Drodzy Diecezjanie, Bracia i Siostry, Kochane Rodziny!

I. Wprowadzenie.

Przed nami Wielkanoc, szczyt całego roku liturgicznego, największe i najważniejsze święta naszej chrześcijańskiej wiary. Ze względu na wprowadzone ograniczenia, liturgia Wielkiego Tygodnia i świąt Zmartwychwstania Pańskiego będzie celebrowana w katedrach i kościołach bez obecności wiernych. Duchowe uczestnictwo w tych ceremoniach będzie jednak możliwe w naszych domowych wspólnotach dzięki rozmaitym formom transmisji. Zachęcam więc wszystkich diecezjan do przeżywania tajemnicy paschalnej Jezusa Chrystusa za pośrednictwem mediów. Ta nietypowa forma religijnego zaangażowania nie zmienia ani istoty, ani treści obchodów Triduum Paschalnego i Wielkiej Nocy. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do świętowania zwycięstwa Pana Jezusa nad grzechem i śmiercią.
W swej głębokiej treści, Święta Wielkanocne każdemu z nas stwarzają możliwość doświadczenia osobistego spotkania ze Zmartwychwstałym Panem, Dawcą miłości i pokoju. W paschalnych obchodach przeprowadza nas niczym nowy Mojżesz przez pustynię, która w okresie szerzącej się pandemii nabrała wyjątkowej symboliki. Także naszym udziałem obecnie stało się doświadczenie pustki, zagrożenia, lęku, a nawet cierpienia i śmierci. Towarzyszy nam również osamotnienie, wynikające z konieczności ograniczenia relacji z szeroką pojętą rodziną, przyjaciółmi i znajomymi. W takim czasie właśnie Zmartwychwstały Pan wychodzi nam na spotkanie z pozdrowieniem pełnym nadziei: „Pokój wam!” (J 20,19), „Nie bójcie się!” (Mt 28,10) W tych słowach odkrywamy motywację do wewnętrznej przemiany i wspólnych działań zmierzających do pokonania zagrożeń związanych z epidemią.
Zgodnie z tym, co już wcześniej Wam przekazałem, część liturgicznych obrzędów Triduum Paschalnego zostanie uproszczona lub ograniczona. Najważniejsza jest jednak Eucharystia – wielka tajemnica wiary. Podobnie jak uczniowie wędrujący do Emaus, Zmartwychwstałego Pana poznajemy po/przy łamaniu chleba (por. Łk 24,30–31). W tym kontekście uczestnictwo w Mszy św. staje się naszą powinnością. Zachęcam Was do odpowiedniego przygotowania się do udziału w Mszy św. transmitowanej za pośrednictwem mediów. Niechaj przygotowanie to ma charakter wspólnotowy, rodzinny, w gronie osób najbliższych. Zatroszczcie się razem zarówno o zewnętrzne, jak i wewnętrzne wyciszenie; wzbudźcie intencje Waszej modlitwy oraz doskonały akt żalu na początku Eucharystii. Otwórzcie Wasze serca na działanie słowa Bożego i przyjęcie owoców duchowej Komunii z Jezusem Chrystusem. Pamiętajcie o możliwości duchowej Komunii z Chrystusem za każdym razem, kiedy z odpowiednio usposobionym sercem, będziecie uczestniczyli w Mszach św. transmitowanych.
Sprawując razem z Biskupami Pomocniczymi liturgię Wielkiego Tygodnia i Wielkanocy w naszej katowickiej archikatedrze, będę się modlił za całą wspólnotę naszego lokalnego Kościoła, za wszystkie rodziny, duchowieństwo i osoby życia konsekrowanego, szczególnie zaś za braci i siostry dotkniętych osamotnieniem, cierpieniem i chorobą. Pragnę się za Wami wstawiać w modlitwie i udzielić pasterskiego błogosławieństwa na dni przed nami, na ciągle jeszcze nieprzewidywalną przyszłość.
Przed nami Wielki Tydzień. Wierzymy, że w pasji Chrystusa wyraża się nie tylko zwycięska moc krzyża nad śmiercią i grzechem, ale przede wszystkim wypływa z niej nieskończona miłość do każdego człowieka; miłość, dzięki której nasz Pan wyprowadza dobro z trudnych, życiowych sytuacji. Uznając Bożą miłość wyrażoną w Chrystusowej męce i śmierci, zachęcam każdego z Was do pojednania się Bogiem poprzez akt żalu doskonałego. W tej wyjątkowej sytuacji zastępuje on sakrament pokuty. Osobiste grzechy wyznamy w spowiedzi w późniejszym czasie; wtedy, kiedy tylko będzie to możliwe. Proszę Was i wzywam do pojednania się z bliźnimi, z wszystkimi bez wyjątku, aby pokój Chrystusa Zmartwychwstałego zamieszkał w Waszych sercach. Pamiętajmy, że miłosierdzie i przebaczenie prowadzi do radości, ukojenia i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia! (por. MV 2).

II. Duszpasterskie impulsy:

1. na Wielki Czwartek
W Wielki Czwartek wspominamy i przeżywamy ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. Przeczytajcie w swoich rodzinach fragment Ewangelii opisujący ustanowienie Eucharystii (np. Łk 22,7–23) Zachęcam Was do uczestniczenia w Mszy św. Wieczerzy Pańskiej dzięki zaplanowanym transmisjom. Pamiętajcie o możliwości Komunii duchowej.
W liturgii tego dnia rezygnujemy z tradycyjnego obrzędu obmycia nóg. Ten gest upamiętnia postawę Pana Jezusa, który podczas Ostatniej Wieczerzy umywał stopy Apostołom. W ten sposób potwierdził, że prawdziwa miłość realizuje się w służbie bez granic. Obrzęd umycia nóg pociąga za sobą logikę daru z siebie, który doprowadził Chrystusa do przyjęcia największych cierpień i śmierci. Zapraszam każdego z Was do podjęcia w tym dniu uczynków miłosierdzia, które są dziełami miłości, przez które przychodzimy z pomocą naszemu bliźniemu w potrzebach jego ciała i duszy (KKK 2447). Postarajmy się o drobne „dzieło miłości” wobec osób najbliższych.
Spróbujcie znaleźć kilka minut ciszy, aby podziękować za eucharystyczną obecność Pana Jezusa. W tym dniu proszę was o modlitwę za kapłanów oraz w intencji nowych powołań do służby Bożej w Kościele. Proszę o szczególną modlitwę wspierającą odpowiedzialną i teraz bardzo trudną posługę kapelanów szpitalnych. Pamiętajcie o waszych duszpasterzach i o alumnach Seminarium, pochodzących z waszych parafialnych wspólnot. Jeśli macie do dyspozycji ich numer telefonu czy adres mailowy, to może warto przesłać im krótki sygnał- znak wsparcia i modlitwy.

2. na Wielki Piątek
Wielki Piątek niech będzie dniem ciszy. To dzień postu ścisłego i wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych. Ofiarujmy to wyrzeczenie w intencji ustania pandemii. Warto w tym dniu znaleźć czas, aby przed krzyżem przeprowadzić rachunek sumienia, tym bardziej, że nie będziemy mogli skorzystać z tradycyjnej spowiedzi. Jeśli to możliwe, odprawcie wspólnie Drogę Krzyżową. Modlitwę przy stacjach może podać każdy z domowników, mówiąc o co prosi Pana. Możecie także wspólnie odmówić Litanię do Najświętszego Serca Jezusowego, kończąc każde wezwanie słowami: „Przebite Serce Jezusa, zmiłuj się nad nami”. Modlitwa ta stanie się dobrą okazją do adoracji krzyża w waszych domach. Ustawcie więc krzyż na odpowiednio przygotowanym stole, zapalcie przy nim świecę. Niech każdy z domowników odda cześć temu krzyżowi, a stół niech stanie się znakiem Waszej wzajemnej miłości i pokoju. Pojednajcie się z waszymi bliskimi, z każdym.
Zachęcam również do przeżycia wielkopiątkowej liturgii za pośrednictwem transmisji, w tym do modlitewnej jedności z papieżem Franciszkiem, podczas prowadzonego przez niego nabożeństwa Drogi Krzyżowej na Watykanie.

3. na Wielką Sobotę

Przypominam, że w tym dniu w naszych parafialnych kościołach nie będzie błogosławienia pokarmów na stół wielkanocny. Proponuję, aby w tym roku wrócić do starożytnej tradycji wzajemnego błogosławienia siebie w domach. Niech rodzice uczynią znak krzyża na czołach dzieci i odwrotnie, niech ten sam gest uczynią wobec siebie małżonkowie. Przypomnijcie sobie przyjęty chrzest, przez który zostaliśmy włączeni w śmierć Chrystusa i w Jego Zmartwychwstanie. Może warto z dziećmi przejrzeć fotografie z chrztu św. Liturgia chrzcielna jest bowiem bardzo ważnym elementem liturgii Wigilii Paschalnej. Proszę Was też o wspólne, rodzinne odmówienie w tym dniu, najlepiej przy zapalonej świecy – paschale, wyznania wiary, tej modlitwy, którą odmawiamy podczas niedzielnej Eucharystii (Credo). Wypowiadając słowa „i zmartwychwstał dnia trzeciego, jak oznajmia Pismo”, zatrzymajcie się na chwilę ciszy, przyklęknijcie, rozważając tę prawdę, która stanowi centrum naszego chrześcijańskiego życia.
Zachęcam także do skorzystania z telewizyjnych, radiowych lub internetowych transmisji liturgii Wigilii Paschalnej, aby możliwie jak najgłębiej przeżyć Misterium Paschalne. Pamiętajcie o możliwości Komunii duchowej, poprzedzając ją zawsze wzbudzeniem doskonałego żalu. Odśpiewajcie wspólnie w rodzinie radosne paschalne „Alleluja”.

4. na uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego

Zachęcam Was do wspólnej modlitwy przed bardziej uroczystym niż zwykle śniadaniem w Niedzielę Wielkanocną. Zachęcam do pobłogosławienia pokarmów, przygotowanych na stole do spożycia. Jeśli to możliwe, modlitwę błogosławieństwa niech poprowadzi ojciec jako głowa rodziny. Możecie skorzystać z obrzędu, udostępnionego już na internetowej stronie archidiecezji lub parafii. W modlitwie przy wielkanocnym stole o pamiętajcie wszystkich, którzy w tych trudnych okolicznościach niosą pomoc, narażając swoje własne życie. Pamiętajcie o ofiarach panującej pandemii, powierzajcie ich miłosierdziu Pana, który jest Życiem i Zmartwychwstaniem.
Zachęcam Was do rodzinnego uczestniczenia w Mszy św. wielkanocnej za pośrednictwem mediów. W południe przyjmijmy w miarę możliwości papieskie błogosławieństwo Urbi et Orbi („Miastu i Światu”). W tym dniu przekażcie Waszym bliskim życzenia wielkanocne telefonicznie lub mailowo. Wedle możliwości przesyłajmy sobie pozdrowienia świąteczne – nieraz w bardzo pomysłowych formach – za pośrednictwem innych komunikatorów. Publikujmy je w mediach społecznościowych. Niech całą wirtualną rzeczywistość wypełni ta radosna wieść: „Jezus żyje! Pan prawdziwie zmartwychwstał! Alleluja!”. Pozdrawiajmy się paschalnym pozdrowieniem: Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie zmartwychwstał!

Bracia i Siostry! Drodzy Diecezjanie!
Jako pasterz archidiecezji katowickiej zapewniam Was o duchowej bliskości. Jestem z Wami w darze wstawienniczej modlitwy. Kiedy będę przewodniczył liturgii Triduum Paschalnego i Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego w katedrze, zawsze będę pamiętał o Was i o Waszych intencjach. Na koniec tego listu, zwracam się do Was słowami prośby wypowiadanej w czasie liturgii Mszy Krzyżma św. w Wielki Czwartek: „Módlcie się także za mnie, abym wiernie wypełniał urząd apostolski, który został mnie niegodnemu powierzony i wśród was był żywym wizerunkiem Chrystusa-Kapłana, Dobrego Pasterza, Nauczyciela i sługi wszystkich”.
Nie ukrywam, że w ostatnich tygodniach – w związku z zaistniałą sytuacją zewnętrzną – mając na uwadze zdrowie wszystkich i wspólne dobro, musiałem podjąć szereg decyzji. Były to bez wątpienia najtrudniejsze w mojej dotychczasowej biskupiej posłudze. Żyję jednak nadzieją, że zaistniałe zagrożenie osłabnie, wygaśnie, a my dzięki Bożej Opatrzności i wysiłkowi wielu osób i środowisk, będziemy mogli powrócić nie tylko do codziennych zadań, ale także do wspólnego wychwalania Pana w naszych parafialnych, jakże pięknych wieczernikach – kościołach, za którymi tęsknimy!
Pozdrawiam Was serdecznie, kreślę znak krzyża na Waszych czołach i z serca błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

+Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki

Idźcie.

Dla niektórych to wreszcie znak i możliwość powrotu do domu, do zajęć. Dla innych moment rozpoczęcia dzieła apostolskiego. Część będzie niepocieszona, że musi opuścić święte miejsce, gdzie spotykają się z Panem Bogiem, ze świątynią, miejscem szczególnym w każdej Parafii. Te ostatnie słowa kapłana na zakończenie Mszy św. są poleceniem, wyznaczeniem zadań do wypełnienia, zachętą do apostolskiej działalności w środowisku domowym, zawodowym, czy szkolnym. Idźcie – to słowo zachęty do aktywności w głoszeniu Chrystusowej prawdy w codziennym życiu. Czasami zastanawiamy się kiedy mamy to robić. Tyle zajęć w życiu codziennym intensywnej nauki, pracy, troski o sprawy codzienne, życie kochanych bliskich. A jednak łaska Boga, którą niesiemy w duszy, Jego Słowo, które przepełnia nasze umysły ,będzie nas mobilizować do dawania świadectwa o spotkaniu z Panem, który odmienił nasze życie przy Jego ołtarzu. To idźcie wypowiedziane przez Pana, przed Jego wniebowstąpieniem, każdy z Ewangelistów ujmuje inaczej. Święty Jan przypomina, że jesteśmy świadkami zbawczych wydarzeń, którzy zaniosą to bliźnim. Św. Marek przypomina, że przyjęliśmy chrzest i wierzymy z nadzieją zbawienia. Św. Mateusz zachęca nauczać  prawdy Pańskiej, którą poznaliśmy w czasie sprawowania Mszy św. Aby to zrealizować, wypełnić będzie nam towarzyszył pokój Chrystusa. Po przyjęciu Komunii św. łaska Boża jest w mojej duszy. Wraz z nią otrzymuję łaskę apostolską, która pomaga mi głosić prawdę Jezusa Chrystusa. Jestem świadkiem Jego łaski w codzienności mojego życia. Sprzątam, gotuję, uczę się, remontuję, piorę, naprawiam, odpoczywam … to wszystko czynię zgodnie z wolą Boga. On mnie do tego powołał. Idźcie – pomagać, słuchać, doradzać mądrze, kochać, być z samotnymi, modlić się za chorych.

Ks. Henryk

Jak dziękować?

Wracamy od balasek! Tak jesteśmy ludźmi wierzącymi. Łaska Boża zamieszkała w naszych duszach. Czy jestem do tego przyzwyczajony/a? Jest to stan częsty w mojej duszy, albo ta łaska pojawia się  tam sporadycznie i jestem tym faktem zaskoczony/a? Co zrobić, by nie zmarnować szansy prawdziwego spotkania z Bogiem. To jest efekt pełnego uczestnictwa we Mszy Świętej. Jak więc dziękować Bogu za ten Jego wielki dar? Stwórca pozostawił nam cząstkę samego siebie – duszę nieśmiertelną. Zostaje ona przez przyjęcie Komunii Świętej napełniona łaską uświęcającą. Czyli, jak pojęcie wskazuje, uświęca nas, jeszcze bardziej stajemy się wtedy podobni do Boga. Od chwili poczęcia jesteśmy nieśmiertelni, przez chrzest stajemy się dziećmi Bożymi a przyjąwszy Najświętszy Sakrament otrzymujemy nadzieję życia Bożego w chwale niebieskiej. Z taką świadomością wiemy, że nie możemy tego zmarnować. Jest to łaska na teraz, a jeszcze bardziej na przyszłość i wieczność. Co z tym darem zrobić? Odpowiedź jest prosta, nie zniszczyć grzechem, nie zdusić zaniedbaniem przez upływający czas!  Kiedy? W każdej sytuacji. Rozpoczynamy w kościele. Powrót od balasek. Skupienie w czasie powrotu. Złożone ręce. Świadomość daru Bożego w sercu. Po powrocie do ławki możemy wybrać trzy opcje. Skupienie w ciszy – tylko ja i Boża łaska w sercu. Rozważanie daru łaski. Nie tylko Bóg i ja. Bardziej Jego łaska we mnie, kolejny krok do szczęśliwej wieczności. Wreszcie dołączenie do wspólnoty – wspólny śpiew – dziękczynienie we wspólnie śpiewanej pieśni, podtrzymanie śpiewu, który tak często niestety gaśnie. Kolejną propozycją jest przepiękna śpiewana modlitwa: Duszo Chrystusowa uświęć mnie… z muzyką Stefana Stuligrosza. Wreszcie wracamy do domu po Mszy Świętej. Rozmowa z bliskimi o tym czego byliśmy świadkami. Rozważanie Słowa Bożego. I niesamowita  świadomość – jestem tabernakulum – niosę do domu Chrystusa.

Ks. Henryk

Spojrzeć inaczej.

Pojęcie Komunii Świętej jest tematem ciągle dyskutowanym. Starsi pamiętają jeszcze przepisy sprzed Soboru Watykańskiego. Msze Święte były odprawiane tylko w godzinach dopołudniowych, a post eucharystyczny przed przyjęciem Komunii obowiązywał od dnia poprzedniego. Dziś jest to tylko godzina przed przyjęciem, jeśli chodzi i pokarm stały i pół godziny powstrzymania się od napojów. Przepis nie dotyczy osób chorych, które mogą przyjąć Komunię Świętą bezpośrednio po spożyciu posiłku. Coraz częściej w naszych Parafiach przyjmujemy Komunię św. pod dwoma postaciami – Ciała i Krwi Chrystusa. Jest to tylko kwestia techniczna. Przy dużej ilości wiernych przystępujących do Komunii łatwiej jest podawać tylko Ciało Pańskie. Pod dwoma postaciami trwa to trochę dłużej ale coraz częściej jest to praktykowane  na co dzień w naszych wspólnotach. Zalecane jest przez Biskupa diecezjalnego, w czasie świąt i uroczystości. Kolejną kwestią jest posługa nadzwyczajnych szafarzy  Komunii Świętej. Po odpowiednim przygotowaniu mężczyźni ustanowieni przez Biskupa stają do pomocy kapłanom w posłudze szafarstwa Najświętszym Sakramentem. Pomagają w rozdawaniu Komunii Świętej w czasie Mszy. Zanoszą Ciało Chrystusa do chorych, którym jest ciężko dotrzeć do kościoła. Przez nich łaska sakramentalna docierać może nawet codziennie do tych, którzy uczestniczą we Mszy św. prze radio lub telewizję. Niech nas też nie dziwi posługa kobiet w tym zakresie, jak to ma miejsce w krajach sąsiednich. W krajach misyjnych, gdzie brak jest kapłanów – siostry zakonne i katechiści pełnią te posługi na porządku dziennym. Powołaniem każdego wiernego jest pełne uczestnictwo we Mszy Świętej. Nie tylko obecność na Mszy, ale jeśli to tylko możliwe przystąpienie do Komunii Świętej. Warunkiem jest oczywiście stan naszej duszy bez grzechu. Do tego potrzebne jest pojednanie z Bogiem przez sakrament pokuty. Spowiedź święta i rozgrzeszenie oczyszcza nasze dusze, daje możliwość przystąpienia do Komunii Świętej. Skorzystanie ze spowiedzi świętej otwiera drogę do regularnego przyjmowania Najświętszego Sakramentu.

Ks. Henryk

Błogosławieni wezwani. Pojęcie błogosławiony pojawia się w nauczaniu Pana Jezusa najmocniej w słynnym Kazaniu na Górze, gdzie Nauczyciel przedstawia podstawowe założenia swojej nauki. Błogosławiony to człowiek bliski Bogu, otwarty na Boga, realizujący w swoim życiu Jego wolę, budujący na ziemi Jego Królestwo. Sformułowane przez Jezusa osiem błogosławieństw określają tych, którzy rozumieją Jego nauczanie i przyjmują je jako program swojego życia. I takich błogosławionych wzywa na każdej Mszy Świętej do jeszcze głębszego kontaktu z Jego Boskością przez przyjęcie Najświętszego Sakramentu, w Komunii Świętej. Baranek, który gładzi grzechy świata napełnia nas swoją łaską, wtedy gdy ofiarujemy Mu nasze czyste dusze. Czysta dusza – bez grzechu jest otwarta na łaskę Bożą. Na początku Mszy, w akcie pokuty przepraszamy za nasze niedociągnięcia, zaniedbania, czy nawet grzechy lekkie dobrego Boga, który w swoim miłosierdziu przyjmuje nas do grona wezwanych. Gładzi niedoskonałości duszy, aby przepełnić ją swoją łaską wspomagają na drodze do zbawienia. Przyjęcie Komunii Świętej jest świadectwem wobec całej Wspólnoty. Jest darem i świadectwem dla innych. Mobilizacją dla tych, którzy są na dobrej drodze do tego szczególnego sakramentalnego spotkania z łaską. Uświadamiamy sobie ten stan łaski kiedy opuszczamy mury świątyni. Wszyscy Ci, którzy przyjęli Komunię świętą są jak tabernakula niosące Jezusa do swoich najbliższych, przyjaciół, sąsiadów,  znajomych. Warto przywołać przykłady świętych, którzy żyli tylko Pokarmem  Eucharystycznym. Święta Katarzyna sieneńska, ku zdziwieniu swoich współsióstr unikała wspólnych posiłków, przez wiele dni przyjmując tylko Komunię świętą. Szwajcar Święty Mikołaj z Flueli żyjąc przez wiele lat przyjmował tylko Komunię Święta, a odmawiał wszelkich pokarmów, które przynosili mu dobrodzieje. Czujmy się zawsze wezwani do tego szczególnego spotkania z Bogiem, jakim jest przyjęcie Komunii Świętej.

Ks. Henryk

Baranek Boży.

Baranek to codzienny widok na terenie ziemi palestyńskiej. Pojawia się na żyznych polach galilejskich i pustynnych terenach Judei. Nauczyciel z Nazaretu bardzo często nawiązuje do tego obrazu w swoim nauczaniu. Jego słuchacze doskonale te obrazy przyjmują. Dla nich to codzienność pasterskich obowiązków, ofiary składane w świątyni, wspomnienia uroczystych dni paschalnych. Baranek to także starotestamen – talne wspomnienia. Abraham, który składa ofiarę barana zamiast swojego syna Izaaka. Baranek składany w ofierze podczas uroczystej Wieczerzy Paschalnej. To wszystko  obrazy, które wypełnią się nowotestamentalnym czasem ofiary Chrystusa – Nowego Baranka. Tak przedstawia nadchodzącego ku niemu Jezusa św. Jan Chrzciciel. Według niego On jest Tym, który zgładzi grzechy świata. Św. Jan prowadzi do wyznania grzechów i pokuty. Chrystus wyjedna nam ich odpuszczenie w Ojcowskim Miłosierdziu. To pojęcie musiało często się powtarzać w janowym nauczaniu, bo przy kolejnym spotkaniu z Jezusem tak właśnie przedstawia Go swoim uczniom, którzy natychmiast ruszają za Nauczycielem z Nazaretu pozostawiając Jana. Jezus Chrystus formując swoich uczniów, uświadamia im swoje zbawcze posłannictwo, ukazując im Siebie jak Ofiarę – Nowego Baranka, który zgładzi grzechy ludzkości. Przed Komunią Świętą trzykrotnie śpiewamy aklamację „Baranku Boży”, prosząc dwa razy o zgładzenie grzechów świata i wreszcie o pokój w ludzkich sercach. Kapłan ukazuje Baranka Bożego, Ciało Chrystusa, tajemnicę Najświętszego Sakramentu, która to gładzi grzechy świata. Zaprasza na ucztę wezwanych, których dusze są bez grzechu, aby przyjęli ten dar ofiarny – sakramentalnego Baranka – w tajemnicy Ciała Chrystusa. W tej chwili to my stajemy się darem dla Pana Boga. Ofiara naszego życia zgodnego z wolą Bożą zostaje przyjęta w drodze do wieczności.

Ks. Henryk

Pokój!
W modlitwie „Ojcze nasz” prosiliśmy, aby wola Boża była realizowana w niebie i na ziemi. To właśnie ta prośba jest od tylu wieków wołaniem ludzkiej wspólnoty o pokój na ziemi, z nadzieją na wieczny w niebie. Podstawą tego pokoju jest kolejna prośba zawarta w modlitwie. Panie odpuść, bo i my odpuszczamy. Bez tej zasady trudno jest sobie ten pokój wyobrazić. Wzajemne odpuszczenie będzie podstawą każdego pokoju w relacjach międzyludzkich. Ale nie szukajmy daleko po świecie. Ten pokój jest nam też potrzebny tuż obok: w domu, w pracy, w szkole i co najważniejsze w naszych sercach. Już za chwilę w naszych czystych duszach, zamieszka łaska Boża, kiedy w czasie Komunii Świętej przyjmiemy Chrystusa w tajemnicy Najświętszego Sakramentu. Wtedy łaska pokoju zamieszka w naszych sercach. Tym pokojem, będziemy mogli się podzielić z bliźnimi. W modlitwach mszalnych kapłan często prosi o łaskę pokoju dla dni, które przeżywamy. Wspólnie razem prosimy też wtedy o pokój dla wszystkich wierzących, zwłaszcza prześladowanych za wiarę. Dziś jest ich bardzo wielu, nawet oddających życie za wiarę. Tę modlitwę za prześladowanych wspomaga sam Bóg swoim miłosierdziem. Te intencje trudne wymagają naszego wsparcia. Dlatego naszą odpowiedzią na te wezwania jest aklamacja mszalna: Bo Twoje jest Królestwo i potęga i chwała na wieki. Wraz z prześladowanymi prosimy o budowanie Królestwa Pokoju na ziemi. Dar pokoju Pan Jezus pozostawił Apostołom i nam dzieciom jedynego Ojca. Ten pokój nie jest darem jednorazowym. Bóg go nam ciągle daje przez sakramenty święte, kiedy je przyjmujemy, dar pokoju pomnażamy w naszych sercach, umysłach i duszach. Przez pokój w nas umacniamy cała wspólnotę jednością sakramentalną i modlitwa. Nie są to puste słowa jak wielu „miss”, które chcą pokoju na świecie, bo tak wypada mówić dla zadowolenia sponsorów. Wspólnie razem w czasie liturgii odpowiadamy na wezwanie kapłana: Pokój Pański, niech zawsze będzie z Wami. Łącząc tę nadzieję z całą wspólnotą otaczającą ołtarz Pański.

Ks. Henryk

Siedem próśb!

Modlitwa, której nauczył Jezus Apostołów i nas to siedem próśb, które zostały w niej zawarte, a skierowane do Ojca niebieskiego. Te prośby proponuje nam sam Zbawiciel. Syn Boży ułożył je we właściwej kolejności, bo tylko On rozumie najlepiej swojego Ojca. Przypomnijmy sobie Jego najtrudniejszą modlitwę, według ludzkich doświadczeń, którą skierował do Ojca. Jest to modlitwa w Ogrójcu o wypełnienie Ojcowskiej Woli. Za każdym razem, gdy kierujemy nasze prośby do Boga, pamiętajmy, że te modlitwy będą przez Niego wysłuchane i pobłogosławione Jego Wolą. My prosimy, ale to Pan Bóg  udziela nam łask. Tę tajemnicę zaakceptował Pan Jezus w Ogrójcu i to dla naszego zbawienia. Dlaczego my nie mamy tego zaakceptować dla dobra, na przykład naszych bliźnich, lub tych, którzy Bożego błogosławieństwa potrzebują. Takie podejście do modlitwy jest zrozumieniem jej sensu, a nie egoizmem wobec Pana Boga, a później naszymi pretensjami do Ojca. Chrystus proponuje o co mamy prosić. Po pierwsze o nasz szacunek do Boga, który jest Stwórcą Wszechmogącym – Jemu oddajemy cześć i chwałę, zwłaszcza uczestnicząc w spotkaniu Eucharystycznym, w dzień święty i miejscu świętym. To właśnie na Mszy Św. budujemy i prosimy o przyjście Jego Królestwa na ziemi. Dalej chcemy realizować Jego wolę w naszej codzienności w tym życiu i tu już budować przyszłość niebieską. Kolejna prośba to nie tylko chleb powszedni, realizacja próśb doczesnych, ale także możliwość przyjmowania Komunii Św. nawet i codziennie. Wreszcie prosimy o odpuszczenie win i przebaczenie bliźnim tego, co im wobec nas nie wyszło. Dalej – Pan Bóg nas nie kusi. Wyraźnie, to my ulegamy pokusom Złego, a Bogu zarzucamy, to że nas nie broni. Ale to my jesteśmy słabi, nie Pan Bóg. On nam daje narzędzia, a my z nich nie korzystamy. Dlatego na końcu prosimy, by zawsze chronił nas od złego.

Ks. Henryk