obrzędy pogrzebowe odłożono na czas po święcie Paschy. Nastała cisza, nie dla wszystkich świąteczna! Wystarczy wyobrazić sobie Matkę! Praktyczne kobiety jednak zaczęły przygotowywać się do ceremonii pogrzebowych, aby zaraz po szabacie dopełnić  obowiązków wobec Ciała Nauczyciela. Nakazywały to zwyczaje żydowskie, które jednak nakładały na spełniających te obowiązki kilkudniową nieczystość /obmycia i pozostanie w domu/. Dlatego obrzędy pogrzebowe odbywały się w tym samym dniu. Zadrżała starszyzna żydowska. Przestraszeni udali się do Piłata ze swoimi wątpliwościami. „On zapowiedział, że po trzech dniach powstanie”. Każ zabezpieczyć grób żołnierzami, aby nikt Go nie wykradł. Piłat spełnia ich prośbę. Grób jest zapieczętowany i pod strażą pretorianów rzymskich. Na trzeci dzień oszustwo poszło w świat. Dobrzy ludzie jednak nie zapomnieli. Przez święta coraz bardziej przypominali sobie Jego słowa, zapowiedzi, proroctwa. Już wczesnym rankiem kobiety, w niemałej grupie podążyły skoro świt w stronę grobu, aby spełnić ostatnią posługę wobec ciała Nauczyciela. I stało się.

Ks. Henryk

Umarł.

Po trzech godzinach konania Skazaniec umiera na krzyżu dusząc się, ponieważ nie ma siły nabrać powietrza w płuca. Wiszący na gwoździach nie  potrafi odetchnąć. Do końca świadomy, aż wreszcie słyszymy: Wykonało się. Czas konania to ciągły czas kontaktu z tymi, którzy stali pod krzyżem. Pełne trwogi i niepokoju: Eli, Eli lemma sabahtani. Boże mój, czemuś Mnie opuścił! Początek psalmu 22, którego recytację przerywa uczony w Piśmie: Eliasza woła! Nie pozwolił Jezusowi na dalsze przypomnienie treści psalmu, opowiadającego o Jego cierpieniu. Spełniają się proroctwa Starego Testamentu. Wzruszająca rozmowa z Matką i uczniem, która uświadamia nam nasze szczególne związanie z Maryją. Ofiara złożona Ojcu: w Twoje ręce oddaję Ducha mego. Całkowite oddanie się za nas Bogu Ojcu. Wszystkie te słowa rozlegały się w ciemności i mroku, który ogarnął ziemię w czasie Jego konania. Ta męka zrobiła na obecnych niesamowite wrażenie skoro nawet setnik rzymski przyznaje, że Ten człowiek jest Synem Bożym. Zasłona starotestamentalnej świątyni rozdziera się na dwoje, oznajmiając czas nowej ofiary. Wreszcie włócznia żołnierza przebija bok i serce Zbawiciela, z którego wypływają krew i woda – symbole Nowej  Ofiary, złożonej  za nas grzeszników. I cisza, cisza, cisza. Zdumione oczy i serca wpatrują się w Tego, który oddał za nas życie. Ciało zostaje zdjęte z krzyża i złożone w ramiona współcierpiącej Matki. Scena, którą tak cudownie oddał Michał Anioł w swojej rzeźbie. Matka przytulająca Syna–Zbawiciela świata. Matka przytulająca nas grzeszników. Wypełniły się starostestamentalne proroctwa, o Baranku, którego kości nie będą łamane. Z księgi proroka Zachariasza o boleści nad cierpieniem, tego którego przebili. Jego śmierć jest naszą nadzieją. Ta ostatnia chwila naszego ziemskiego życia, staje się początkiem wiecznego spotkania  z Bogiem.

Ks. Henryk

Ukrzyżowan.

Kara ukrzyżowania była jedną z najsurowszych kar stosowanych przez Rzymian. Było to nie tylko pozbawienie życia skazańca, to była hańba, ponieważ tę karę stosowano tylko wobec niewolników. Ludziom wolnym wymierzano inne kary, nie związane z tak okropnym cierpieniem i hańbą. Znane były różne formy krzyża. Belki były łączone jak litera T,  X, czy jako krzyż. Tradycja podaje, że św. Piotr zakończył życie na odwróconym krzyżu, nie czując się godnym umierać jak Nauczyciel. Badania historyczne wskazują, że Zbawiciel oddał życie na krzyżu w formie litery T. Po zadanych wcześniej cierpieniach, nie byłby w stanie ponieść całego krzyża na Golgotę, /waga dochodziła do 80 kg/, droga miała koło 1200 metrów. Niósł na początku samą belkę poprzeczną, i to wydało się żołnierzom za dużo, dlatego postanowili zmusić do niesienia ciężaru Szymona z Cyreny. Skazaniec niósł belkę przywiązaną do prawej ręki i lewej nogi, co bardzo krępowało ruchy i powodowało upadki. Kara musiała zostać wykonana zgodnie z rozkazem i tego pilnowali żołnierze. Wyroki śmierci musiały zostać wykonane poza miastem. I tym miejscem poza murami Jerozolimy było wzgórze Golgoty. W skale były wiercone dziury, w których tkwiły pionowe pale, na których osadzano belki poprzeczne. Skazaniec nie mógł być ubrany. O jego dobre ubranie losy rzucali żołnierze. Szata Jezusa była tkana w całości – musiała mieć wartość. Jezus został do krzyża przybity gwoździami, łotrzy przywiązani sznurami. Gwoździe zostały wbite powyżej nadgarstków, do belki poprzecznej. Tę wciągano do góry i przybijano nogi, nie wiemy, czy razem, czy osobno. Pretorianie robili to szybko i z wprawą. Dla nich było to wykonanie rozkazu, zależało im na czasie. Musieli być świadkami śmierci. Dlatego dla pewności przebicie włócznią serca Pana Jezusa. Zbawiciel umarł na krzyżu dla naszego zbawienia.

Ks. Henryk

Umęczon.

Wszystko stało się w ciągu dwóch dni. Czwartek po południu i piątek do południa. Tylko człowiek człowiekowi potrafi zgotować taki los. Dziś grzesznik Zbawicielowi przez grzech. Jezus był świadom co się stanie. Przypomina nam o tym modlitwa w Ogrójcu, trwoga naznaczona krwawym potem. Pożegnanie Judasza w czasie ostatniej Wieczerzy. Jego zdrada i szyderczy pocałunek w ogrodzie Oliwnym. Potem całonocne przesłuchanie przed Wysoką Radą. Po nieprzespanej nocy przesłuchanie w pretorium przed Piłatem. Uwłaczająca wizyta u Heroda. Zaparcie się Piotra na placu wojskowej twierdzy. Odrzucenie przez własny naród, który wybiera Barabasza zamiast Zbawiciela. Piłat urzędował od wczesnych godzin rannych. Mimo czterokrotnej  chęci uwolnienia Jezusa, ulega presji podburzonego tłumu. Najpierw decyduje o ubiczowaniu. Już sama taka kara była śmiercionośna. Żołnierze uderzali, ile chcieli. Wolno im było zabić, albo według rozkazu oszczędzać. Rzymski bicz – flagrum – był potwornym narzędziem. Na końcu rzemieni mocowano ołowiane kulki, w których zatopione były stalowe haczyki. Jak wyglądało ciało Skazańca!!! Biło dwóch żołnierzy, prawo i lewo ręczny, z dołu i z góry. Szczegóły tej męczarni potwierdza całun turyński. Korona cierniowa na głowie była dodatkowym wymysłem żołnierzy. Kolce były twarde jak gwoździe. Pretorianie rzymscy – to była jednostka specjalna, wybrani z wybranych, nie znający strachu i litości. Wbrew prawu Piłat decyduje o kolejnej karze dla Skazańca. Tłum chce śmierci i aby spełnić oczekiwania społeczne, podejmuje decyzję o ukrzyżowaniu. Na taką karę mógł zostać skazany niewolnik. To kolejne upokorzenie dla Jezusa. Odprowadzenie na miejsce straceń, to kolejne poniżenie. Ulicami miasta, gdzie obojętne spojrzenia i urągające słowa poniżały. Trzy godziny konania. I na zakończenie niesamowite słowa dowódcy kohorty rzymskich żołnierzy: „Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym.”

Ks. Henryk

Narodził się z Maryi Panny.

Jest takie przepiękne słowo w języku polskim: BOGURODZICA. Nasi pradziadowie jak głosi tradycja wyśpiewali je już po Grunwaldem i był to dla nich hymn narodowy, z którym się utożsamiali jako wspólnota. To Maryja ich jednoczyła we wspólnym działaniu. Z Nią czuli się mocni i zwarci w szeregu. Ona Bogu/rodzica, jednoczy nas w trudnych chwilach również i dzisiaj. Jest Matką Syna Bożego, naszego Zbawiciela. Jej tytuły: Matka Boża, Dziewicza Matka zawsze fascynowały wierzących i niepokoiła wątpiących. Jej powołanie nie umniejsza Bóstwu Jezusa, Jego pełnemu człowieczeństwu, ale jest Jej wywyższeniem. To Ona, istota w pełni ludzka, zaakceptowała łaskę Bożą, aby Syn Ojca niebieskiego, mógł nas odkupić. Przez swoje niepokalane poczęcie, wolna od grzechu, mogła powiedzieć Panu Bogu „tak”. Bóg Ją wybrał, a Ona wyrażając zgodę sama siebie uświęca posłuszna woli Bożej. Tak pięknie nazywa Ją święta Elżbieta:”Matka  mojego Pana”. To spotkanie Jezusa i świętego Jana Chrzciciela miało w sobie tyle radości i nadziei. Uroczystości Zwiastowania i Bożego Narodzenia niosą ludzkości siłę wynoszącą człowieczeństwo do godności dzieci Bożych. Z łaską Bożą w sercu, jesteśmy tak bardzo blisko Jezusa Chrystusa. Dziewicze poczęcie to dzieło Boże. Dar dla Kobiety, która  otworzyła swoje czyste serce na Jego wolę.  W dziewiczym macierzyństwie mógł przyjść na świat Syn Boży. Przy tej tajemnicy wysiada ludzka logika. Ciekawy wszystkiego „świat” jest zdziwiony dziewiczym poczęciem. Nie chce tego przyjąć. Trudno jest te prawdy zaakceptować bez wiary w moc Bożą. Chciałby to rozwiązać po swojemu –ale to jest niemożliwe, bez światła Ducha Świętego w tajemnicy poczęcia. Przez narodziny Syn Boży jest pierworodnym między wielu braćmi a Maryja jest naszą duchową Matką, co potwierdził Zbawiciel słowami wypowiedzianymi z wysokości krzyża.

Ks. Henryk

Poczęty z Ducha św.

Nie dziwmy się św. Józefowi – mężowi sprawiedliwemu, który dowiedział się o stanie Maryji. Anioł Pański wytłumaczył Mu ten cud, który stał się udziałem  Jego życia. Będzie oblubieńcem Maryji i opiekunem Syna, któremu nada imię Jezus. Ona jest jedyną dziewiczą Matką. Przez działanie Ducha Świętego w Maryji macierzyństwo i dziewictwo występują obok siebie. Spełniają się tym samym proroctwa starotestamentalne zapisane u Izajasza. Sam Bóg swoją mocą osłania Maryję, w tajemnicy Jej poczęcia. Wybrał Ją Stwórca i wyznaczył do tego zadania. Przez Jej niepokalane poczęcie i osobistą świętość została włączona do Bożego planu zbawienia. Swoim „tak” dała początek Zbawicielowi Świata przyjmując łaskę Ducha świętego. Stała się tym samym Współodkupicielką. Jako człowiek włączyła się w Boży zamysł zbawienia każdego człowieka. Dzięki Niej Odwieczny Bóg zaczął istnieć w czasie. Przez cud poczęcia z Ducha Świętego Syn Boży przybiera ludzką postać ciągle będąc w łączności z Bogiem Ojcem. Bóg w Trójcy Świętej „udziela się” stworzeniu przez łaskę Ducha Świętego. Jezus Chrystus jest „nowym stworzeniem”, przez Którego każdy z nas ma szansę, tek jak On budowania wokół siebie nowego świata Tajemnica poczęcia z Ducha Świętego jest wydarzeniem, które zmieniło i nadal zmienia świat. Przez nie Syn Boży stał się Człowiekiem, aby każdy człowiek mógł spotkać się z Bogiem. Dla nas ten cud poczęcia ma miejsce i początek w każdym sakramencie. Otwieramy się najpierw na realizację Bożego planu w sakramencie pokuty. Duch św. przez dary mądrości, rozumu, rady, pobożności uzdalnia do pojednania się z Bogiem, przyjęcia Jego miłosierdzia. To jest nasze „tak” – dla czystej duszy, bez grzechu. Potem przez przyjęcie Najświętszego Sakramentu, przyjmujemy Chrystusa i stajemy się w pełni Dziećmi Bożymi.

Ks. Henryk